Ik ben niet bijzonder geïnteresseerd in beton. Hetzelfde geldt voor betonauto’s, hoewel die nog wel iets prettigs hypnotiserends kunnen hebben, zoals een haardvuur. Of een aquarium.
Onderweg naar een lesdag van de beroepsopleiding zat ik ’s ochtends vroeg met een kop koffie tussen mijn knieën te knikkenbollen in de auto. Ik was ruim op tijd vertrokken dus kon het me permitteren om op de rechterbaan te blijven sukkelen achter een vriendelijk draaiende betonauto. De betonauto ging voorsorteren om rechtsaf te slaan en ik rechtte mijn rug om me weer in het gehaaste verkeer te mengen. Met een weemoedige blik naar rechts nam ik afscheid van de betonauto en zag op zijn draaiende buik de tekst: “C’est le beton qui fait la musique!”. Ik greep gierend van het lachen mijn telefoon om er een foto van te maken, bedacht me halverwege dat je niet met je telefoon mag spelen in de auto en liet daarop mijn telefoon bijna in de koffie vallen. Telefoon gered, koffie had minder geluk.
Terwijl ik voelde hoe de koffie langzaam in mijn spijkerbroek trok en een klein straaltje mijn schoen in liep, moest ik denken aan een oud-collega die ons maar ook haar wederpartijen te pas en (vooral) te onpas vermaande: “C’est le ton qui fait la musique”! En eigenlijk heeft ze gelijk ook. Gisteren nog kreeg ik een e-mail van een wederpartij met daarin aan het einde van de eerste zin het door mij zeer gehate “?!”. Zeer ongepast in professionele correspondentie, als je het mij vraagt. Ik lees namelijk geen “?!”, maar “WIE DENK JE WEL NIET DAT JE BENT MET JE ONZINBERICHTEN?!”. Nu zal de afzender zich er vaker niet dan wel van bewust zijn hoe dit gebruik van leestekens kan overkomen, maar toch. Het is de toon…
Nog een voorbeeld. Rode productievellen. Dat heeft toch iets heel agressiefs? Of is dat alleen hoe het op mij overkomt? Ik weet het niet.
Ik schuifel met mijn voet in mijn schoen, de koffie bereikt mijn tenen. Hier linksaf en dan ben ik er. Als de toon de muziek maakt dan zijn rode productievellen wat mij betreft Rammstein. En de blauwe vellen die ik gebruik… tja. Ik weet het niet. Het zal afhangen van de ontvanger, denk ik.
Terwijl ik op het vrijwel lege parkeerterrein rondrijd op zoek naar een parkeerplek (waarom is dat toch zo lastig kiezen als er te veel plekken zijn?), besluit ik dat de toon weliswaar de muziek maakt, maar dat de ontvanger bepaalt of hij het volume van de muziek überhaupt aanzet. Zo zonder koffie, althans, zonder koffie in mijn buik, ben ik zeer content met deze conclusie. Vooral niet te lang over nadenken als ik straks helemaal helder ben.
