En voor ik het wist, zat ik in het vliegtuig naar Curaçao. Het voelde allemaal nog zo onwerkelijk, ik had immers nog maar enkele maanden ervoor besloten om de uitdaging aan te gaan in de warme tropen. Het was een lange, oncomfortabele vlucht. Ik dacht aan mijn familie die ik op Schiphol achtergelaten had en twijfelde over mijn besluit. Zo ver, helemaal alleen, is dat wel iets voor mij? Ik stapte uit het vliegtuig en voelde gelijk de warme bries van Dushi Kòrsou. Op dat moment wist ik dat ik geen spijt zou krijgen van mijn beslissing. Alle twijfels waren verdwenen, ik ben precies waar ik moet zijn!
De tijd vloog voorbij, twee weken later volgde mijn eerste werkdag, waarbij ik wel moet zeggen dat het even wennen was. Een nieuw land, een nieuwe omgeving en nieuwe collega’s. Hoewel ik van nieuwe dingen houd, was er nu wel erg veel nieuw. Maar veel tijd om te wennen had ik niet, vrijwel gelijk zat ik in het vliegtuig naar Sint Maarten, ditmaal zonder twijfels maar met een lichte spanning voor mijn eerste zaak. Ik mocht mijn patroon helpen met een kort geding en zo had ik, al direct in mijn eerste week, een eerste zaak op Sint Maarten. Het kort geding betrof de opheffing van een beslag en de uitleg van een overeenkomst. Het was een zeer leuke en interessante zaak. Althans, voor een jurist zijn dit leuke zaken, ik hoor mijn zus al zeggen: ‘wat is daar nu leuk aan?’
Het werk zat dus wel goed, nu nog mijn privézaken regelen. Tijd om op Curaçao naast mijn werk al het papierwerk te gaan regelen waar je mee te maken krijgt bij een verhuizing naar Curaçao. Helaas gaat dit allemaal niet bepaald snel en makkelijk. Het is dan ook niet voor niets dat het Hof het ‘poko poko beginsel’ in het Caribische deel van het Koninkrijk als beginsel heeft aanvaard. Voor mij hield dit in dat het ruim drie maanden duurde voordat ik ingeschreven was in het bevolkingsregister van Curaçao. Wat ben ik toch verwend in dat koude kikkerlandje waar ik vandaan kom. Na mijn inschrijving kon ik eindelijk alles in gang zetten voor mijn beëdiging als advocaat. Ook dat ging niet zo soepel als in Nederland. Maar na bijna 5 maanden was het dan toch eindelijk zo ver. Hoewel het een bijzonder moment is, zag ik het zelf meer als een formaliteit. Echter, daar dacht Curaçao heel anders over. De beëdiging van advocaten is hier op het eiland groot nieuws. Zo kwam het op de radio en hebben verschillende kranten erover geschreven. Wat een eer, ik voelde mij erg bijzonder. In Nederland werd het nieuws ook goed ontvangen. Felicitaties vlogen over het internet. Het gevoel van een formaliteit veranderde naar een prestatie. Daar stond ik dan, in spanning, met mijn toga aan en dan komt het bijzondere moment dat ik de belofte afleg. Wow, het is nu officieel. Het is mij gelukt. Ik ben officieel een advocaat in de tropen!
Nu, bijna een half jaar na aankomst in Curaçao, werk ik hier als beëdigd advocaat in de procespraktijk, waarbij ik de meest uiteenlopende zaken heb. Daarnaast geniet ik elke dag van de zon, zee en het strand, in plaats van de wolken, de kou en de sneeuw. Wie had dat gedacht? Nou, ik niet. Als je mij een jaar geleden gevraagd had of ik naar de tropen wilde verhuizen dan had ik je uitgelachen. Nu werk ik hier en voel ik mij helemaal op mijn plek. Natuurlijk mis ik mijn familie en vrienden, maar met de huidige technologie heb ik goed contact met iedereen. Als ik om mij heen kijk, brengt mijn avontuur een leuke werkgever, interessante zaken, tropisch weer en een te gek huis. Ik besef dan snel dat ik hier prima zit, ik zou nergens anders willen zijn dan hier op Dushi Kòrsou!
