Goedemorgen Literatuurvrienden!
Dit wordt een te korte ‘hommage‘. Daarmee doe ik ze – stuk voor stuk, paar voor paar, niet één uitgezonderd – groot onrecht. Ik bied ze er mijn oprechte excuses voor aan, bij voorbaat, voor nu en tot in het einde der dagen, niet éénmaal, maar duizendmaal, wat zeg ik, een oneindig aantal keer. Ik draag ze op handen. Deze pronkjuwelen van het vrouwelijk lichaam: Borsten. Ramón Gómez de la Serna schreef er een prachtig boek over, een nobel Hooglied, in het Spaans voor het eerst verschenen in 1917 onder de – alleen al qua klankkleur, Borsten nog beter recht doende – titel ‘Seños‘. Vorig jaar in het Nederlands verschenen onder de titel ‘Borsten’. In het boek – dat ik, dat zal niemand durven te betwijfelen, met grote aandacht las – ontdekte ik tot mijn groot genoegen ook , laat ik het maar noemen, Borsten in het recht. Niet de Borsten die we kennen uit het Wetboek van Strafrecht, dat hun onzedelijke betasting terecht zwaar sanctioneert, nee, de litigieuze Borsten verschijnen voor de burgerlijk rechter. En de zaak lijkt zich dan ook nog te situeren op het snijvlak van slaafse nabootsing en octrooi-inbreuk! Zo’n Borstenzaak kon ik uiteraard niet laten liggen en ik meen een geldige reden te hebben deze integraal aan u te presenteren, op straffe van auteursrechtinbreuk. De eiseres aan wie de Borsten toebehoren is een danseres, Chelito, die de schrijver waarschijnlijk aan de werkelijkheid heeft ontleend. Ten tijde van de publicatie van het boek was namelijk in Spanje een in Cuba geboren variété-artieste actief, Consuelo Portela, die optrad onder de artiestennaam ‘La Chelito’. Kennelijk was Chelito haar tijd ver vooruit. Als ze nu nog had geleefd en kennis had genomen van Janet Jackson’s ‘Nipplegate’, zou ze ongetwijfeld oreren, ik twijfel daaraan geen moment: ‘been there, seen that‘ (ha visto que hay). Snel op naar de rechtszaal!:
‘De borst van Chelito
De borsten van de danseres Chelito hebben de vluchtige schoonheid van de kwieke, Madrileense borst, maar zijn uniek omdat ze in perfecte harmonie met de rest van het lichaam zijn.
Zo nu en dan laat Chelito foto’s maken waarop ze tussen haar omslagdoek een borst toont, de beste van de twee, de linker.
Op de redacties van de tijdschriften die dat portret ontvangen wordt er gediscussieerd of die foto nu wel of niet open en bloot met die borst kan worden gepubliceerd, maar de hoofdredacteur beslist uiteindelijk dat het te ver gaat en zo wordt het publiek een van de mooiste portretten sinds tijden onthouden van een vrouw met een stralende glimlach die zowel rond haar lippen als rond haar borst speelt, een schaamtevolle in plaats van een provocerende borst. Zo paradoxaal is het leven nu.
Die borst van Chelito is als haar lievelingskind, haar oogappel, die ze bij grote spektakels tevoorschijn haalt waarbij het uitzinnige publiek schreeuwt: ‘Laat hem zien! Laat hem zien!…
Chelito heeft die voorstellingen bedacht, waarbij de toeschouwers als het ware de borst krijgen die ze daarna natuurlijk in hun broekzak mee naar huis willen nemen.
Onlangs heeft een andere, verloederde danseres de preutse, schaamtevolle Chelito nageaapt en zij had ook het lef om een borst voor de dag te halen en die als het ware aan de toeschouwers te geven, dat gretige, altijd hongerige kind, maar Chelito, die ervan overtuigd is dat de uitvinder het alleenrecht heeft op zijn uitvinding, heeft haar resoluut voor de rechter gedaagd.
Daardoor durfde haar rivale het niet meer aan, om als Juno in Rubens’ schilderij over de schepping van de melkweg, haar borst voor de dag te halen en het publiek met een even sierlijke boog als Manneke pis een straal melk in de mond te spuiten.
Zowel de bedreiging van Chelito haar op haar gezicht te timmeren als de komende rechtszaak heeft ervoor gezorgd dat haar rivale het voorlopig opgegeven heeft om op het toneel met hetzelfde gebaar als een voedster in een park – die zelfs de geraniums laat blozen – een deel van haar rijkdommen aan ieders blik bloot te stellen.
De rechtbank zal deze zaak in alle rust moeten beoordelen zonder dat er kunstrechters aan te pas komen en als op de hoorzitting beide partijen hun argumenten naar voren hebben gebracht zal de uitspraak ongetwijfeld luiden dat niemand het patent heeft op het voor de dag halen van een borst.‘
Gezocht: rechters (v/m),
BANNING N.V.
Gino van Roeyen
