Ik weet nog hoe mijn ouders enigszins verbaasd opkeken toen ik zeven jaar geleden aangaf de studie rechten te gaan volgen aan de Universiteit van Utrecht. Jarenlang heb ik gepeinsd over welke studie ik zou gaan volgen. In de jongere jaren van mijn leven was mijn antwoord op de vraag wat ik later zou willen worden standaard dat ik arts of advocaat zou worden. Met een arts als moeder en advocaat als vader, riekt dit antwoord naar een typisch geval van “Ik wil net als mijn mama en papa worden.” Naarmate ik ouder werd, begon ik zelf een persoonlijke voorkeur te ontwikkelen over welk beroep ik zou willen beoefenen. Het moment dat ik als snuffel-stagiaire mijn vader vurig zijn pleidooi zag voordragen in de rechtbank gaf voor mij de doorslag om rechten te gaan studeren.
Na mijn studie bleef mijn interesse in de advocatuur meer en meer groeien. De markt voor advocaat-stagiaires was destijds uitermate slecht. Desalniettemin vond ik een plek om het begin van mijn advocatencarrière te starten. Een onderdeel van deze start was de aftrap van de beroepsopleiding advocaten bij het beruchte Woudschoten. Twee dagen lang vlogen de kernwaarden en gedragsregels van de advocatuur je om de oren. Gelukkig bestond er ook ruimte voor het socializen met andere lotgenoten onder het genot van een drankje in de kelderbar.
Nu, 2,5 jaar later sta ik samen met nog 600 overgebleven lotgenoten wederom bij Woudschoten te Zeist, maar dit keer niet om te filosoferen en debatteren over de heilige kernwaarden van de advocatuur. Het is het heugelijke moment om onze certificaten van de beroepsopleiding in ontvangst te nemen. Terugblikkend op deze 2,5 jaar kan ik niet anders zeggen dan dat dit ruim twee waardevolle jaren zijn geweest. In deze 2,5 jaar heb ik vriendschappen gesloten, waardevolle levenslessen geleerd en een gereedschapskist meegekregen om een waardige advocaat te zijn en te blijven. Daar waar mijn prille carrière 2,5 jaar geleden begon, sluit ik vandaag de dag een hoofdstuk uit mijn leven af. Een afscheid van het urenlang studeren voor tentamens, van de gezellige lesdagen en het frequente contact met mijn opleidingsgenoten. Dit afscheid is bitterzoet.
