Passie is nodig om iets goed te doen. Daar geloof ik heilig in. Een van de dingen waar passie in thuishoren is het vak dat je beoefent. Hoe is het anders mogelijk advocaat te zijn? Hoe is het anders mogelijk om mensen te verdedigen die van de meest vreselijke dingen worden beschuldigd? Ach, hoor ik wel eens in de advocatenkamer, na verloop van tijd draai je op routine, op de automatische piloot. Bestaat dat echt, een automatische piloot? Ik durf er niet eens aan te denken dat een vliegtuig echt automatisch zijn weg volgt.
Mijn vrouw vindt het soms wat typisch dat ik, wanneer ik op vakantie ga, wat handboeken strafrecht in de koffer leg. Ze laat me begaan, maar ik zie haar wat meewarrig kijken. En dat terwijl ze me wel begrijpt. Sterker nog: zij is ook advocaat en een goede ook nog. Maar heel soms probeert ze het nog wel eens en geeft ze me een mooie roman, gewoon als tussendoortje voor de Legal thrillers en de vakliteratuur.
Sommige passies lijken ook wel ongezond. Toen afgelopen december de winter rond de 17e echt zijn plek veroverde en er pakken sneeuw lagen liep ik 10 kilometer langs t strand terwijl de hagel een serieuze poging deed mijn wimpers te kortwieken. Twee dagen later liep ik iets minder lang, maar toch hard op de boulevard van Bonaire in zo n 33 graden. Allemaal ongezond volgens mijn moeder die al een paar weken pina colada had gedronken in de Antilliaanse zon.
Hoewel ik meerdere keren op Bonaire had mogen verblijven, mede omdat mijn zus er woont, doorzag ik deze kerstvakantie meer dan ooit de schoonheid van het langzame leven. Niemand lijkt op het nieuwe stukje Nederland ook maar iets te dragen dat stress benadert. Aan de mooie karels bar op de pier sprak ik een paar eilandbewoners. Ze legden me uit dat er nauwelijks criminaliteit is op het eiland. Als ik voorzichtig vraag waarom er nooit alcoholcontroles worden gehouden lijkt het eerst of ze me niet verstaan, vervolgens werd gedacht dat ik een grap maakte en ten slotte werd ik zonder woorden aangekeken. Op Bonaire is alles anders, zo wordt me verteld. De taxichauffeur legt uit dat er geen boeren op het eiland zijn die gewassen verbouwen omdat een en ander kan worden geïmporteerd. Als het makkelijk kan doet men dat gewoon op het eiland. De broer van de chauffeur bijvoorbeeld, denkt niet na over morgen. Hij denkt niet eens een uur verder. De chauffeur checkte even of ik het nog kon volgen. Ik mompelde afwezig even te dagdromen. Ik dacht aan mijn agenda op kantoor.
Een dag later bekeek ik in de boekenwinkel een boekje van Wesselius, voormalig officier van justitie, thans advocaat op Bonaire. Hij beschreef onder andere gespannen situaties rond een geitendief. Ik dwaalde weer naar mijn praktijk en al mijn cliënten die verdacht of veroordeeld zijn van/voor geweld- of zedenzaken en mijn tbs-clientèle. Dat zijn pas zware zaken. En toch aan de andere kant, dat stressloze leven, waar men niet denkt aan morgen, waar men niet rekent op een alcoholcontrole, waar de zon schijnt en het kraanwater vanzelf warm wordt is dat niet ook mooi? Kan het niet ook zo? Ik denk dat ik maar snel eens terug ga om die vraag nog eens de revue te laten passeren. Voorlopig kan ik me niet een leven zonder passie voorstellen, maar wie weet.
