De Raad voor de rechtspraak is een ongetwijfeld nuttige instantie, maar waarvan het bestaansrecht en de functie niet simpel zijn uit te leggen aan de gemiddelde Nederlander. De voorzitter van de Raad (waarom heet de man eigenlijk niet gewoon directeur en waarom heet de Raad eigenlijk niet gewoon organisatie, worden de Raadsleden soms gekozen?) mocht vorige week in Nieuwsuur komen uitleggen waarom hij al niet veel eerder had ingegrepen in de zaak tegen de van meineed verdachte oud-rechters Westenberg en Kalbfleisch. Wat volgde was een uitleg dat de Raad niet gaat over disciplinaire zaken. “Ai”, zie je de interviewer denken, “verkeerde gast.” Dus dan maar naar de mening van de voorzitter gevraagd. In het nauw gebracht volgde, en ik citeer: “Daar kan ik niets over zeggen”, “Daar weet ik niets van”, “Daar gaan we niet over”, “Ik weet het niet”, “Ja, er is een vertrouwensbreuk”, “Ja, het is een nachtmerrie.”
Ik voorspel u, dit wordt een klassieker in het land van de mediatrainers. Blijkbaar was de Raad er zelf ook niet helemaal gelukkig mee, want enkele dagen later volgde een verklaring van de Raad waarin Van den Emster uit een heel ander vaatje tapte: het is allemaal heel ernstig, mar we moeten het niet dramatiseren. Het is een incident, het is een unicum etc.
Waar overal in de rechtspraak hard wordt bezuinigd, groeit en bloeit de Raad. Onlangs nog werd een heel blik voorlichters aan- en opengetrokken die de rechtspraak beter voor het voetlicht moet brengen. Maar of het gaat werken, valt te betwijfelen. Vorig jaar interviewde ik zestien rechters voor het boek ‘Rechtspraak is Mensenwerk’. Hieruit blijkt dat rechters willen dat hun voormannen in de media voor hen opkomen en flinke en duidelijke taal spreken. Van den Emster en HR-president Corstens voldeden in de visie van deze rechters niet aan die verwachting. Het is akelig om die mening zo bevestigd te zien.
