Goedemiddag Literatuurvrienden!
Op weg naar haar eerste strafzitting in Old Bailey resoneert in het hoofd van Evelyn (‘a novice barrister from Sydney‘) wat haar grootvader (zoon van een familie van barristers: ‘all born with wigs on their heads‘) toen ze advocaat werd tegen haar zei om haar romantische advocatuurlijke beeld (‘When I went to the Bar it was because I wanted to bring bastard landlords to justice or fight for the rights of fragile pensioners caught stealing sausages from Marks and Spencers for their cat‘) definitief uit te vlakken: ‘Ours is not to question why, Evelyn, our is to defend, prosecute, litigate and die!’, woorden die mij terugvoerden naar de nog wijzere woorden van mijn helaas veel te vroeg overleden vader: ‘Gino ga niet in de advocatuur, want dat is het slechtste vak van de wereld‘. Uiteraard heb ik die wijze woorden ter harte genomen en heb ik een aantal jaren na mijn afstuderen buiten de advocatuur vertoefd. Uiteindelijk kroop het bloed waar het niet gaan mocht en hier zit ik dan – bij wijze van spreken – ‘to defend, prosecute, litigate and die’. Vergeef me deze persoonlijke noot, het is weliswaar nog geen Goede Vrijdag, maar voor ik ga vasten is enige zonde niet ongepast, zeker niet nu vanavond Carnaval losbarst.
Ik kwam deze week bij Evelyn – hoofdpersoon in Tyne O’Connell’s ‘Sex, Lies and Litigation‘ (1996), een boek dat ik in 1996 in Londen kocht en las – uit, na het bijwonen van een schrijversavond bij het Literair Café in Helmond, waar Marjolein Februari – bekend van De Literaire Kring, dat later in het jaar een mooie plaats zal krijgen in dit feuilleton – schitterde voor een zo’n driehonderd personen – schat ik – tellend publiek. Februari vertelde onder andere over het fenomeen ‘chicklit‘ in relatie tot Literatuur met een grote L. Waar ‘chicklit‘ de lezer in de wereld van glitter en glamour en alle schaduwzijden daarvan voert, zet Literatuur de lezer op de plaats rust, zo betoogde zij. In de Literatuur heerst de wereld van de rust, ogenschijnlijk gebeurt er niets, hetgeen waarschijnlijk kan verklaren – zo bedacht ik me – dat velen deze onder druk van de wet van de saaiheid links laten liggen. Uitgaande van deze kwalificatie moet bij een globale beoordeling ‘Sex, Lies and Litigation‘ zeker tot de chicklit gerekend worden, want een boek waarin je het als stagiaire in je eerste zaak (de verdediging van ‘Keith the Head-Butter from Shepherd’s Bush’) wel eens eventjes helemaal zult gaan maken in Old Bailey met je pruik achterstevoren op je hoofd op Manolo Blahnik stilettos van 200 Engelse pond (toen nog harder dan nu), in een mantelpakje van Dolce Gabanna en met de ‘E’ (XTC) van vorige nacht (genuttigd in het bijzijn van je ‘openminded‘ lesbische huisgenoten Charles en Sam, die je op pad sturen om een sperma-donor voor hen te vinden) nog achter de kiezen, is in de verste verte niet wat zou voorkomen in een laten we zeggen bijvoorbeeld door de de grootvader van Evelyn of mijn vader geschreven literair werk, alhoewel in dit vak niets te gek is, lijkt het soms. Ontsloeg Allen & Overy niet onlangs een advocaat omdat ze een pornografisch getint verhaal schreef?
Overigens is zeker niet gezegd dat Sex, Lies and Litigation een niemendalletje is, want het is met grootse hilarische, bijna carnavaleske vaart geschreven, in een stijl, zoals alleen Engelstaligen dat kunnen, zoals het hoort zou je bijna zeggen in dit genre. Slechts een fragmentje is nodig om dat te illusteren en u en mij voor vandaag even uit het ritme van ‘defend, prosecute, litigate and die‘ te halen. We ontmoeten Evelyn in gezelschap van haar solicitor Julian Summers – ‘I was gripping my brief under my armpit to rearrange it (haar pruik, GvR) when I spotted him down the back of the lobby, veiled in plumes other people’s smoke, holding his papers against his charcoal Armani suit. The sexiest-looking man I’d ever seen in my life. Now let me assure you – Armani suits at the Bailey look about as absurd as Americans in deerstalkers on Baker Street. This is the sartorial home of pinstripes and handcuffs, uniforms and guns. But he had the sort of face that could get away with wearing a John Paul Gaultier micro-kilt if he wanted. Words like gorgeous and G-spot and swoon sprang to my mind. He was tall with foppish blond hair he had tried, with limited success, to tame with gel – speaking euphemistically this man was genetically superb. As Sam would say – prime donor material! – in het cellenblok Old Bailey voor een bijzondere ontmoeting met Keith the Head-Butter (‘hunched of shoulder and mean of face. This was the sort of bloke that made a girl wish she’d worn her bicycle helmet. His, I would wager, was not a romantic nature. In fact if I was head-hunting head-butters – Keith would be my man‘). En ‘off she goes‘:
“‘Ah’, I said sagely to offset any concern. ‘You came, Mr Conan.’
‘Give me a chance, luv, I only just got here,’, Keith joked, thumping Julian in the ribs with his elbow.
Julian fell forward and grimaced. I tossed up the idea of running out now while I still had the chance and throwing my wig and gown in a bin on the Strand. Who was I kidding? I wasn’t cut out for this. This isn’t what Sister Conchilio meant when she spoke dreamily of vocations.
Somehow I managed to effect the necessary introductions. And, as I explained Mr Dodd’s – Julian’s voorganger, GvR – replacement, I realised that there was a light at the end of the tunnel after all. Not strictly a light, more of a wet match, but I tried to strike it anyway.
I suggested to Keith that if he was dissatisfied with the unscheduled change of sollicitor – if he thought it prejudiced his case, for example – he could apply for an adjournment and ask for another solicitor. I repeated the point again seeing the obvious advantage of the jugde putting the case off for a few weeks – or a lifetime even.
Julian looked on stunned. This wasn’t strictly the case. I could see he was trying to calculate how much beef I might have consumed over the lifetime. His cheeks went a bright orange making him look like more of a Ken doll than ever.
‘Nah, fuck that,’ Keith sneered. ‘I’m not going to rot in ‘ere while they find me another poxy lawyer.’
I thought Julian was going to cry. Putting on his Armani suit this morning, he probably thought he had taken every precaution possible to avoid jibes like poxy. But there it was. You have to take the rough with the smooth in law. He recovered himself quickly and offered his hand.
‘Mr. Conan.’
His overture was rejected with disdain.
‘Fuck off all right! I don’t have to tell you nothing all right!’
Then he pointed at Julian with his index and little fingers – the way vampires do when you go at them with a wooden crucifix. Turning to me he gave a warm, toothless grin.
‘Do we ‘ave to have this jerk in here or what?’
I smiled my best bad-lipstick-day smile and shrugged.
Julian cowered in the corner like a scolded child and pretended to arrange his notes.
In hindsight I can see that I was going the right way about making an enemy, but I was too ‘mellow’ to know. Stuck for words I decided it was time for a bonding prop. ‘Cigarette, Keith?’
I offered the packet of Marlboro Charles had made me bring. Sizing Keith up as a fan of daytime television, I was making the most of my accent. Hamming up those Aussie inflections at the ends of my sentences for all they were worth.
‘Thanks, mate – you’re all right you know.’ He grinned fondly. Something told me we were bonding beautifully as I lit his cigarette and embarked on my pre-trial pep talk. Listening to my voice jumping around the walls, I was surprised at how in command it sounded.
‘Now Keith, on this plea of not guilty?’
‘Not guilty – that’s right, man. You’re brilliant ya know that? Hey, Julie, the judge is goin’ to love ‘er, eh?’ He nudged Julian in his ribs hard.
Pretty good case they’ve got unfortunetaly, Keith,’ I warned severely. I din’t want to let this bonding thing get out of hand.
‘Eh, Julie – the judge is going to be droolin’ when he sees ‘er or what?’ he asked excidetly.
I ignored him. ‘They’ve got three credible witnessess, Keith. One of them a priest,’ I reminded him sternly. ‘While we number relatively few witnessess of our own. Well … er … none, basically!’
I crossed my legs. Keith’s head started rocking, but I ploughed on.
‘Now I know you’ve entered a plea of not guilty. I don’t suppose you’ve, um, any inclination of changing that to a guilty. I mean, you do realise that were you to plead guilty, the judge would be obliged to give you a reduced sentence?’ I was still holding out an iota of hope that he’d change his plea and make my job easier. But then again I was on drugs!
Keith said nothing but his eyes had transfixed themselves at my chest.
‘I think Mr Dobbs, who’s sadly no longer with us, may have mentioned I’m a profound mitigator!’ I went on, lying through my teeth. I couldn’t have mitigated myself out of a paper bag the way I felt now.
‘Fuck off, man. He fucking took a kick at me dog,’ Keith yelled. Punching a fist into his hand for emphasis. They were big, angry, frustrated hands looking for something to do – with the words HATE and KILL tatooed on the knuckles.”
Die ‘dog’ komt verderop nog ergens uit de broek van Keith, maar ik laat dat hier maar verder rusten, als een soort van ode aan de Literatuur.
‘You have to take the rough with the smooth in law’,
BANNING N.V.
Gino van Roeyen
