Het was een mooie week voor de hoofdredacteur van Mr. Eind vorige week was het nieuwste nummer uitgekomen met een mooi interview en dito foto’s van Geert Snoeijer met scheidend NOvA-deken Willem Bekkers. Een interview van eigen hand. Afgelopen maandag nam Bekkers officieel afscheid en een van de feestredenaars, de Nijmeegse rector Kortmann kon niet ophouden te citeren uit het interview en was dermate geïnspireerd dat hij pardoes vrijwel zijn hele rapport op straat gooide, leuk voor mij, misschien wat minder leuk voor zijn commissieleden. Ook bij de borrel werd ik door heel wat aanwezigen aangesproken op het interview. Allemaal goed dus.
Vandaag was de sfeer wat anders. Ik was te gast bij de vergadering van het College van Afgevaardigden en daar is het exit-interview helemaal niet goed gevallen. Nogal wat afgevaardigden spraken mij er over aan in de trant van ‘goed interview, maar wat een vreselijke uitspraken’ en ‘wat bezielt die man’ en ‘weinig chique allemaal’.
Vermoedelijk zal er in het komend nummer van Mr. nog wel een soort ingezonden brief komen van een aantal mensen dat zich nogal in de kuif gepikt voelt door dit verhaal. Ook tijdens het plenaire gedeelte van de vergadering kwamen de frustraties aan de oppervlakte. Het ging zelfs zover dat de Bossche afgevaardigde Lang aan algemeen deken Loorbach vroeg of deze zich van de uitspraken van Bekkers wilde distantiëren. Die vlieger ging niet op. Loorbach vond terecht dat de uitspraken geheel op persoonlijke titel waren gedaan, al voegde hij er aan toe dat hijzelf wellicht een wat zakelijker toon had gehanteerd.
Grappig was dat Lang in zijn interruptie over het Mr.-interview het had over Bekkers en diens journalistieke kompaan waarmee niemand anders dan uw blogger kon worden bedoeld. Kompaan! Mooi woord. Volgens Van Dale betekent het makker/partijgenoot. Beide betitelingen zijn niet van toepassing op mijn relatie met de ex-deken. Die zou ik willen kenmerken als één van wederzijds respect. Een goede relatie, dat zeker. En dat heb ik vermeld in mijn interview. Omdat die goede relatie wellicht (maar misschien onderschat ik Bekkers’ berekendheid en overschat ik mijn empathische uitstraling) verantwoordelijk was voor de openhartigheid waarmee het gesprek werd gevoerd.
Voor mij een eerste keer om zo’n feit expliciet te melden. Omdat ik het relevant vond. Toch werd ik er op aangesproken door een goede collega die vond dat ik daarmee de schijn van subjectiviteit wel erg op me laadde. Hetgeen ik dan weer merkwaardig vond en vind. In Den Haag bijvoorbeeld is het heel normaal dat politici en journalisten samen regelmatig zeer diep in het glaasje kijken, maar vervolgens probeert iedereen weer zo goed mogelijk zijn werk te doen. Journalisten schrijven in opdracht van advocatenordes, openbare ministeries en raden voor de rechtspraak zich de vingers blauw met allerlei boekjes en brochures en toch zal ik ze niet bannen uit de Mr.-kolommen omdat ik vertrouw op hun journalistiek fatsoen. Objectiviteit bestaat niet, maar je moet er wel naar streven. En je moet weten wat kan en wat niet. Daar komt het op neer. En laten we de uitlatingen van Lang maar scharen onder de toenemende verruwing die de advocatuurlijke zeden steeds meer kenmerken.
