In deze zaak (ECLI:NL:RBMNE:2020:4211) ging het om een man en een vrouw met drie minderjarige kinderen. Partijen zijn in 2014 gescheiden en hadden bij de echtscheiding afspraken gemaakt over de kosten van de kinderen, de kinderalimentatie. De man zou de vrouw per maand in totaal € 798,- voor drie kinderen betalen.
In 2018 werd de man echter geconfronteerd met het faillissement van zijn werkgever, waarna zijn dienstverband werd beëindigd. De man had aansluitend een freelance opdracht en startte na afronden daarvan, in maart 2019, zijn eigen bedrijf.
In november 2019 diende de man een verzoekschrift in waarbij hij de rechtbank verzoekt de kinderalimentatie op nihil te stellen. De man stelt onvoldoende draagkracht te hebben nu de resultaten in zijn bedrijf tegenvallen, onder meer vanwege de toeslagenaffaire waardoor een gesloten deal niet doorging. Ook de coronacrisis raakt het bedrijf van de man. Hij is daardoor niet langer in staat kinderalimentatie te voldoen.
De vrouw voert verweer. Zij stelt dat de man, gelet op de bestaande onderhoudsverplichting, niet het risico had moeten nemen om een eigen bedrijf te starten. Het inkomensverlies is volgens de vrouw daarom aan de man te wijten.
De rechtbank volgt de vrouw daarin niet. De rechtbank stelt dat de man werd geconfronteerd met een faillissement, waarna hij wel degelijk nog heeft gewerkt. De man had niet kunnen voorzien dat door de toeslagenaffaire de door hem gesloten deal niet zou doorgaan. Dat betwist de vrouw ook niet. Zij stelt niet dat de verwachtingen van de man niet reëel waren, maar slechts dat hij het risico niet had moeten nemen zelfstandig verder te gaan. Dat is volgens de rechtbank onvoldoende om te kunnen stellen dat sprake is van een verwijtbaar inkomensverlies. De rechtbank wijzigt de door de man te betalen alimentatie en stelt deze met ingang van 1 januari 2020 op nihil.
Wel geeft de rechtbank de man mee dat van hem verwacht kan worden dat hij zich tot het uiterste inspant om inkomsten te genereren. De man heeft ervoor gekozen zijn werkzaamheden als zelfstandige voort te zetten, maar het is hem tot op heden niet gelukt om daaruit voldoende inkomsten te genereren. De rechtbank verwacht van de man dat hij uiterlijk eind 2020 beslist of hij zijn bedrijf wel of niet voortzet. De rechtbank stelt echter niet nu alvast voor dat moment een bijdrage vast. Als het niet lukt om afspraken te maken dan moet een nieuwe procedure worden gevoerd.
Is deze uitspraak dan in lijn met de jurisprudentie die wordt gewezen als het gaat over het starten van een eigen bedrijf bij een bestaande alimentatieverplichting? Niet direct. Keuzes van de ondernemer kunnen aan hem worden tegengeworpen als de rechter van mening is dat hij zich niet voldoende inspant om zijn oorspronkelijke inkomen te kunnen verwerven. Bezint dus eer gij begint!
