Goedemiddag Literatuurvrienden!
De ‘Annual Meeting‘ van INTA (International Trademark Association – ‘Representing Trademark Owners since 1878‘) wordt dit jaar in mei gehouden te Boston (Massachusetts, USA). Een geweldig evenement, het grootste internationale merkencongres ter wereld, waar dit jaar waarschijnlijk maar liefst 8000 deelnemers van heinde en ver worden verwacht. Naar zich laat raden zal ik daar als merkenman Banning N.V. graag – met hart en ziel – vertegenwoordigen. Omdat het vandaag de laatste dag van de ‘Early Bird Registration’ is (‘When you register by this date, you’ll be eligible to receive exclusive INTA member and nonmember discounts‘), leek het me goed voor vandaag een verhaal te kiezen waarin Boston een prominente plaats inneemt, om al vast in de sfeer van ‘Boston’ te geraken. ‘About Boston‘, een verhaal van Ward Just, opgenomen in de bundel ‘21 Selected Stories‘ (1990), biedt een mooi (uit)zicht op Boston, op de normen en waarden van Boston’s sociale kringen, en meer in het bijzonder ook op de – ten tijde van het verhaal – in de lokale advocatuur vigerende mores. Een prachtige gids kortom om goed voorbereid ter congres te verschijnen, zal ik maar zeggen, en zoals bekend, een goede voorbereiding is het halve werk.
In ‘About Boston‘ wordt een niet bij naam genoemde echtscheidingsadvocaat – die het verhaal vertelt, een ‘provinciaal’ stammend uit Chicago (het toeval wil dat INTA daar een paar jaar geleden ook een ‘Annual Meeting’ heeft gehouden, waar ik niet bij was overigens, maar dat geheel terzijde), laat ik hem gemakshalve X noemen – geraadpleegd door een ex-verloofde, ene Beth Earle Doran Greer, een ‘Bostonian’ die hem na zijn rechtenstudie aan Yale naar Boston heeft gedirigeerd. Niet tegen zijn zin overigens, want X was destijds een idealist en in Boston dacht hij het perfecte podium te vinden voor een politieke carrière. ‘The city had a rowdy quality I liked; it reminded me of Chicago, a city of neighbourhoods, which wasn’t ready for reform. But since I am a lapsed Catholic, neither Irish nor Italian, neither Yankee nor Democrat nor rich, I quickly understood that for me there were no politics in Boston. Chicago is astronomically remote from New England, and it was of no interest to anyone that I had been around politicians most of my life and new the code. My grandfather had been, briefly, a congressman from the suburbs of Cook County, and I knew how to pull strings. But in Boston my antecedents precluded everything but good-government committees and the United Way.‘
X is volgens Beth – die wil scheiden van haar man Frank Greer – ‘the right man for the job‘. Zwakke pogingen van X om haar op andere gedachten te brengen (‘I don’t know if I’m the man‘) wuift zij tijdens de intake met groot gemak weg: ‘You’re the man, all right. I want you to do it. I’d feel a lot more comfortable, we’ve known each other so long. Even now, after all this time, we don’t have to finish sentences. It’d be hard for me, talking about it to a stranger.‘ Terwijl hij dan toch maar zijn ‘yellow legal pad‘ neemt, kijkt hij naar haar als ze voor het raam gaat staan, van waaruit zij uitzicht heeft op de ramen van ‘the Hancock‘: ‘A Mondrian among Turners, she called it, its blue mirrors a new physics in the Back Bay. And who cared if in the beginning its windows popped out like so many ill-fitting contact lenses. The Hancock governed everything around it, Boston’s past reflected in Boston’s future. And it was miraculous that in the cascade of falling glass the casualties were so few.’
Beth’s consult voert X terug naar zijn tijd met haar en met het advocatenkantoor waar X zijn carrière begon: ‘Hamlin and White‘, beter bekend – ‘as it had been known for a hundred years‘ – als ‘H,W‘, een kantoor met dertig advocaten: ‘The six senior men were Hamlin and Hamlin Junior and White III, and Chelm, Warner, and Diuguid. Among the associates were three of four Mayflower names. The six senior men were all physically large, well over six feet tall and in conspicious good health, by which I mean ruddy complexions and a propensity to roughhouse. They all had full heads of hair, even old Hamlin, who was then eighty. Their talk was full of the jargon of sailing and golf, and in their company I felt the worst sort of provincial rube. Of course I was an experiment – a balding, unathletic Yale man from Chicago, of middling height, of no particular provenance, and book-smart. I was no one’s cousin and no one’s ex-roommate. But I was engaged to a Boston girl and I had been first in my class at Yale and the interview with Hamlin Junior had gone well. All of them in the firm spoke in that hard, open-mouthed bray peculiar to Massachusetts males of the upper classes.‘
Na aanvankelijk geluk loopt het al na korte tijd niet goed af tussen Beth en X – ‘the usual reasons‘ – en evenmin tussen X en H,W.: ‘I had misjudged Boston’s formality and its network of tribal loyalties‘, waarin ook H,W lijkt te zijn verstrikt. Op een dag moet X zich bij de mompelende Hamlin Junior vervoegen: ‘When it was clear, after two years, that their experiment had failed – or had not, at any event, succeeded brilliantly – it was Hamlin Junior who informed me. He called me into his dark brown office late one afternoon, poured me a sherry, and rambled for half an hour before he got to the point, which was that I was an excellent lawyer mumble mumble damn able litigator mumble mumble but the firm has its own personality, New England salt sort of thing ha-ha mumble sometimes strange to an outsider but it’s the way we’ve always done things mumble question of style and suitability, sometimes tedious but can’t be helped wish you the bet you’re a damn able trial man, and of course you’ve a place here so long’s you want though in fairness I wanted mumble make it known that you wouldn’t be in the first foursome as it were mumble mumble. Just one question, I’ve always wondered: ‘S really true that you wanted to go into politics here?‘
Einde oefening dus voor X. ‘I did not fit into their clubs, and I hated the North Shore and was not adept at games. I was never seen “around” during the winter or on the Cape or the Islands or in Maine in the summer. I spent my vacations in Europe, and most weekends I went to New York, exactly as I did when I was at law school in New Haven. New York remains the center of my social life. (…) Since the breakup of my engagement, I had become an agressive bachelor. Beth was Bitter and I suspected her of unflattering stories. Of course this was not true, but in my humiliation I believed that it was and that as a consequence the six senior men had me down as a homosexual. In addition, I was a hard drinker in a firm of hard drinkers, though unlike them I never had whiskey on my breath in the morning and I never called sick with Monday grippe. I could never join in the hilarious retelling of locker room misadventures. They drank and joked. I drank and didn’t joke.‘
Dus begint ‘provinciaal’ X een eigen kantoor met een andere ‘provinciaal’ – ene Deshais uit Buffalo, ‘even farther down the scale of things than Chicago‘, in … Boston. Een niet voor de hand liggende keuze, want ‘Young litigators are not as a rule peripatetic: you begin in a certain city and remain there: you build friendships and clientele and a reputation. Looking back on it, Deshais and I took a terrible risk.‘ Maar door hard werken groeien Deshais en X uit tot een kantoor met twintig advocaten, dat ze ‘perversely designed‘ hebben overeenkomstig ‘a squad of infantry in a World Ware II propaganda movie: Irish, Italians, Jews, three blacks in the past ten years, one Brahmin‘. Het kantoor is gehuisvest in ‘a private house, a handsome brownstone, in the Back Bay‘, een pand dat het kantoor als een goed pak zit, reden waarom men niet verder wil uitbreiden: ‘all of us loved the brownstone, (…). Sometimes I think it is the brownstone and the brownstone alone that holds the firm together.’
X is niet erg te spreken over Boston: ‘I suppose it is obvious that I have no affection for this spoiled city and its noisy inhabitants. (…) Meanwhile, the tenured theory class issues its pronouncements from the safety of Cambridge, confident that no authority will take serious notice. So the city of Boston closes in on itself, conceited, petulant, idle and broke.‘ X houdt het ons voor vanuit zijn perspectief als echtscheidingsadvocaat die hij is geworden nadat hij H,W heeft verlaten. Hamlin Junior verwijst echtscheidingszaken aan X door en zo bouwt hij een florerende praktijk op. ‘I was suddenly inside the bedroom, hearing stories the obverse of those I had heard after hours at H,W. The view from the bedroom was different from the view from the locker room.’ Zo leert X ‘how money flows in Boston and where.‘ ‘Over the years, I have examined hundreds of trusts and discovered a multiformity of hidden assets, liquid and solid, floating and stationary, lettered and numbered, above grounds and below. The trusts are of breathtaking ingenuity, the product of the flintiest minds of Massachusetts, and of course facilitated over the years by a willing legislature. And what has fascinated me from the beginning is this: the trust was originally devised to avoid taxes or to punish a recalcitrant child or to siphon income or to “protect” an unworldly widow or to reach beyond the grave to control the direction of a business or a fortune or a marriage can fall apart when faced with the circumstances of the present, an aggrieved client, and a determined attorney.‘
Beth en X hebben elkaar jaren niet gezien en samen halen ze met gemengde gevoelens herinneringen op aan hun tijd in Boston, terwijl intussen ook de echtscheiding van Beth wordt besproken. Dat zal een harde strijd worden, weet X, maar volgens Beth wordt het een makkie. X doet geen enkele moeite haar van het tegendeel te overtuigen. Dat heeft geen zin. Beth is eigenwijs. Gewoon zakelijk regelen en verder niet zeuren, ook al begint ze van onzekerheid wel te huilen. Ondertussen wrijft ze X nog eens lekker in hoe provinciaals hij wel niet was, om nog maar niet te spreken van zijn familie. Waarom was hij ook al advocaat geworden? Hoe heette die advocaat ook al weer van je opa, waar je vroeger op zaterdag mee naar toe werd getroond om daarna bij de Chicago Athletic Club te lunchen? Die met die provinciaalse naam. Oh ja, Tom. ‘(…) From my earliest days in that fourth-floor office I knew I would be a lawyer. I wanted to be Tom to someone great, and prevent the world from going to hell. Tom was a man who listened carefully to a complex problem, sifting and weighing possibilities. Then, settled and secure in his own mind, he figured a way to get from here to there. It was only an idiosyncrasy of our legal system that the route was never a straight line.‘
In een door Beth gekozen restaurant – ‘a French restaurant I had never heard of. She insisted, Boylston Street nouvelle cuisine, and I acceded, not without complaint‘ – wordt het gesprek tussen Beth en X venijniger. X herinnert zich dat Beth voor het eerst in het Union Oyster House kennis maakte met zijn ouders. Zijn vader had speciaal een sieraad voor Beth gekocht, een geste die recht uit hart kwam, maar Beth giechelde zijn vader recht in zijn gezicht uit. Ze stopte het ‘kleinood’ direct in haar tas, zoende haar aanstaande schoonvader kort en droeg het sieraad nimmer. Tijdens een diner vol verwijten worden twee flinke flessen wijn weggewerkt. Waarom vond je me zo slecht?, durft X eindelijk aan Beth te vragen. Nijdig geeft Beth uiteindelijk het antwoord: ‘You were such a damn good listener. (…) Better than you are now, and you’re pretty good now. Not so good at talking, though. You listened so well a woman forgot that you never talked yourself, never let on what it was that was on your mind. Not one of your strong points, talking. (…) And it was obvious it would never work; we never got grounded here. And it was obvious you never would, you could never let go of your damn prairie complex d’infériorité. And as a result you were “louche.” (…) It means secretive. And something more. Furtive.‘ Een cynisch dank je wel van X is het resultaat.
Na afloop van het diner – Beth betaalt – begeleidt X een van ingehouden woestheid kokende Beth naar haar auto. ‘The wind off the Atlantic was vicious. I thought of it as originating in Scotland or Scandinavia, but of course that was wrong. Didn’t the wind blow from west to east? This one probably originated in the upper Midwest or Canada. I had a prairie feel to it.‘ Als X het portier van Beth’s auto openhoudt, barst de bom: met een vuistslag vloert zij X, stapt in haar auto en rijdt met piepende banden weg. X geveld voor het Ritz bloedend achterlatend. ‘Damn woman, I said‘. Als een letterlijk geslagen hond verdwijnt X van het strijdtoneel, lopend naar huis: ‘The Hancock was to my left, as big as a mountain and as sheer, looming like some futuristic religious icon over the low, crabbed sprawl of the Back Bay. I leaned against a tree, out of breath. There was only a little way now; I could see the light in the window. My right eye was almost closed, and my vision blurred. The wind bit into my face, sending huge tears running down my cheeks. I hunched my shoulders against the wind and struggled on, through the empty streets of the city I hated so.’
Bet that Beth is Boston,
BANNING N.V.
Gino van Roeyen