Emma de Boer (advocaat bij Tata Steel) blogt over thuiswerken in tijden van corona: “Ik heb het gevoel dat ik collega’s in de steek laat.”
“Om 5:45 installeer ik mij achter de computer. Dat lijkt erger dan het is, want ik lag al enige tijd semi-wakker de kinderen te negeren. En als medewerker van een onderneming waarvan het merendeel van de medewerkers in de ploegendienst werkt, is dit natuurlijk überhaupt geen tijdstip waarover je mag zeuren.
Vanaf maandag werken wij allebei thuis. En we proberen onze jongetjes (3 en 5,5 half jaar jong) intussen niet al te ernstig te verwaarlozen. Op de valreep heb ik een zandbak en een paar zakken zand gehaald, dat is weer vermaak voor een kwartier.
Geïnspireerd door mijn collega’s bij Tata Steel heb ik voor onszelf een ploegendienstrooster opgesteld. Dat betekent om beurten dienst, waarbij de lezer zelf mag invullen of de ‘dienst’ bestaat uit het werk-werk of uit het bouwen van enorme houten treinbanen en het spelen van 15 potjes ganzenbord (die je MOET verliezen, want de lontjes hier in huis worden gedurende de dag steeds korter). Wat missen we de grootouders die ons gezin normaal gesproken van twee kanten stutten, maar gelet op de risico’s willen we hun voorlopig niet inschakelen.
Maar goed, ik heb een prettig plekje op zolder klaargemaakt, mijn man heeft een extra tafel in de slaapkamer gezet. We hebben de agenda’s naast elkaar gelegd en gekeken hoe de belangrijkste (telefonische) afspraken van beiden kunnen doorgaan. Eén overlap, maar dan zou de tv als oppas kunnen dienen. Tussendoor proberen we de kinderen zo goed en zo kwaad als het gaat een leuke én leerzame dag te bieden. Met creatieve activiteiten voor beiden en schoolopdrachten voor de oudste. In alle eerlijkheid, het is loodzwaar. Maar we redden het.
Ik kan deze blog niet eindigen zonder kort stil te staan bij een onderwerp dat mij een knoop in mijn maag bezorgt.
Afgelopen november ben ik gestart bij Tata Steel als advocaat op de afdeling arbeidsrecht. Een bijzondere baan in een prachtig bedrijf in een idiote tijd. Vorige week vrijdag is de beslissing gevallen: wie de mogelijkheid heeft, moet thuis gaan werken om eventuele (onderlinge) besmetting te voorkomen. Ik zit enorm met deze beslissing in mijn maag. Ten eerste wil ik niet thuis zijn, ik geniet van mijn werk en de contacten met collega’s. Ten tweede en nog belangrijker, is het gevoel dat ik een deel van de collega’s in de steek laat. De beslissing om wie thuis kan werken, thuis te laten, maakt dat er een scheiding door het bedrijf komt te lopen. Namelijk tussen de mensen die wel thuis kunnen werken en de mensen die dit, gelet op hun werkzaamheden, niet kunnen doen. Ik heb de afgelopen maanden een klein inkijkje gekregen in de werkzaamheden van deze laatste groep. In drie verschillende fabrieken heb ik een rondleiding gekregen en kennis mogen maken met de collega’s die zich bezig houden met de kernactiviteit van Tata Steel: staal maken. Diep onder de indruk ben ik van het werk van deze collega’s. Diep onder de indruk van wat zij kunnen en het feit hoe zij nu, onder deze nieuwe idiote omstandigheden, doorgaan. Ik begrijp de keuze van de onderneming en sta er volledig achter. Maar makkelijk is het niet. Desperate times…”
Bekijk alle afleveringen van de (hopelijk zeer tijdelijke) rubriek Coronarecht.
