Neem de zaak Arjan Peters, ooit gevierd literatuurcriticus bij de Volkskrant. Hij is kapot. Gecanceld. Afgemaakt. Hij had contacten met schrijfsters en ondertekende berichtjes enkele keer wel eens met ‘liefs’ of zelfs ‘lieverd’. Verder niks. Peters gaat met niemand naar bed en stuurt geen dickpics.
NRC neemt hem echter in 2020 op de korrel vanwege ‘geruchten’ waarna snel de Volkskrant-hoofdredactie een vooringenomen rondgang maakt langs een paar schrijfsters. In een ‘je bent een leugenaar en je deugt niet’- gesprek zegt de Volkskrant zijn gevierde recensent vervolgens meteen de wacht aan. Daar is de deur. Schop onder je seksistische rotkont. Tot nooit meer ziens.
Wat blijft er van over, in de arbeidszaak bij het hof? Sommige schrijfsters vonden de afsluitingen, zoals ‘liefs’, ‘apart’ of ‘raar’, maar zeggen erbij ‘dat het goedbedoeld was’, dat het ‘niet oké is maar dat het gewoon aardig contact was’, dat hij ‘vaderlijk was wat hen een onprettig gevoel gaf’. De Volkskrant is veel te kort door de bocht geweest en heeft de feiten nauwelijks onderzocht. Peters krijgt een schadevergoeding van 370.000 euro (ECLI:NL:GHAMS:2021:3089). Is het genoeg? Zijn kop is er af en hij is bij de enkels afgezaagd. Komt nooit meer goed.
Terecht en onterecht ontslag
Of de zaken ECLI:NL:RBDHA:2021:10928 (terecht ontslagen hoofdagente) en ECLI:NL:RBMNE:2021:3028 (haar onterecht ontslagen wijkteamchef). Hoofdagente komt vanuit Den Haag in maart 2019 vanwege onrust terecht in de Haarlemmermeer. Ze is vlot, maar ook manipulerend, vaak ziek, sociaal onaangepast, bekend om haar seksuele opmerkingen en heeft buitenechtelijke relaties. Al gauw klagen collega’s in de Haarlemmermeer over haar, en er zijn vraagtekens over de ‘innige band’ met haar nieuwe groepschef die vanaf september een ‘relatie’ is. Hun wijkteamchef hoort ervan en worstelt met een oplossing. Hij voert een functioneringsgesprek met haar.
Rond half september escaleert de situatie. Op 16 september zijn de hoofdagente en haar groepschef opeens in een dienstauto vertrokken en van de radar. De wijkteamchef belt hen, ze nemen niet op, zij gaat naar een vertrouwenspersoon en ze beschuldigt haar wijkteamchef van seksuele intimidatie. De wijkteamchef, overigens, is door haar seksueel geïntimideerd (!), maar hij weet dat hij als zwarte man bij voorbaat kansloos is tegen een blonde vrouw en zwijgt daarover. Hij stuurt ten tijde van de escalatie naar haar twee schunnige appjes over anale seks. Ondertussen belt de hoofdagente stiekem NRC om haar verhaal te doen én ze stapt naar de korpsleiding. NRC kiest meteen haar kant en de korpsleiding schorst de wijkteamchef hangende het onderzoek.
De politie ontslaat uiteindelijk beiden. Een driekoppige rechtbank draait het ontslag van de wijkteamchef echter terug. Hij had haar geen schunnige teksten moeten sturen, maar heeft een vlekkeloze staat van dienst. Naar zijn verhaal, de andere kant, heeft het korps geen enkel serieus onderzoek gedaan. De hoofdagente ondertussen verliest bij de rechter. Stiekem de krant als schandpaal gebruiken is oneerlijk en agenten mogen niet liegen in processen-verbaal.
Fout oordeel? Nee. De zaak ligt blijkbaar veel genuanceerder dan wat als smeuïge seksrel op de voorpagina komt. Het lijkt alsof een manipulerende en vrijpostige hoofdagente, die trouwens ook leugenachtige processen-verbaal maakt, onder druk naar voren vlucht en met valse beschuldigingen komt tegen haar wijkteamchef omdat hij zijn vertrouwen in haar kwijtraakt. Het korps trekt net als de Volkskrant in de zaak Peters de handen van de beschuldigde af en doet geen enkel serieus onderzoek. Staat je naam in de krant, dan laat je baas je vallen.
Benieuwd
Vandaar dat ik benieuwd ben hoe het nou echt zit met de Overmars-verhalen en de zogenaamd jarenlange geilneefcultuur bij Ajax. NRC schrijft een verhaal op basis van anonieme bronnen en voornamelijk één anonieme aangeefster. Maar wat zijn de feiten?
