Saunageheimen

Delen:

Goedemorgen Literatuurvrienden!

Saunageheimen’ (2009) van Fay Weldon, voerde mij, enige tijd geleden alweer, naar Castle Spa, een zeer dure beautyfarm, gelegen in Cumbria, een provincie in het zuidwesten van Engeland, waar ik Phoebe Fox trof, de hoofdpersoon uit de roman van Weldon. Phoebe zat behoorlijk stuk en had gedacht zich voor een prijs van 5000 pond eens lekker te laten verwennen in het Castle. Maar zij kwam bedrogen uit: de directrice van Castle Spa houdt van een Spartaanse aanpak. Phoebe wordt op water en brood gezet. Geen lekkernijen, geen drank, geen telefoon, geen internet. Als Castle Spa wordt getroffen door noodweer verdwijnt deze discipline – bij wijze van spreken – als sneeuw voor de zon. Tot groot genoegen van Phoebe en haar lotgenoten (allemaal vrouwen) heeft het personeel het Castle tijdig verlaten om de storm voor te zijn. De dames hebben het rijk alleen. Men plundert de koelkast en zet zich met de voorraad chocola en champagne binnen handbereik in de jacuzzi. Een perfect ‘platform’ kennelijk om elkaar verhalen te vertellen en meer in het bijzonder ook om elkaars geheimen te delen. Alhoewel dit zich allemaal voltrekt tussen kerstavond en 2 januari, bepaald niet een zomerse tijd, acht ik mij vrij onder zomerse omstandigheden te onthullen dat ook een Rechter zitting heeft in de jacuzzi en wat voor één.

Haar beschrijving – gezien door de ogen en in de woorden van Phoebe – liegt er niet om. Zij biedt ronduit een zomerzonnig perspectief: ‘Het uiterlijk van de Rechter was niet in overeenstemming met haar functie. Ze was een soepele, elegante verschijning, lang, met een platte buik en smalle heupen. Ze had intrigerende amandelvormige ogen die een groot deel van haar gezicht in beslag namen, een beschaafd neusje, een kin met een lief kuiltje, wenkbrauwen die heel markant schuin omhoogliepen, en volmaakt ronde borsten. We waren het er allemaal over eens dat het hoogstwaarschijnlijk siliconen waren – de natuur begiftigt vrouwen die zo gebouwd zijn zelden met slankheid op de ene, en volle rondingen op de andere plaats. We waren het er allemaal over eens dat we haar niet graag zouden tegenkomen als we in het beklaagdenbankje zaten. We zouden liever een soort stuntelige, stoffige man hebben om ons te vonnissen. Zij zou met een lieve glimlach ijskoud het hart uit het levende lichaam van haar vijand laten snijden en het volle pond eisen.’

De Rechter laat er geen gras over groeien wat haar geheim is: ‘vroeger was ik een man’. Het chirurgenmes van dokter Sydney Nail (‘Hij is niet jong, maar daar wordt aan gewerkt’) heeft de Rechter gecreëerd. Voor de transformatie was het leven van de Rechter een hel. Over mannen heeft zij een vrij uitgesproken mening: ‘Als God ons oestrogeen heeft gegeven, dan gaf de Duivel ons testosteron. Het veroorzaakt oorlogen en het broeikaseffect: het technisch vernunft van de man zal ons einde worden. De door testosteron gedreven man, geneigd tot paranoia, is een niet-aangepast exemplaar van de soort.’ Tijdens de rechtenstudie laat de rechter het transseksuele lichaam even voor wat het is: ‘Ik vluchtte in mijn studie – ik zou advocaat worden – net als mijn vader. Ik zou doen wat ik kon om een man te zijn.’ Totdat dokter Nail tijdens colleges ‘genderrecht’ een lezing komt geven over de principes die ten grondslag liggen aan het operatief wijzigen van de sekse en hij de Rechter op de man af vraagt: ‘Wat is er aan de hand, jongeman? (…) Of misschien jonge vrouw?’ Bel me maar als je me nodig hebt, houdt dokter Nail de Rechter voor. Dat doet de Rechter echter niet voordat zij als hij tot de balie wordt toegelaten (‘Een jurist moet altijd scherp zijn, en dat was ik’). Acht jaar later is de tijd rijp voor de operatie en na de operatie voor een relatie met dokter Nail. Dokter Nail houdt echt van de Rechter: ‘(…) (ik) weet dat ik de enige ben die er werkelijk toe doet.’ En nee, De Rechter heeft niet opnieuw moeten soliciteren naar een rechterfunctie, toen zij vrouw werd, antwoordt De Rechter op vraag (‘Ben je nog steeds zo’n fucking rechter?’) van de Manicuurster: ‘Natuurlijk, jongedame, ben ik nog steeds zo’n fucking rechter zoals jij het noemt. Daar hebben we antidiscriminatiewetten voor. En intellect wordt niet echt aangetast door sekse. Vrouwen leggen zelfs meestal strengere straffen op dan mannen. Ik merk dat ik tegenwoordig inderdaad geneigd ben voor de langste straf te gaan, de hoogste boete. Maar het is mijn taak om rechtvaardig te zijn. In de mannelijke optiek valt de eigenschap van genade misschien te verwachten van de Portia’s van deze wereld, maar ik, als ex-vrouwelijke transseksueel, nu postoperatief en volledig vrouw, verzaak de Portia in me omdat ik niet de behoefte heb mijn ballen in zachte zijde te persen, want ik heb ze niet meer. Geen softe zorgzame ziel meer, nee, mij is de wrake, zei de rechter, en ik ben geslachtsloos. Ik ben niet gek. Ik herken slechtheid als ik het zie, en ik weet dat het onder de hak geplet moet worden, sterker nog, vertrapt met een naaldhak. De doctrine van heropvoeding en boetedoening is niets voor mij; ik ben van de vergeldingsschool. Straffen moet het doel zijn, niet genezen: de maatschappij moet haar recht op wraak opeisen. Zonder dat hangende stuk vlees beweeg ik me als een geest, niet als vlees.’

Ballen in zachte zijde, pardon? Dat zit zo: ‘Rechters van het Hooggerechtshof in vol ornaat dragen zijden kousen, en er wordt gefluisterd dat ze ook strakke zijden onderbroeken dragen onder hun met bont afgezette toga. Ik in elk geval wel. Agent Provocateur heeft een leuke dameslijn in rode zijde die als je ze achterstevoren draagt de ballen beknellen en de mannelijke zijde heel aardig focussen. Maar dat is allemaal verleden tijd voor me.

En nee, mensen laten ophangen, dat zou deze Rechter niet doen: ‘Executeren is te kortstondig, te eenvoudig, dan is de pijn van het bestaan te snel voorbij. Laat leven leven betekenen en castratie de straf zijn voor de zedendelinquent. Hoewel het mij geen kwaad heeft gedaan.

Na aansluitend nog een korte, cynische flirt met een ook aanwezige Chirurg (genaamd Shimmer), ‘Je viel me op in de jacuzzi, je prachtige stevige dijen geplet op de marmeren plaat, met overal eromheen kabbelend aromatisch water! Jij een chirurg, ik een rechter!’, rondt de Rechter af met een samenvattende overweging over het deficit van klassieke seksedefinities: ‘We leven in een nieuwe wereld. “Zijn” is een verkeerde keuze. “Mijn” is een verkeerde term. “Ik” ben alleen maar één levenskeuze onder de talloze seksuele levenskeuzen die ons vandaag de dag ter beschikking staan.

Het dictum van de Rechter over zichzelf is positief: ‘(…) ik heb liever damestenen zonder zwarte haren die eruit spruiten in een lelijke streep van de wortel tot de nagel. Dank je lekker! Ik vind het prettig dat deze volmaakte borsten onder mijn badjas uit piepen. Ik houd van mijn mooie, zachte stem en mijn gladde hals en aantrekkelijke handen en vind het heerlijk dat ik hier tussen vrouwen kan zitten alsof ik een van hen ben. Ik ben tevreden. Als dokter Nail hier was, zouden we niet kunnen praten zoals we nu praten, toch? Ik vind het heerlijk zo. Meiden onder elkaar.

Lange leve alle stuntelige, stoffige mannen!?
BANNING N.V.

Gino van Roeyen

Delen:

Het belangrijkste nieuws wekelijks in uw inbox?

Abonneer u op de Mr. nieuwsbrief: elke dinsdag rond de lunch een update van het nieuws van de afgelopen week, de laatste loopbaanwijzigingen en de recentste vacatures. Meld u direct aan en ontvang elke dinsdag de Mr. nieuwsbrief.

Meest gelezen berichten

Van onze kennispartners

Juridische vacatures

Ook interessant:

Scroll naar boven