Bij ons op de universiteit is er uiteraard ook een intra net met eigen Emailadressen. Communicatie gaat ook wel eens via die officiële werk Email, maar eigenlijk veel vaker via de privé mail adressen. Dat heeft in ieder geval te maken met de instabiliteit van het officiële systeem, maar mogelijk ook met de wens dat, als dat al gebeurt, de Email niet op het werk wordt gecontroleerd. Dat maakt het wel lastig vanwege de boeiende privé E mail adressen van veel Chinezen. Die bestaan uit Engelse namen, of uit series getallen. En om dan bij te houden wie ook al weer achter welk Emailadres schuil gaat, is een heel gedoe. Ook al door mijn Spam filter, waardoor ik genoodzaakt ben regelmatig mijn Spam box te controleren op toch serieuze mails.
Deze drie dagen (10, 11 en 12 juni) is er het dragon boat festival. Drie vrije dagen. Maar niet voor niets, want de zaterdag en zondag eraan voorafgaand moest gewoon gewerkt worden. Zo verdienen ze hier brugdagen en vrije dagen.
Er wordt hier in de omgeving de ene flat na de andere de grond uitgestampt. Veel handwerk, maar eveneens in een waanzinnig tempo. Er wordt van zonsopgang tot zonsondergang gewerkt en ook op zaterdag en zondag en met enorm veel mensen op de bouwprojecten. Soms is het schafttijd als ik langsfiets of langsloop, en dan komen er drommen bouwvakkers de bouwplaatsen af om op de hoek van de straat, gehurkt, uit te rusten, te roken en noedels te eten die aldaar worden geserveerd door de catering van het bouwproject of in kraampjes (dat wil zeggen fietsen met bakjes met kookapparatuur waar je noedels of soep of kleine pannekoekjes kan kopen). Bij veel bouwplaatsen staan rijen woonketen waar de werknemers wonen. Dat is natuurlijk handig want dan kunnen ze lang en hard werken. Dan begrijp je ook dat de pensioenleeftijd niet zo hoog is.
Het lijkt hier wel bij winkels, de parken en de bouw alsof er iedere dag wordt gewerkt van ‘s ochtends vroeg tot ‘s avonds laat. Zo werd er op zondagochtend om 10 uur bij mij aangebeld door twee mensen die wat reparaties in de douche kwamen verrichten! Ook stond er een man in een mooi uniform de gangen buiten mijn voordeur te moppen en had hij aangebeld, misschien wel om kennis te maken. Wie zal het zeggen. Hij waarschijnlijk, maar dat verstond ik niet. Dus hebben we vriendelijk naar elkaar gelachen en sprak hij heuse Chinese zinnen waarbij ik mij moest beperken tot mijn beperkte woordenschat, als je dat al schat kunt noemen.
In Europa proberen we, o.a. uit kostenoverwegingen kantoren te verkleinen: flexplekken en het nieuwe werken. Daarvan heb ik hier weinig gezien. In tegendeel: een groot kantoor is uitdrukking van belangrijkheid. Academische staf werkt ook veel thuis, of op de andere campus, en heeft dan daar ook een kantoor.
Het kantoorleven is hier minder hectisch. Voor veel besluiten wordt meer tijd genomen. Men is gewend aan afstanden en calculeert dus in dat een deel van de dag op gaat aan reizen en woon werk verkeer. Voor besluiten is veel overleg nodig met veel lagen en betrokkenen. Soms worden de lijntjes weer aangetrokken en duurt het even voor de organisatie zich gezet heeft en weet hoe ermee om te gaan, lees, de scherpe kantjes ervan af te halen. Het werktempo lig minder hoog, maar de werkdagen voor kantoorpersoneel zijn wel lang. Er wordt vroeg begonnen, en gestaag doorgewerkt. Maar voordat er iets externs wordt gedaan wordt gevraagd of het goed is. Veel vergaderingen hebben er geloof ik ook mee te maken dat verantwoordelijkheid wordt gedeeld of afgeschoven. Bij ons is eigen verantwoordelijkheid iets moois, hier lijkt het wel iets riskants te zijn, net zoals proactiviteit.
