Er stond weer veel druk op de Senatoren in de donkere dagen voor Kerst. Normaal komt dat omdat er veel te doen is. Maar dit keer was er meer. En als de politieke druk toeneemt wordt, ook in het institutionele staatsrecht, alles vloeibaar. Dan kan óf mag er meer. De Eerste Kamer hield het bij het eerste.
De Senaat zat klem tussen de Tweede Kamer en Brussel. Door het Begrotingsakkoord werden de stukken pas laat doorgestuurd. Maar Europese begrotingsregels eisen dat de begroting voor Oudjaar op de bus naar Brussel moet zitten. Eigenlijk bleef er geen tijd over voor een normale behandeling. Dus werd een list verzonnen: een soort plenaire gemeenschappelijke commissievergadering. De Senatoren zaten in de plenaire zaal maar vormden formeel telkens een andere commissie. Zo lukte het, vooral omdat iedereen loyaal meewerkte en nauwelijks inbreng leverde.
Wat loyaliteit betreft was het eindspel over het Woonakkoord spannender. Sinds de zomer werd de druk door en op Senator Duivesteijn opgevoerd. Zou hij in de rode kruiwagen blijven of zou hij de verhuurdersheffing blokkeren? Dat laatste zou niet alleen een groot gat in de begroting slaan, maar ook de moeizaam naar de onderhandelingstafel gelokte ‘constructieve oppositiepartijen’ ernstig bruuskeren. Terwijl de media alvast een dichte deur uitzochten om urenlang te kunnen filmen, nam minister Blok een extra hypotheek op de toch al spannende discussie. In zijn wetsvoorstel stond een technische wijziging van de financiële vergoeding voor Senatoren, en dat activeert de grondwettelijke regel die 2/3-meerderheid vereist. In de Tweede Kamer was het niemand opgevallen maar de Eerste Kamer heeft altijd iemand die wel oplet. Minister Blok knipte de gewraakte bepaling onmiddellijk weg en duwde binnen enkele dagen een nieuw voorstel door de gehele wetgevingsprocedure. Het was op uiteindelijk, evenals Blok zelf, net op tijd in de Senaat. ‘Zóóó, jongen.’
