Toen ik advocaat werd vond ‘t kantoor waar ik begon en waar ik nog altijd werk meerdere dingen van belang voor een advocaat. Advocaat zijn is “een way of life” werd me voorgehouden. Een van de dingen was dat je in staat moet zijn klanten te werven.
Vlak nadat ik in dienst trad werd ik persoonlijk benaderd om een zaak aan te nemen. Dat was leuk. Al snel ontdekte ik dat uiterlijk er toe deed. Men had over mij gehoord omdat ik op de Scheveningse vereniging JAC de slechtst geklede man op t voetbalveld was tijdens de trainingsavonden. Mja, ik droeg inderdaad een kanariegeel trainingspak dat mn moeder tijdens haar zwangerschap had gedragen, maar daarop je advocatenkeuze laten baseren?
Ook mn patroon bemoeide zich in die tijd met mn uiterlijk. Hij vond ‘n meer regelmatige scheerbeurt opportuun.
Een aantal jaren later had ik een nieuwe schoonmoeder en zij liet me langere tijd niet uit een pashokje vertrekken. Vol beladen verlieten we de modieuze Domburgse winkel.
Weer jaren later, sterker nog, nog niet zo heel lang geleden ging ik om met een dame die mij aanvankelijk inschatte als een type-tje VVD-er. Ja, ze vond mn jasjes wel apart. En nee, ik schoor me niet regelmatig en droeg geen stropdas, maar ja; ik was advocaat he?
Dezelfde dame voegde me niet lang daarna liefjes toe dat ik er in mn opvallend gestreepte Ubbink-jasje uitzag als een “Italiaan”. Ik wist haar blik, toen ze de woorden strelend uitsprak, niet helemaal te duiden, maar een paar weken later vertelde deze mevrouw een hekel aan Italianen te hebben…
Vervolgens ben ik nog gecomplimenteerd omdat ik er zowel als een holbewoner en als een metroman uit kon zien. Geen idee waarom maar ik ben ook niet van plan nog enige uitleg te vragen.
Intussen denk ik echte liefde gevonden te hebben. Dat voelt mooi hoor. Deze dame weet echter wel wat ze wil. Uit haar verhalen maakte ik op dat ze mooie en getailleerde kostuums sexy vond. Maar hoe kan ‘t dan dat nota bene zij teleurgesteld reageerde als ik een pak droeg? Het kwam niet door mn witte slangen-leren laarzen met vlammen die ik onder de kostuums hees. Nee, zij zag de advocaat toch liever in een lichte strakke spijkerbroek en een “gek jasje”. Want dat hoort bij jou. Was da? Een compliment?
Mijn moeder roept al zo lang ik me kan herinneren dat ik gewoon mezelf en dus eigenzinnig gekleed door ‘t leven moet gaan. Mooi advies, hoewel ik niet uitsluit dat ze op die manier trachtte te voorkomen dat ik tijdens de middelbare schooltijd op het bekakte haagse 1e VCL opging in de massale wens om dure lacoste shirts te dragen..
Dus, zo kon het gebeuren dames en heren dat ik op mn 43e in de trein zat op weg naar een zitting in Zutphen. Ik zat heerlijk rustig te werken. Tegenover me zat een keurige dame. Zij deed iets met haar telefoon maar liet haar ogen mijn kant op dwalen, althans in de richting van de 3 stoelen die ik in gebruik had. Op 1 van die stoelen lag mn lange leren jas en aan het knaapje daarboven hing mn “schelpen-jasje”. U weet wel. Een jasje van Hans Ubbink met als profiel blauwe en witte schelpen. Ik kijk zelf nooit te lang naar t colbert want eerlijk is eerlijk; dan doen je ogen pijn. De ogen van de dame raakten ook nog even mn slangen-leren laarzen aan. Ik vond haar nogal zuinig kijken. Dat veranderde toen ze mn toga met witte bef waarnam: “o, ik dacht dat u een artiest was. Ik ga naar een congres met notarissen. Ik ben advocaat familie-recht ziet u?”. Hoewel ik het niet zag wilde ik wel graag weten waarom ze me een artiest vond. Eerlijk waar, ik had geen flauw benul. Ze legde t eigenlijk ook niet uit. Ze gaf me wel een blik zo van: “snap je ‘t niet”, terwijl ze naar mn laarzen en jasje keek. Nu zou ik me er makkelijk van af kunnen maken door te denken dat je op n symposium vol notarissen al snel voor artiest wordt uitgemaakt, maar aan de andere kant, misschien is ‘t mn moeders schuld. Of zou ‘t toch meer DNA zijn? En zou ‘t iets zijn dat bij strafrechtadvocaten hoort om er zo uit te gaan zien dat je wordt verward met een artiest? Ik bedoel, en zijn wel een paar confrères te bedenken. Szegedi komt bij me op. Op Theo Hiddema die steevast flamboyant wordt genoemd. Bram die betitelt wordt als glamour-advocaat en zo kunnen we nog wel even doorgaan. De ankertjes sla ik even over. Zij zijn een slag apart. De jongens hebben meer ‘t gedrag van een artiest.
De dame in de trein was aardig en vriendelijk, maar zoals zo vaak na een vlammend pleidooi bedacht ik ook nu achteraf wat ik ook nog had kunnen zeggen: “nee mevrouw. Ik ben geen artiest. Ik ben gewoon een beetje anders en geen eenheidsworst. En advocaat, net als u”. Nou ja, het was goed zo. Nu was de sfeer in de coupe gezellig gebleven.
Waarom deel ik dit nu allemaal? Eerlijk? Ik had wat minder inspiratie. En misschien ook wel een vrouwelijk trekje (toch een metro-man?) om gewoon allerlei hersenspinsel te willen delen..
