In een eerdere blog had ik al eens geschreven dat er voor van alles en nog wat toestemming gegeven moet worden. Door de President van de universiteit, door het ministerie van Onderwijs, door de partij(secretaris). Voor een internationaal congres moet er zo toestemming verleend worden door en de universiteit en het ministerie. Dat kost zo maar een maand! De criteria daarvoor zijn mij niet erg duidelijk. Het is geloof ik ook niet gebruikelijk om tegen een weigering in beroep te gaan. Want er moet een volgende keer ook weer toestemming worden gevraagd. Het kan ook zomaar zo zijn dat een toestemming niet gegeven wordt om je eraan te herinneren dat het toestemmingsvereiste er niet voor niets is, of dat je in het verleden misschien een keer iets hebt geschreven of gedaan dat tot deze weigering kan leiden. Motivering is er niet. In het verleden is er van CESL een keer een congres niet toegestaan.
Chinezen vegen veel en graag. Ook is het tellen van geld een aardig gebruik. Nu wordt er ook hoofdzakelijk met papiergeld betaald, met als kleinste denominatie een biljet met een 5 en dat is dan een halve Yuan, en dat is ongeveer 5 Euro cent. Bij iedere kassa staat een telmachine en wordt het geld niet alleen handmatig, maar ook in zo’n apparaatje geteld. Of is er een tweede caissière die nogmaals telt. In de Walmart, waar ik de boodschappen deed, kan je ook met een credit card betalen. Dat bleek wel ingewikkeld, maar het kan. Als je nadat alle boodschappen zijn aangeslagen je credit card laat zien, word je opgewekt meegetroond naar aan speciaal tafeltje bij een kassa, waar de transactie wordt afgewikkeld met pincode en handtekening. Toen ik dat wist zocht ik voor het gemak van de caissière maar de kassa uit die het dichtst bij dat speciale tafeltje was.
In sommige restaurants kan betalen met een credit card ook. Dan word je door de persoon die je bediend heeft meegenomen naar een balie waar de desbetreffende card automaat te voorschijn wordt gehaald. Er wordt een uitgebreide kwitantie geprint, met mooie rode ‘ stempels’. En ondertussen zijn er zomaar vier mensen bezig om alle handelingen te verrichten. Dan is betalen echt nog een feest.
Pinnen is dat soms ook, althans als je van wachten houdt. De eerste klus is om een bank te vinden met ATM apparaten die bereid zijn op mijn pasjes geld te geven. Is dat gelukt, dan staan er lange rijen, ook al omdat er een paar apparaten buiten werking zijn. Verder viel mij op dat veel Chinezen voor de hele buurt lijken te pinnen. Het ene na het andere pasje verschijnt en wordt gebruikt om geld te krijgen. Bij banken en pin automaten staat vaak een bewaker die toezicht houdt. Ik heb niet de indruk dat dat echt nodig is, maat het geeft wel een prettig gevoel van veiligheid en service.
Gelukkig kennen veel pinautomaten ook het Engels als voertaal. Toen dat een keer niet zo was, heb ik maar op wat toetsen gedrukt en kwam gelukkig mijn pas zo maar weer terug.
