In maart 2021 greep het coronavirus nog meedogenloos om zich heen. De Nederlandse ziekenhuizen stroomden nog vol. Het overkwam ook een patiënt die later de hoofdrol is gaan spelen in de zaak van ECLI:NL:RBMNE:2021:2302 bij de Rechtbank Midden-Nederland.
Op 10 maart jl. is de patiënt opgenomen in het ziekenhuis met Covid-19. Op 14 maart is de situatie zo slecht dat de patiënt kunstmatig in slaap moet worden gebracht. De familieleden van de patiënt hebben kennelijk geen vertrouwen in de behandelend artsen. Zij verzoeken de artsen en het ziekenhuis om het zogenaamde MATH+ Protocol toe te passen. Dit houdt in dat de patiënt dan behandeld wordt met de middelen ivermectine, hydroxchloroquine en vitamine C. Het ziekenhuis weigert dit verzoek meermaals. Ook wordt het verzoek afgewezen wanneer de familie een door hen gekwalificeerde arts aandraagt die bereid is het protocol wel toe te passen. Dit is voor de familie reden om naar de voorzieningenrechter te stappen.
De voorzieningenrechter stelt voorop dat het begrijpelijk is dat de familie alles eraan doet om de beste behandeling voor de patiënt te bewerkstelligen. De vraag die beantwoord moet worden in deze zaak is of de familie het ziekenhuis en dus de behandelend artsen juridisch kan dwingen tot een alternatieve behandeling. De voorzieningenrechter beantwoordt deze vraag als volgt.
Tussen de patiënt en het ziekenhuis en dus de behandelend artsen is de geneeskundige behandelingsovereenkomst van toepassing. Op basis van art. 7:453 BW is de hulpverlener – in casu dus het ziekenhuis/de artsen – verplicht om zich als een goed hulpverlener te gedragen. Volgens de voorzieningenrechter zijn de afgewezen verzoeken niet in strijd met het beginsel van goed hulpverlenerschap. Het beginsel wordt primair ingevuld door het patiëntbelang en de medische professionele standaard. De medische professionele standaard in Nederland met betrekking tot de behandeling van Covid-19 is niet het MATH+ protocol. De Inspectie Gezondheidszorg en Jeugd (IGJ) heeft in maart jl. zelfs aangekondigd boetes te gaan uitdelen indien er meldingen binnenkomen dat het middel hydroxchloroquine gebruikt wordt in de strijd tegen Covid-19. Door niet af te wijken van de medische professionele standaard heeft het ziekenhuis zich als goed hulpverlener gedragen.
De voorzieningenrechter concludeerde dus dat het niet mogelijk is dat de familie juridisch afdwingt dat de behandelend arts een alternatieve behandeling toepast. Ook kunnen geen andere artsen worden toegelaten die het protocol wel zouden willen toepassen binnen de muren van het ziekenhuis.
Deze uitspraak is een van de vele uitspraken die gerekend kunnen worden tot de coronajurisprudentie. Nu er nog veel zaken lopen (en er immers ook al veel geweest zijn) is het mijn verwachting dat de coronarechtspraak nog veel kan veranderen in de juridische wereld, zoals in het arbeids- en aansprakelijkheidsrecht.
