Hermans (44) was bij zijn benoeming een van de jongste rechters van Nederland. Hij is geboren met een (erfelijke) visuele beperking: met zijn linkeroog ziet hij 5 procent (“genoeg om niet overal tegenaan te lopen”), rechts is hij blind. Negatieve ervaringen heeft dat eigenlijk nooit opgeleverd. Op school deed hij ook mee met gym en voetbal. “Verleg je focus naar wat je wel kunt en blijf niet hangen in dat verliesgevoel. Dat is altijd mijn levenshouding geweest.”
Rechtenstudie
Ook tijdens zijn rechtenstudie ervaarde hij geen beperkingen. Studieboeken werden omgezet in braille. Was het echt nodig was, kreeg hij meer tijd voor tentamens of kon een schriftelijk tentamen mondeling worden afgelegd. ‘Bij toeval’ rolde hij later het strafrecht ingerold. Meestal heeft hij zitting in een meervoudige kamer maar hij doet ook zaken alleen. Hij kan 98 procent van zijn werkzaamheden zelfstandig verrichten, vooral door de digitalisering en de introductie van het digitale dossier. “Ik kan teksten vergroten of ze lezen met behulp van een braillebalk die aan mijn computer is gekoppeld. Desgewenst kan ik ze door de computer laten voorlezen, maar daar hou ik niet zo van.”
Omzetten naar braille
Alles staat of valt met de leesbaarheid van documenten en dossiers. Alleen als een document wordt aangeboden als Word- of pdf-bestand, kan het systeem de tekst omzetten naar braille. De huidige digitale dossiers noemt Hermans “nog te vaak een vergaarbak van allerlei documenten”, afkomstig van advocaten of de politie, en dus vaak niet toegankelijk voor slechtzienden. Wel heeft de rechtspraak daarvoor tegenwoordig meer oog, zegt Hermans. “Met een klein gebruikersclubje van software en brailleapparaten hebben we goed contact met de IT-afdeling over verbeteringen.”
Bekijken van camerabeelden
Ook in de zittingszaal speelt Hermans’ beperking geen rol. “Een voordeel van mijn beperking is misschien dat ik mij niet kan laten afleiden door de lichaamstaal van een verdachte die mij onbewust zou kunnen beïnvloeden.” Foto’s en films kan hij niet beoordelen, maar in 99,9 procent van de gevallen is er geen discussie over bijvoorbeeld camerabeelden. Bij twijfel doet hij een beroep op zijn collega’s. Hermans: “Ik kan na al die jaren als strafrechter in alle oprechtheid zeggen dat, afgezien van soms kleine, praktische problemen, geen enkele belemmering ervaar in de uitoefening van mijn beroep. Niets weerhoudt visueel beperkten ervan om carrière te maken binnen de rechterlijke macht.”
