Bah! Wat een kansloos kort geding dat PVV-voorman Geert Wilders onlangs aanspande tegen de Staat der Nederlanden. Inzet was de beslissing van de Tweede Kamer om in te stemmen met het Europees Stabiliteitsmechanisme (ESM).
Allerwege, zie bijvoorbeeld het commentaar in de NRC werd de beslissing van Wilders om naar de rechter te stappen veroordeeld. In de kantlijn werd ook diens raadsman, mr. B. Moskowicz (M)., bekritiseerd om het feit dat hij zich voor dit overduidelijk politiek geïnspireerde karretje had laten spannen. Om het gedrag van M. te kunnen beoordelen, is het aardig om ook nog eens te kijken naar de vijf kernwaarden voor de advocatuur, zoals geformuleerd door de Nederlandse Orde van Advocaten en die terecht moeten komen in de nieuwe Advocatenwet.
Over de onafhankelijkheid en partijdigheid kan geen twijfel bestaan. Net zo min als over vertrouwelijkheid, alhoewel het periodieke optreden van M. bij tv-praatprogramma’s hiermee op gespannen voet lijkt te staan. Anders ligt het met de deskundigheid. M. staat bekend als strafrechtspecialist. Het staatsrecht bleek onbekend gebied, althans een strafrechtjurist had deze klus afgewezen. Door Wilders niet door te verwijzen naar een echte deskundige kan worden getwijfeld aan de integriteit van Moskowicz. Integriteit staat namelijk voor meer dan voor het schetsen van een realistisch beeld van de juridische procedure, de slagingskansen van de zaak en de verwachte kosten.
Interessant is dat M’s handelswijze nog het meest in strijd is met diens publieke verantwoordelijkheid. Een zesde kernwaarde die het – door het verzet van de Advocatenorde – niet heeft gehaald in het wetsvoorstel voor een nieuwe Advocatenwet. Volgens de Orde zou de tuchtrechter advocaten op dit punt moeten beoordelen. Dezelfde tuchtrechter, althans het voorportaal daarvan in de vorm van de Amsterdamse deken, die zich nu nog steeds aan het buigen is over eventuele financiële onregelmatigheden binnen het (voormalig) kantoor van M. Moszkowicz schijnt een overstap naar de wereld van de televisie te overwegen. Het lijkt mij geen groot verlies voor de advocatuur.
Waar wellicht nog eens naar gekeken kan worden, is of in dit soort zaken niet ook een vorm van ‘punitive damages’ zouden moeten worden opgelegd. Als politici als Wilders zo flagrant in strijd handelen met alle beginselen van de scheiding der machten, dan mag daar van mij ook wel een sanctie tegenover worden gesteld. Er is een parallel met de griffierechten denkbaar. Ook daar is sprake van de invoering van een zeker profijtbeginsel. Zaken waar een groot financieel belang mee gemoeid is, zijn duurder dan andere zaken. Lijkt mij redelijk. Dus laat dan de rechter dan na de beoordeling van de rechtsvraag ook maar oordelen over de vraag in hoeverre met deze zaak alleen een politiek-propagandistisch doel was gediend. En wat daar dan de kosten van waren.
