Deze week stond een interview in Het Parool te lezen met de Amsterdamse rechter Fred Salomon. Hij maakte bekend dat hij de toga aan de wilgen zou hangen als het kabinet de plannen zou doorzetten om voor bepaalde delicten minimum straffen in te voeren. Volgens de verslaggever was het de eerste keer dat een rechter op deze wijze, in het openbaar, zijn mening over deze zaak verkondigde.
Een claim die eenvoudig is te ontzenuwen. Dezelfde Salomon (die overigens een paar jaar geleden ook al opstapte als kinderrechter omdat hij er niet meer tegen kon) verklaarde begin juli vorig jaar in De Volkskrant: “Als het kabinet niet luistert naar de Raad voor de Rechtspraak en het wetsvoorstel doorzet, wil ik niet langer als strafrechter optreden. Niet dat het kabinet hiervan wakker zal liggen. Maar ik zal geen rustige nacht meer hebben als ik hier in meega. En dat wil ik mijzelf niet aandoen.”
En in het boek “Rechtspraak is mensenwerk” dat ik samen met mijn dochter Suse vorig jaar schreef komen 16 rechters aan het woord van wie de strafrechters zonder uitzondering woorden van gelijke strekking uiten. Ze kondigen aan in dat geval hun heil in het bestuursrecht te zoeken, een sector die strafrechters overigens regelmatig aandoen als ze na een aantal jaar strafrecht afgestompt dreigen te raken.
De reden dat ik dit incidentje zo met nadruk noem, is dat ik ook eens een groot compliment wil uitreiken aan NRC-journalist Folkert Jensma. Hij is waarschijnlijk de enige journalist in Nederland die de tijd en de moeite neemt (“en ook heeft”, zei ondergetekende jaloers) om rapporten helemaal te lezen. Waardoor hij bijvoorbeeld regelmatig tot hele andere conclusies komt dan de pr-machine van het ministerie van V en J die zich regelmatig bewust schuldig maakt aan selectief winkelen.
En Jensma leest ook boeken. Maar hij onthoudt ook wat er in staat. En dus citeerde hij eind vorige week in zijn blog uit bovengenoemd boek over rechters die zich tegenover ons zeer kritisch toonden over de staat waarin het politieapparaat zich bevindt. Een onderwerp waarvan ik me al afvroeg waarom het door niemand was opgepikt. Mooi om te zien dat in ieder geval één collega de moeite heeft genomen het hele boek te lezen.
