Waarschijnlijk het grootste nadeel aan voor jezelf beginnen is dat het je ongeschikt maakt voor een baan in loondienst. Althans dat denk ik wel eens. Zelfstandig werken past namelijk zo goed bij onze aard als professional dat als je er eenmaal aan gewend bent, het lastig is om terug te gaan. Logisch dat nog steeds veel professionals de stap zetten.
Tegengestelde beweging
In deze economisch zware tijden zijn er echter ook zelfstandige collega’s die weer ergens in loondienst treden. Je hebt in die groep 2 categorieën: zij die even “schuilen” en zij die echt voor de baan kiezen.
De eerste groep zegt, straks als de economie aantrekt, het dienstverband meteen weer op, als ze het al zo lang volhouden.
De tweede groep, die kiest echt voor de baan, die blijft wel. Deze groep zou waarschijnlijk ook zonder crisis voor deze baan het bestaan als zelfstandige wel hebben opgegeven. Het gaat in deze vrijwel altijd om banen die ze als zelfstandige niet in de vorm van een interim-opdracht kunnen krijgen. Of omdat het iets is wat buiten hun normale carrièrepad ligt, of omdat het functies zijn waarin ze zich als interimmer nog niet bewezen hebben. Vaak managementfuncties en dat is niet toevallig. Want qua banen zijn dat de functies die het meeste lijken op het bestaan als zelfstandig ondernemer. Zelf verantwoordelijk zijn, sturen, zelf initiëren, zelf het verschil maken.
Andersom komt ook voor
Er zijn in deze tijd ook juristen die hun vaste baan kwijtraken. En als ze niet meteen een nieuwe hebben komt het steeds vaker voor dat zij zich vervolgens profileren als freelancer. Voor alle duidelijkheid, voor toelating tot het Netwerk van OndernemendeJuristen kwalificeren ze meestal niet en vaak wil het met het binnenhalen van opdrachten ook niet zo lukken. Gek is dat laatste eigenlijk, want wat is er fijner voor een werkgever dan iemand in te huren die na zo’n lekker lange “proeftijd” ook nog eens in dienst genomen kan worden mocht hij of zij bijzonder goed bevallen zijn.
In de regel bieden opdrachtgevers na een succesvol verlopen opdracht de interim-jurist vaak een baan aan. Waarom werkt het dan zelden voor werkeloze juristen? Het zijn regelmatig uitstekende professionals. Daar ligt het niet aan.
Om een heel lang verhaal kort te maken, volgens mij komt dat door het gebrek aan “authenticiteit” in wat zij aanbieden, hun propositie. Opdrachtgevers zijn namelijk net als consumenten. Ze willen dat degene waarmee ze in zee gaan ook echt is wat en wie hij zegt dat hij is. (Aardig verhaal over authenticiteit hield Joseph Pine een aantal jaar geleden. Kijk hier maar even, afgezien van z’n outfit is het nog steeds actueel) En gek genoeg willen de meeste werkgevers wel freelancers die ze kunnen verleiden om een baan te accepteren, maar geen mensen die een baan willen maar zich hebben laten verleiden tot freelancen.
Voor jezelf beginnen? Bij jezelf beginnen
Wat ik met het voorgaande wil illustreren is dat interim-opdrachtgevers, maar eigenlijk alle soorten cliënten je “aantrekkelijker” vinden als je aanbod/propositie in lijn is met wat je echt wilt en wie je echt bent. De persoon achter de jurist speelt een cruciale rol bij vrijwel alle opdrachten die het niveau overstijgen van “we hebben handjes nodig”.
Sta je dus op het punt om voor jezelf te beginnen als interim-jurist, of ben je bezig om een businessplan te schrijven voor een advocatenkantoor, dan moet (ja, moet) je dus bij jezelf te rade gaan wie je bent en wat je echt wilt.
Omdat juridische dienstverlening zo persoonlijk is, is het “product” voor ons juristen namelijk een gegeven. Dat ben je zelf. En aangezien het op z’n zachts gezegd moeilijk is om jezelf te veranderen, is het voor de start van je praktijk verstandig om je te focussen op klanten die bij jou passen of waar jij bij past. Niet alleen omdat het je kansen op succes vergroot, maar ook omdat het veel fijner is om dingen te doen die bij je passen voor mensen waarmee je een klik hebt.
Geen zin in?
Misschien weet je instinctief wel de juiste profilering en juiste klantengroep voor jezelf te kiezen, of misschien wil je liever de strategie kiezen “we make it up as we go along”. Dat kan wel werken, maar het is wel erg lastig om bij te sturen als het niet helemaal lekker gaat. Ook erg lastig om anderen, bijvoorbeeld samenwerkingspartners of een bank, te overtuigen van de validiteit van je aanpak of investeringsbeslissingen.
En over een paar jaar, hoe kijk je dan terug? Stel je voor dat je er op een dag achter komt dat je een praktijk opgebouwd hebt met klanten waar je eigenlijk een hekel aan hebt, (je zou de eerste niet zijn) of samenwerkt met mensen die je eigenlijk niet liggen? Zonde lijkt me en ik denk dat je dat risico niet moet nemen.
