De zaken van Christel Ambrosius uit Putten, de Schiedammer parkmoord en nu mogelijk ook die van Ina Post, zijn toch wel de bekendste zaken waar mensen ten onrechte zijn veroordeeld. Vooral na de Schiedammer zaak beloofde het OM beterschap. Men zou ook transparanter zijn.
Danny was 16 jaar toen op 1 april 2000 in Eindhoven een man op professionele wijze werd doodgeschoten. Het slachtoffer was niet onbekend in het criminele milieu. Zijdens justitie liet men snel in de media optekenen dat het ging om een afrekening, dat het een professionele moord zou zijn. Desondanks werd de 16-jarige Danny opgepakt.
In 2006 werd ik door Danny gebeld. Hij onderging inmiddels een hem opgelegde tbs-maatregel. Hij was voor de moord veroordeeld en als volwassene berecht. Mijn nieuwe client had een probleem. Hij bleef de moord ontkennen waardoor zijn behandelaars vonden dat Danny zijn probleem niet erkende. Hij zou dus onbehandelbaar zijn en een long stay dreigde. Gelet op de persoon van mijn client, zijn dossier en de aard van het delict vermoedde ik dat hij toch redelijk door de tbs heen zou kunnen komen als hij zou meewerken. Hij weigerde echter te bekennen. Ook toen de gesprekken tussen ons wat steviger werden. Danny is geen domme jongen en wist zijn standpunt te beargumenteren. Ook na meerdere gesprekken bleef hij ontkennen.
Ik besloot het dossier te analyseren. Als snel viel ik van de ene in de andere verbazing. De rechters hebben mijn client veroordeeld omdat hij tegenstrijdigheden verkondigd had en op grond van getuigenbewijs. Geen enkel technisch bewijs is benut, mogelijke technische onderzoeken, zoals dna-onderzoeken waren nooit verricht. Er waren meer dan 10 getuigen die verschilden van mening over belangrijke zaken. Men was het niet eens over de vraag of de schutter links- of rechtshandig was, over de kleur van de kleding, over de kleur en het merk van de scooter die de schutter gebruikte. Toch een veroordeling. De rechters wisten delen van getuigenverklaringen die wel op elkaar leken naast elkaar te leggen, maar legden niet uit waarom de ene getuige wel werd geloofd en de andere niet. Niet vaak zag ik zo n matig juridisch produkt.
Met Danny besloot ik onderzoek te doen naar de mogelijkheid van een herziening. Nu de wet veroordeelden de mogelijkheid biedt om herziening te vragen rust er op de overheid ook de verplichting veroordeelden in staat te stellen terzake mogelijkheden te onderzoeken. Op de overheid rust ook, mede op grond van het Europese recht, de verplichting om onterechte veroordelingen ongedaan te maken. Ondanks dit alles moest er eerst een procedure aan te pas komen om in het bezit te komen van het oorspronkelijke dossier en vervolgens een kort geding om kogelhulzen te bemachtigen om dna-onderzoek te laten verrichten en een video-opname van de schietpartij in het bezit te krijgen.
Nadat de genoemde hobbels waren genomen bleek de politie te weigeren ons copieen te verstrekken van de zogenaamde politie-journalen en/of andere aantekeningen die de politie tijdens het onderzoek had gemaakt, maar die niet aan het dossier waren toegevoegd. De argumenten hiervoor zijn vooral dat door de verstrekking van een en ander de werkwijze van de politie bekend zou worden en dat in een aantal journalen namen voorkomen van getuigen. De privacy zou verstrekking van die gegevens belemmeren. Beiden argumenten overtuigden niet. Dit onder andere gelet op de gestelde verplichting van de staat om middelen te verschaffen om onderzoek te doen naar de mogelijkheden van herziening, alsmede de taak van de overheid onterechte veroordelingen ongedaan te willen maken. Ook speelt een rol dat het onderzoek naar herziening niet zomaar een fishing expedition van Danny is. Inmiddels worden kosten noch moeite gespaard. Er wordt dna onderzoek verricht en ook wordt een 3-D reconstructie van de schietpartij gemaakt.
Er is heel veel over deze zaak te zeggen, maar daar is dit het forum niet voor. Een gedachte die echter steeds meer voet aan de grond kreeg is dat het toch vreemd is dat na een aantal dwalingen met grote gevolgen weliswaar een belofte wordt gedaan dat justitie transparanter zal zijn, maar dat het tegendeel blijkt. Er zijn inmiddels procedures gestart om de gewenste aantekeningen en journalen in handen te krijgen. Ook deze rechtszaken bekijken we met veel vertrouwen. Desondanks is de opstelling van het OM en de politie in de zaak van Danny tot dusverre zeer teleurstellend te noemen. Men wil niet transparant zijn, maar houdt de zaken schimmig. In feite kan het niet anders dan dat het wachten is op de volgende dwaling. Misschien zal dat de zaak van Danny blijken te zijn.