Willem Jan Ausma (advocaat bij Ausma De Jong Advocaten) werkt ook in tijden van corona gewoon vanuit kantoor. In deze blog schrijft hij over contacten met cliënten en de komst van een onaangekondigde rechtzoekende.
“Corona: het is een hele toestand. Je kunt bijna wel spreken van een noodtoestand. Het frappante is dat ieder individu op z’n eigen manier tegen de maatregelen aankijkt. De tijd dat er gewoon werd geluisterd naar wat de overheid besloot, ligt ver achter ons. Hoe dan ook, we hebben er mee te dealen.
Ons kantoor bestaat uit advocaten met ieder hun eigen specialisatie. Mijn kantoorgenoten die fiscale zaken doen worden opvallend vaak gebeld door medewerkers van de Belastingdienst die met hun mobiele telefoon vanuit huis bellen. Collega’s met kleine kinderen werken thuis. De rest is gewoon aanwezig en stagiairs moeten zelf maar bepalen hoe ze met de maatregelen omgaan. Het is deels ook een kwestie van solidariteit. Als de anderen er zijn, dan ben jij er ook, al is het maar om te horen hoe anderen tegen de situatie en maatregelen aankijken. Een ieder heeft er weer een andere kijk op en dat mag ook. Punt is ook dat niemand precies weet wat de gevaren zijn. Waar wel iedereen het over eens is, is dat contacten met cliënten zoveel mogelijk telefonisch plaatsvinden.
Op kantoor is het allemaal nog redelijk goed te doen. Lastiger zijn de zittingen en andere activiteiten buiten kantoor. De gevangenissen zijn dicht, cursussen gaan niet door en wat zittingen betreft is het wisselend. De gezondheid van een ieder staat voorop, dat moge dat duidelijk zijn, maar een van de dingen we ons afvragen is hoe de financiële schade wordt gedragen. Zonder cliënten, besprekingen en zittingen valt er weinig omzet te behalen. Verhuurders hebben niet zoveel te lijden, maar alle huurders moeten maar zien hoe ze de huurpenningen bij elkaar krijgen. Dit geldt voor vele ondernemers. Van de piketcentrale krijgen we door dat de advocaat zelf mag bepalen op welke wijze er bijstand wordt verleend. Alleen: telefonische consulten worden niet vergoed. Ik ben gewoon om in oplossingen te denken, maar het lijkt of de problemen nauwelijks zijn te overzien.
Zo werd ik zondagavond gebeld door een cliënt die weekendverlof had. Zijn celgenoot vertoonde verschijnselen van het coronavirus en de kans bestaat dat ook mijn cliënt is besmet. In de inrichting wist men ook niet hoe hier mee om te gaan en de inrichtingsarts was niet aanwezig. Mijn advies luidde dat hij maar beter huiswaarts kon keren. Niemand zou het hem kwalijk nemen als hij niet van zijn verlof was teruggekeerd. Hij durfde op zijn beurt dit risico niet te nemen en is keurig ingesloten. Kortom, een ieder gaat er op z’n eigen manier mee om.
Vanochtend stond er een onaangekondigde rechtzoekende op de stoep. Normaal staan wij deze potentiële klanten graag te woord, maar vandaag heb ik ‘m een kaartje meegegeven en gevraagd om telefonisch contact op te nemen. Het is niet anders.
Een andere cliënt staat op de nominatie voor een overlevering naar Duitsland. Hij zit een andere straf uit, maar door het Duitse verzoek zijn al zijn verloven ingetrokken. Er valt het nodige af te dingen aan het verzoek uit Duitsland. Hij verkeert in grote onzekerheid en wil weten of de zitting deze week doorgaat. De Rechtspraak heeft inmiddels besloten dat de rechtbanken in beginsel zijn gesloten, met uitzondering van urgente zaken. Aan mij de taak om deze kwestie urgent te maken. Voor het overige worden het rustige weken, ook voor de advocatuur. Eindelijk tijd om te onthaasten, te archiveren, de mailbox op te schonen en wellicht weer eens echt in gesprek te gaan met collega’s, vrienden en familie. Ook tijd voor bezinning en wellicht is dat dan nog een positieve kant van deze gehele toestand.”
Bekijk alle afleveringen van de (hopelijk zeer tijdelijke) rubriek Coronarecht.
