Kafka in het postkantoor

Delen:

Een verlenging van mijn werkvisum mag van de Amerikaanse overheid niet in Amerika worden aangevraagd. Ik moet dat ergens in het buitenland doen, maakt niet uit waar. Ik kies voor Nederland. Mijn aardige werkgever Human Rights Watch betaalt mijn ticket en ik vlieg naar Amsterdam.

Sindsdien ben ik in handen van bureaucraten gevallen.

Je kan niet zomaar een afspraak op het Amerikaans Consulaat maken. Je moet eerst een telefonische afspraak maken. Nadat je je door een keuzemenu doorgeworsteld hebt, krijg je een datum en een ‘timeslot’ toegewezen. In mijn geval een week later. Wanneer ik die dag naar het Consulaat kom, duurt het uren, voordat ik door de consul geinterviewd word. Eindelijk aan de beurt blijkt het interview uit een vraag te bestaan. Of ik in Amerika wil werken en wat mijn functie is. De stapel documenten die ik bij me heb, worden nauwelijks bekeken. Mijn paspoort moet ik inleveren, want daar wordt mijn visum in afgedrukt. Mijn huis staat hemelsbreed 200 meter van het Consulaat.
“Nee, u mag het paspoort niet komen ophalen. Wij mogen het alleen opsturen.”
Van wie dit allemaal niet mag, blijft onduidelijk, maar ik leg me er bij neer. Ik vertrouw erop dat de post zijn werk goed zal doen.

Terwijl ik daags later voor besprekingen in Den Haag ben, komt de postbode bij mij thuis langs en laat een briefje achter dat ik mijn paspoort kan komen ophalen. Niet dezelfde dag, noch in het weekend, maar pas de week erop, wanneer ik in Brussel werk. Angstig dichtbij nadert de datum van mijn terugreis naar New York, en ik heb mijn paspoort nog niet.

In Brussel moet ik een presentatie voor de COHOM houden, een overleg- en adviesorgaan van de Europese Raad op het gebied van de mensenrechten. Alle 27 EU-lidstaten zullen zijn vertegenwoordigd. Keurig te vroeg meld ik me bij de balie van het Justus Lipsius-gebouw in Brussel.

“We moeten u registreren, mag ik uw paspoort?” vraagt de baliemedewerker.

Dat heb ik dus niet. Mijn nieuwe Nederlandse rijbewijs wordt niet erkend als geldig identificatiemiddel. Daar sta ik dan.

“Regels zijn regels. Ik mag u niet binnenlaten.”

Uiteindelijk moet de Spaanse voorzitter van de vergadering naar beneden komen en nood-formulieren invullen, toezeggen me constant in het oog te houden en er persoonlijk voor garant staan dat ik na de vergadering meteen weer het gebouw verlaat. Hij moet dat dan weer op een formulier aantekenen. Inmiddels voelt het alsof ik van terroristische activiteiten word verdacht.

Buiten schijnt de zon. Alsof ik na de vergadering nog langer in het saaie kantoorgebouw zou willen ronddolen. Maar goed, die horde is genomen en de vergadering wordt een succes. In alle opwinding doe ik mijn rijbewijs niet in mijn portemonnaiee terug maar in mijn jaszak. Oei, dat zou me duur komen te staan.

Terug in Amsterdam wil ik meteen mijn paspoort ophalen. Door mijn Brusselse ervaring besef ik hoe belangrijk het is om mijn paspoort te hebben. Zonder paspoort met visum kan ik niet naar huis, naar New York. Dan blijkt dat Nederland sluipenderwijs verandert. Een drietal postkantoren waar ik normaal gesproken een pakketje zou kunnen ophalen, is opgeheven. Ik fiets nu naar een sigarenwinkel annex postkantoor ver van huis. Het is heerlijk weer en wat is er fijner dan in de zon door het mooie Amsterdam te fietsen. Ik laat mijn jas thuis. Goedgeluimd ga ik op weg.

Aan de baliemedewerker laat ik de aankondiging van de Post zien dat er een aangetekende brief voor me ligt te wachten.

“Mag ik uw paspoort zien?” vraagt de meneer.

Ik wijs hem erop dat mijn paspoort in de enveloppe zit die hij in zijn hand houdt, tartend dicht bij. Ik zou hem zo uit zijn hand kunnen grissen en snel openmaken. Maar ik ben beschaafd opgevoed en hou me in.

“Hebt u een ander legitimatiebewijs bij u?”, vraagt hij.

Ik zoek in mijn portemonnaiee. Stom, stom, geen rijbewijs.

“Dan mag ik u de enveloppe niet meegeven. Dat zijn de regels en daar moet ik me aan houden.”

“Maar kunt u de enveloppe dan niet openmaken? Dan ziet u dat het mijn paspoort is.”

“Nee, ik mag geen poststukken openen. Ook dat is tegen de regels.”

Hij vraagt me opzij te stappen, zodat hij de volgende klant kan helpen.

Daar sta ik dan. Zal ik helemaal naar huis terug fietsen om mijn rijbewijs op te halen?

De rebel in mij zegt dat ik weer in de rij moet gaan staan. Wanneer ik weer aan de beurt ben, hervat ik de discussie. Maar hij geeft geen krimp.

“Ik heb de regels niet gemaakt, ik voer ze alleen uit. Als ik me niet vergis, meneer Dittrich, hebt u als Kamerlid de nieuwe Postwet goedgekeurd. Het zijn uw regels die ik uitvoer,” reageert hij geërgerd.

Mijn hartslag gaat omhoog. Het liefst zou ik hem over de balie willen trekken, maar ik besef dat me dat niet verder helpt. Is dit de vrucht van mijn wetgevende arbeid?

“Dus u weet wie ik ben. Waarom moet ik me dan nog legitimeren?”

Een zucht is het enige antwoord dat ik krijg en de klant achter me wordt geholpen.

Ik sta een beetje hulpeloos aan de kant en wordt door hem genegeerd.

Weer in de rij, en als ik aan de beurt ben, vraag ik beleefd:

“Wilt u met me meedenken? Hoe kan ik nu de enveloppe, waar mijn legitimatiebewijs inzit, uitgereikt krijgen?”

Hij kijkt me vorsend aan. Kennelijk heb ik zijn ego gestreeld, omdat ik zijn hulp vraag.

“Het enige dat er op zit is dat u iemand machtigt die wel een legitimatiebewijs bij zich heeft. Die kan dan namens u de enveloppe aannemen en aan u overhandigen,” glundert hij.

En zo vraag ik de man die achter me in de rij staat of ik hem mag machtigen mijn enveloppe aan te nemen. Hij kijkt verschrikt alsof ik een onoirbaar voorstel doe.

“Hoe kan ik weten dat u meneer Dittrich bent,” vraagt hij bezorgd.

Een nieuw probleem doemt op, maar de baliemedewerker is nu in een gulle bui en knikt bevestigend.

Dankbaar neem ik mijn paspoort in ontvangst.

Delen:

Het belangrijkste nieuws wekelijks in uw inbox?

Abonneer u op de Mr. nieuwsbrief: elke dinsdag rond de lunch een update van het nieuws van de afgelopen week, de laatste loopbaanwijzigingen en de recentste vacatures. Meld u direct aan en ontvang elke dinsdag de Mr. nieuwsbrief.

Scroll naar boven