Het Gerecht van de Europese Unie is overbelast. De beslistermijn kan daardoor oplopen tot zes jaar. Om volume te draaien en achterstanden in te lopen zetelen daar soms maar drie rechters terwijl dat er vijf, en in sommige gevallen vijftien moeten zijn. Dat zegt Koen Lenaerts, de nieuwe president van het Europese Hof, waarvan het Gerecht van de Europese Unie deel uitmaakt. Het Europese Hof behandelt jaarlijks 700 zaken.
In een interview met het FD zegt de Belg Lenaerts dat hij als opperrechter zowel een goede rechter als een goede manager wil zijn. Hij zit de ‘Grote Kamer’ van het Hof voor die over de belangrijkste zaken beslist. “Het is mijn taak die rechters op één lijn te krijgen en ervoor te zorgen dat de rechtspraak coherent en goed gemotiveerd is. Daarvoor is glasheldere kennis van Europese recht nodig.”
Lenaerts gaat ook in op de commotie rond de benoeming van extra rechters bij het Europese Hof, als gevolg van onenigheid tussen de lidstaten over een roulatiesysteem. In 2019 krijgt het Gerecht er 28 rechters bij, terwijl het Hof er maar om 12 had gevraagd. Lenaerts zegt dat daarover een verkeerd beeld is ontstaan in de media. “In maart 2011 hebben we inderdaad om 12 rechters gevraagd. Daarnaast hebben we vorig jaar nog eens om negen rechters extra gevraagd omdat het probleem van de beslistermijnen alleen nog groter is geworden. Daarnaast nemen we zeven rechters over die eerder over ambtenarenzaken oordeelden. Zij hadden te weinig werk, de rest was overbelast. Bij deze zeven gaat het dus niet om nieuwe benoemingen maar om meer inzetbaarheid.”
Lenaerts is geen voorstander van het publiceren van concurring en dissenting opinions bij het Europese Hof. Hij zegt dat de advocaten-generaal deze opinions eigenlijk al leveren in hun conclusies. Rechters, vindt Lenaerts, moeten tot een collegiaal oordeel komen om de cohesie van de EU-rechtsorde te beschermen. “De EU is geen Staat en er is dus een andere noodzaak van bescherming van de cohesie van de EU-rechtsorde dan het geval is binnen een Staat. Er moet worden vermeden dat we een verdeeld veld krijgen waar EU-rechters overkomen als verdedigers van bepaalde (nationale) belangen.”
