Anton is een speciaal geval. Jaren verbleef hij in de tbs-kliniek Veldzicht. Hij deed ‘t daar goed. Zijn behandeling vorderde. Hij trouwde en kreeg twee kinderen. De relatie was en is stabiel, in feite net als Anton zelf. In de loop van de behandeling deed zich echter toch een patstelling voor. Anton kreeg de tbs-maatregel opgelegd wegens delicten met een zedencomponent. Zijn behandelaars in Veldzicht concludeerden echter dat lust hierbij niet zozeer bepalend was geweest, maar veel eerder een vorm van wraak. Wraak op grond van niet verwerkte ervaringen uit zijn eigen verleden.
De problemen begonnen toen de kliniek toestemming aan de minister moest vragen voor verlof. De minister stelde als eis dat Anton libidoremmende middelen zou gebruiken. Veldzicht was het hier niet mee eens. Een compleet team van psychiaters weigerde de medicijnen voor te schrijven.
Uiteindelijk zou het Pieter Baan Centrum adviseren dat Anton in een nieuwe kliniek een nieuwe kans kreeg. Het werd de Kijvelanden.
Hoewel Veldzicht had beloofd het dossier goed over te dragen bleek dat niet bepaald het geval. Alle vrijheden die Anton gewend was te krijgen waren weg. Anton vroeg bij herhaling zijn behandelaars naar het dossier te kijken, maar men wilde daar niet op afgaan. Stap voor stap moest alles worden opgebouwd.
Volkomen onverwacht was voor Anton de mededeling van een van zijn nieuwe behandelaars dat alle patiënten met een zedenverleden vanuit de Kijvelanden alleen maar met libidoremmende middelen op verlof mogen gaan.
Dergelijk medicatie kent veel negatieve bijwerkingen, zoals bijvoorbeeld ernstige botontkalking. Ook hele basale dingen worden niet meer gewoon in een relatie als het libido verdwijnt. Anton heeft een vrouw. Ondanks dit alles heeft mijn cliënt altijd gezegd bereid te zijn de medicatie te nemen als de deskundigen vinden dat het nodig is. Nu blijkt echter de nieuwe kliniek niet naar de persoon te kijken, maar het domweg standaard op te leggen. Het vertrouwen in de nieuwe behandelaars groeide hierdoor niet bepaald.
Anton hield zich vast aan zijn gezin. Daar leeft hij voor. Anton heeft een dochter van vijftien maanden. Zij komt met de vrouw van Anton en zijn andere kind wekelijks op bezoek. Dat houdt hem staande.
Twee weken geleden had de dochter van Anton tijdens het bezoek een ernstige koortsstuip. Het meisje werd met een ambulance afgevoerd. Dit was een heftige ervaring. Mijn cliënt was echter blij met de doortastende wijze van handelen in de Kijvelanden.
Een week later was het gezin weer op bezoek. Het noodlot sloeg weer toe. Anton hield zijn dochter in volkomen slappe toestand in zijn armen tot ze met een traumahelikopter werd afgevoerd. Weer trad het personeel van de kliniek voortvarend op, maar de klap voor het gezin was groot. De artsen lieten weten dat het wederom een koortsstuip was.
Aanvankelijk hoorde ik niet van deze ellende van het jonge gezin. Anton zocht sowieso niet vaak contact. Dat is een goed teken. Het betekent dat hij zijn zaakjes doorgaans zelf met zijn behandelaars weet op te lossen. Vorige week donderdag belde hij me echter wel. Ik hoorde meteen dat het goed fout zat. In het begin dacht ik nog dat het de emoties waren als gevolg van de spanningen rond zijn dochtertje. Maar nee, er speelde iets anders. Anton was te verstaan gegeven dat hij zijn kinderen niet meer mocht ontvangen. Hij begreep er niets van. Waarom? De Kijvelanden bleek ook te zijn geschrokken en ja, mijn cliënt was ook veroordeeld voor een zedendelict. Men wist t ook niet meer precies. Niet vaak zal ik zo boos zijn geweest. Nadat ik mijn primaire reacties even weg liet lopen formuleerde ik een fax-bericht aan de directeur van de kliniek. Kort gezegd liet ik weten op zeer korte termijn diverse juridische stappen te ondernemen indien Anton niet in staat werd gesteld zijn gezin te ontvangen, zodat men elkaar juist in deze moeilijke tijd kon steunen. Als er ooit een moment was dat ze behoefte hadden aan elkaar was het nu. Bovendien waren de gebeurtenissen ook voor Anton traumatisch. En hem dan nu zo behandelen? Ik begreep er niets van.
Nog dezelfde dag werd Anton verteld dat hij toch wel zijn kinderen mocht ontvangen, maar maximaal een uur en onder begeleiding. Inmiddels is mijn cliënt bericht dat dit zal worden gehandhaafd. Dat wekt op zijn minst bevreemding. Anton ontving zijn gezin vaak veel langer dan een uur en altijd onbegeleid zoals de wet ook voorschrijft. De directeur berichtte mij ondertussen deze beslissingen te hebben genomen op grond van twee argumenten. Kort gezegd komt het er in de eerste plaats op neer dat men de zaak wil monitoren omdat het ook voor het personeel en andere bewoners van de Kijvelanden vervelende incidenten zijn geweest. In de tweede plaats zou men mijn cliënt niet goed kennen en men wil hem controleren. Anton heeft hier een zware klap van opgelopen, net als de rest van zijn gezin. Nog nooit deden zich problemen voor in het gezin van mijn cliënt. De delicten waarvoor hij tbs kreeg hadden absoluut niets met gezinssituaties te maken. Al jaren liep het goed tussen Anton en zijn gezin. Al jaren had hij onbegeleid bezoek. Nu doen zich heftige dingen voor en in plaats van steun krijgt mijn cliënt er een paar schoppen overheen, althans zo ervaart hij de opstelling van de Kijvelanden. Zelfs als ik het gewild zou hebben zou ik de opstelling van de kliniek niet hebben kunnen verdedigen. Ik heb tamelijk veel vertrouwen opgebouwd in de veerkracht van deze tbs-cliënt, maar ik vrees dat hier grenzen zijn overschreden. Op deze manier maak je mensen krankzinnig.
