De tuchtrechtspraak in de advocatuur blijkt voor relatieve buitenstaanders (waaronder ik ook mezelf reken) vaak een moeilijk te doorgronden fenomeen. Je moet het wel heel erg bont maken, wil je als advocaat berispt, geschorst of geschrapt worden. Dat gevoel is niet verminderd na de tuchtzaak tegen advocaat B. Moszkowicz. De Amsterdamse deken Kemper liet ter zitting geen spaan heel van M. die totaal ongeschikt als advocaat zou zijn en lak heeft aan alle voor advocaten geldende regels.
De aanwezige collega’s van de pers waren het in de schorsing eens: na zo een requisitoir kon alleen een verzoek tot schrapping van het tableau volgen. En zo leek het er ook op toen Kemer aan zijn ‘eis’ toekwam. maar uiteindelijk bleef het bij een verzoek tot schorsing van een jaar, waarvan zes maanden voorwaardelijk.
Kemper introduceerde een nieuw begrip mij: omdat M. niet intrinsiek slecht was, bleef het hierbij. Dus een advocaat kan zich bij herhaling en ondanks waarschuwingen misdragen, zolang het niet om een aangeboren karakterslechtheid gaat, blijft het bij een schorsing.
De zaak tegen M. komt de Advocatenorde niet slecht uit. Het is natuurlijk vervelend dat een confrere zo wordt neergezet, maar tegelijkertijd laat de beroepsgroep zien dat er wel degelijk actie tegen misdragers wordt ondernomen. Wind uit de zeilen van staatsscretaris Teeven die maar blijft hameren op versterking van extern toezicht.
Moszkowicz denkt aan een samenzwering omdat hij door zijn verdediging van Wilder op ‘ivoren teentjes’ zou hebben getrapt. Fout. Zijn pech is dat zijn gedrag de spuigaten uitloopt precies op een moment dat de Orde behoefte heeft aan aansprekende voorbeelden dat wel degelijk krachtdadig wordt opgetreden tegen interne misstanden. Het zou mij dan ook niet verbazen als de tuchtrechter alsnog tot schrapping van het tableau zal overgaan.
