Genieten van het zonnetje op een terras met 26 graden Celsius, medio oktober. Een relaxte fietstocht met buiten 20 graden Celsius, begin november. Zouden we in december dan ook nog in T-shirt naar buiten kunnen?
Anno 2018 valt de klimaatverandering niet meer te ontkennen. Daar is Nederland zich al jaren bewust van. Het is dan ook nog steeds een hot topicin de politiek. Er zijn meerdere wereldwijde afspraken gesloten met betrekking tot het alsmaar groeiende gat in de ozonlaag. De meest leidende afspraak is die uit de klimaatconferentie in Parijs van 2015. Maar liefst 195 landen ondertekenden een bindend klimaatakkoord om de uitstoot van broeikasgassen te reduceren en zo de opwarming van de aarde terug te dringen. Ook de Europese Unie heeft dit klimaatakkoord geratificeerd, daarmee wil de EU een toonaangevende rol innemen bij de uitvoering van dit akkoord.
In dit kader zijn er op Europees niveau nadere klimaatdoelstellingen gesteld voor 2020, 2030 en 2050. Nu 2019 ons in de nek hijgt, was ik zeer benieuwd hoe het met deze doelstellingen staat. Het antwoord: erg moeilijk te achterhalen. Sommige nieuwssites zeggen dat het top gaat en dat de doelen eigenlijk te laag zijn ingesteld. Andere nieuwssites betreuren juist de matige vooruitgang. Hoe dan ook, ieder land mag erg zijn best blijven doen om de EU-doelstellingen en daarmee de wereldwijde doelstelling te behalen.
Eén concreet doel vanuit de Europese Unie is om de CO₂-uitstoot in 2030 met 40% te verminderen ten opzichte van 1990. Nederland legt de lat nog een stukje hoger, door zichzelf te binden aan een vermindering van 49% CO₂-uitstoot. Hoe wil Nederland dit in hemelsnaam bewerkstelligen?
In Nederland worden de klimaatdoelen serieus genomen. Het beleid is uitgebreid te vinden in het huidige regeerakkoord op de site van de Rijksoverheid. Politieke partijen hebben hier natuurlijk wel wat over te zeggen. Het meest spraakmakende voorstel, afkomstig van de VVD, is om een tweede kerncentrale in Nederland te bouwen.
Rondom “kerncentrales” hangt vaak nog een groot taboe. Termen als Tsjernobyl, Fukushima en radioactief afval schieten ons snel te binnen. Maar is dit wel reëel? Wat zijn de pro’s en con’s?
Absoluut onomstotelijke voordelen:
- Kerncentrales stoten geen CO₂uit;
- Eén kerncentrale (met de levensduur 60 jaar) levert evenveel energie op als 6000 windmolens (met de levensduur 20 jaar);
- Een geheel CO₂-vrije energievoorziening met kernenergie kan uiteindelijk twee keer zo goedkoop zijn als energievoorziening zonder kernenergie;
- Deze methode is altijd beschikbaar en niet afhankelijk van weersomstandigheden;
- De hoeveelheid radioactief afval is klein en kan met nieuwe technologie nóg kleiner gemaakt worden. Daarbij is het tot in de eeuwigheid veilig op te slaan;
- Omringende landen hebben al meerdere kerncentrales;
- De benodigde grondstof (uranium) is relatief goedkoop en er is wereldwijd veel van beschikbaar.
Een aantal nadelen:
- Bij de productie van kernenergie ontstaat radioactief materiaal, dat nog duizenden jaren gevaarlijk kan zijn;
- Wanneer er iets mis gaat in een kerncentrale zijn de gevolgen catastrofaal, zo leert de geschiedenis. (Hier houdt men zich vooral aan vast);
- Het bouwen van een kerncentrale kost tussen de 8-10 miljard euro en duurt zo’n tien jaar om te realiseren.
In het klimaatakkoord staat vooralsnog niks over kernenergie geregeld. Onder klimaatwetenschappers is kernenergie allang geen taboe meer. Ikzelf betwijfel of binnen nu en een paar jaar de bouw van een nieuwe kerncentrale van start zal gaan, wegens de enorme controverse die hier omheen hangt. Dat vind ik zonde, want na enige research ben ik erachter gekomen dat kernenergie een enorme potentie heeft.
Met de huidige strenge milieudoelstellingen en de bizarre temperaturen voor de tijd van het jaar is het belangrijk om out of the boxte gaan denken. Met de huidige energiebronnen lijkt het onwaarschijnlijk om fundamentele vooruitgang te kunnen boeken.
