Hebt u uw voorhuid nog?

Delen:

Een in het oog springend verschil tussen Amerika en Nederland is de manier, waarop mensen je in de VS op straat in een maatschappelijk debat proberen te betrekken. In Nederland zijn er wel grote door instellingen georganiseerde demonstraties, maar kleinschalige oproepen om ondersteuning zie je toch beduidend minder. Natuurlijk komt dat ook omdat in Nederland geen wetgevingsreferenda mogelijk zijn.

“Hebt u uw voorhuid nog?” vroeg het meisje dat me op de stoep tegemoet was komen lopen. Ze keek me glimlachend aan, terwijl ik me bijna in mijn café latte verslikte. Ik had een vrije middag in San Francisco en slenterde door een gezellige winkelstraat met een kop koffie in de hand, zoals dat in Amerika gebruikelijk is. Ze hield een formulier omhoog met een ballpoint, alsof dat haar vraag minder impertinent zou maken.

“Hoezo?” stamelde ik. Ze legde me uit dat er in het najaar een referendum zou worden gehouden over de vraag of jongetjes voortaan nog besneden mogen worden. Ze noemde het woord besnijdenis niet, maar sprak over verminking (genitale mutilatie) en het recht op de onaantastbaarheid van het eigen lichaam. Ik raakte geintrigeerd en vertelde haar dat in Afrika besnijdenis van jonge mannen furore maakt. Het helpt bij het voorkomen van geslachtsziekten en besmetting met het AIDS-virus.

Haar antwoord was duidelijk. “We willen paal en perk stellen aan het mishandelen van jongetjes in San Francisco. Verminking moet bestraft worden. “

We raakten aan de praat over het op straat aanschieten van mensen. “Wat vindt de Joodse gemeenschap van dit referendum?” vroeg ik. Die bleek verdeeld te zijn over het onderwerp. Maar Joodse voor- en tegenstanders waren het er wel over eens dat een nieuw stripboek over de “Foreskin Man”, een soort Spiderman die jongetjes uit de klauwen van een enge joodse rabbi redt, een anti-semitische sfeer uitademt. Het zet het aankomende referendum op scherp. Inmiddels waren er meer mensen om ons heen komen staan en er ontbrandde een levendige discussie. “Is dit de manier om een gevoelig maatschappelijk thema onder de aandacht te brengen? ” vroeg een man die naast me opgedoemd was.

“Waar is het recht op de vrijheid van godsdienst? Waarom moeten jullie een duizenden jaar oud gebruik opeens verbieden? Heb je dan geen enkel respect voor het Jodendom?” riep een oudere dame. Haar dochter was het niet met haar eens en bracht in het midden dat een man zelf moet kunnen kiezen of hij zich wil laten besnijden. De voors- en tegens van het referendum vlogen over mijn hoofd heen en weer. “Elke stem telt. Jij hebt het in je macht om verandering teweeg te brengen.” Ik stapte de cirkel uit en liep door.

Mijn café Latte was koud geworden en ik bespeurde bij me zelf een onrustig gevoel. Wat vind ik van besnijdenis van jongetjes? En moet ik daar wel iets van vinden? Twee blokken verder riep een enqueteur me op de campagne van een lokale politicus van de Democratische partij financieel te ondersteunen. “Hoe denkt hij over besnijdenis?” vroeg ik de jongen die me de weg had versperd. De glimlach op zijn gezicht bevroor.

“Het is het recht van de mensen een referendum te organiseren” was het vage antwoord.

Daar liet ik me niet mee afschepen. “Is ie voor of tegen?” vroeg ik op dwingende toon. Een beetje laf van me, want ik weet zelf niet wat ik van besnijdenis vind, ik zie beide kanten van de zaak. Er kwam geen duidelijk antwoord, dus voelde ik me gelegitimeerd om door te lopen. Wat een rustige wandeling in de aangename middagzon had moeten worden, werd een tocht met hindernissen. In Amerika is het gebruikelijk om mensen op straat te benaderen voor campagnes met een maatschappelijk of politiek doel. Soms levert dat interessante gesprekken op, maar soms irriteert het om aangeklampt te worden.

Een totaal andere manier van demonstreren wordt door de Interfaith group in New York bedreven. Op vrijdag lopen demonstranten zwijgzaam een rondje om het gebouw van de Immigratiedienst in downtown New York. Er zijn bisschoppen en priesters bij. Er worden geen pamfletten uitgedeeld, geen borden omhoog gehouden. Wel wordt er op hoorns en fluiten geblazen. “Dit is een innovatieve manier van demonstreren,” vertelt Ravi me. Hij is een immigrant uit Trinidad en is fel gekant tegen het Amerikaanse vreemdelingenbeleid. “We zijn geinspireerd door het Bijbelse verhaal over de muren van Jericho die vanzelf instortten nadat het volk zeven dagen zwijgend om de stadsmuren had gelopen. We willen dat de Immigratiedienst Amerika ontsluit en stopt met uitzettingen van illegalen.”

“Maar waarom geven jullie de voorbijgangers geen enkele informatie? Niemand weet waar jullie voor staan”, vroeg ik.” We willen mensen niet meer lastig vallen op straat en aanklampen. Onze folders werden nooit gelezen. Nu willen we nieuwsgierigheid bij het publiek opwekken door te zwijgen en raadselachtig te zijn. Wie is die groep, wat willen ze? We hopen met brainpower de muren rond Amerika te laten instorten.”

Ik merkte op dat ik deze vorm van demonstreren haast conceptuele kunst vind, maar die reactie werd niet echt gewaardeerd, noch mijn hardop geuite veronderstelling dat het effectiever is om mensen aan te spreken dan op een Gods wonder te hopen.

Toch vind ik de persoonlijke betrokkenheid van Amerikanen bij allerlei maatschappelijke onderwerpen te prijzen. De Amerikaanse samenleving lijkt wat dat betreft opener dan de Nederlandse.

Delen:

Het belangrijkste nieuws wekelijks in uw inbox?

Abonneer u op de Mr. nieuwsbrief: elke dinsdag rond de lunch een update van het nieuws van de afgelopen week, de laatste loopbaanwijzigingen en de recentste vacatures. Meld u direct aan en ontvang elke dinsdag de Mr. nieuwsbrief.

Meest gelezen berichten

Van onze kennispartners

Juridische vacatures

Scroll naar boven