De twee kantoorgenoten fietsen op een zondagmiddag in januari 2022 achter elkaar op de Amsteldijk in Amsterdam. Aan de andere kant van de weg komt een stel met aangelijnde hond hen tegemoet. Een van de advocaten schrikt van de hond, wijkt uit, remt abrupt en komt in de grasstrook tussen de weg en de Amstel tot stilstand. De ander botst tegen hem op en belandt met racefiets en al in de Amstel.
Zwemmende telefoon
Hondeneigenaar en advocaten wisselen vervolgens contactgegevens uit. Later op de dag stuurt een van de advocaten het volgende bericht aan de hondeneigenaar: “Zou jij je verzekeringsgegevens willen doorsturen, zodat wij overleg kunnen hebben hoe dit aan te vliegen want zijn wiel is volledig krom, zijn voorvork ook, stuur en remmen verbogen, zijn bril ligt nog in de Amstel en zijn telefoon heeft zwemmen niet overleefd. Bij mij is mijn derailleur afgebroken en het carbon behoorlijk beschadigd en moet er een specialist echt naar gaan kijken (en fiets uit elkaar).”
Aangifte
De hondeneigenaar antwoordt dat hij eerst met zijn verzekering gaat overleggen: “Je schrikt van mijn hond die strak aangelijnd is en je vriend rijdt achterop jou. Dus zou ook maar eerst bij je eigen verzekering navragen!” Een paar dagen later schrijft een van de advocaten: “Helaas laat je ons geen andere keuze dan het doen van aangifte bij de politie alsmede het versturen van een formele aansprakelijkheidstelling.” De advocaten zeggen ruim 5200 euro schade te hebben.
26 kilometer per uur
De kantonrechter oordeelt dat de hondeneigenaar geen verwijt te maken valt. “De gestelde plotselinge beweging van de hond heeft er uitsluitend toe geleid dat [eiser 2] in het gras tussen de rijbaan en de Amstel, geschrokken, tot stilstand is gekomen.” De schade aan de fietsen is vervolgens ontstaan doordat de achterste wielrenner, die de hond niet heeft gezien, op de voorste botste. En daarvoor is hij zelf verantwoordelijk: hij reed namelijk 26 kilometer per uur en hield maar één of anderhalve meter afstand van zijn kantoorgenoot. Op de relatief smalle Amsteldijk was dit een “onveilige combinatie van snelheid en afstand”.
Te hoog schadebedrag
Wat de schade is kan daardoor in het midden blijven, maar de kantonrechter geeft nog wel aan dat de gevorderde schade veel te hoog is: de advocaat hadden daarbij moeten uitgaan van de economische dagwaarde op de dag van het ongeval, niet van een “splinternieuw frame”.
Beperkte bewijsmogelijkheden
Ook merkt de kantonrechter op dat de advocaten bij het instellen van hun vordering zijn voorbijgegaan aan hun beperkte bewijsmogelijkheden. De in het water gevallen advocaat heeft ter zitting immers gezegd dat hij de hond überhaupt niet heeft gezien, terwijl de verloofde van de hondenbezitter en een andere wandelaarster schriftelijk al hadden verklaard dat de hond kort was aangelijnd en geen onverwachte bewegingen heeft gemaakt. De kantonrechter snapt dan ook niet waarom de advocaten deze vordering hebben ingesteld, ten koste van de hondeneigenaar, en − zoals hij daar fijntjes aan toevoegt − ook ten koste van de rechtspraak.
