In Burma wordt de wet aangepast zodat de winnaar van de vorige verkiezingen daar nu van wordt uitgesloten. Aung San Suu Kyi is veroordeeld, en mag daarom volgens de nieuwe wet niet meedoen aan de verkiezingen. De uitslag van de vorige verkiezingen is ongeldig verklaard. De junta hecht zeer aan de wettigheid van de komende verkiezingen. Wettigheid, rule of law, is kennelijk belangrijk.
In China gelden wetten die zoekmachine Google verplichten te filteren op Taiwan, Dalai Lama en Falung Gong. Google houdt zich aan de Chinese wet, en dat komt Google al jaren te staan op veel kritiek. Nu overweegt Google om toch maar uit China te vertrekken omdat gevreesd wordt voor reputatieschade. Wettigheid is niet genoeg, voor Google tenminste.
In Iran zien we de situatie de laatste tijd snel veranderen. Iran wordt steeds meer gedomineerd door de godsdienst. Alle andere instituties worden successievelijk overgenomen. In een eerder blog schreef ik al eens over het lot van Shirin Ebadi, een collega van mij tot alle vrouwen uit de gerechten gezet werden. Hoe zit het in Iran eigenlijk met de wettigheid van de wetgeving?
Daarom vond ik het antwoord dat ik aan Aernout Schmidt, hoogleraar recht en IT in Leiden, gaf bij mijn promotie achteraf eigenlijk niet goed. Hij vroeg of ik een promovendus die de telecommunicatiewetgeving in Iran zou willen onderzoeken zou adviseren om dat te doen. Ik vond dat geen goed idee omdat de situatie er zo achteruitgaat, en wat heb je dan aan die kennis? Er valt nu toch niks te veranderen, laat staan verbeteren, aan de toegankelijkheid van de telecommunicatie. Ik was even vergeten wat mijn Utrechtse hoogleraar rechtssociologie Toon Peters ons leerde over het rechtskarakter van de regels: de implicatie van gerechtigheid. Wie de telecommunicatiewetgeving bestudeert kan zich een idee vormen van het rechtskarakter ervan. Aernout Schmidt neemt op 26 maart afscheid met een rede onder de titel “Met de kennis van nu”. Hij is in zijn werk steeds op zoek naar de fouten in het systeem, naar wat er mis is en hoe IT gebruikt wordt als repressiemiddel. Ik durf te wedden dat dit allemaal in de telecommunicatiewetgeving van Iran makkelijk te vinden zijn. Daar moet toch maar eens onderzoek naar worden gedaan.
P.s. Nu ik weer gewoon in het circuit meedraai kan ik nog een onthulling doen. Die betreft een deel van het Promis-project om vonnissen van de strafrechter beter leesbaar te maken. Tot nu toe is dit subproject geheim gebleven vanwege het revolutionaire karakter. Het gaat namelijk om een uiterst vooruitstrevend experiment waarbij voor de openbaarmaking van uitspraken gebruik wordt gemaakt van Web 2.0 technologie. Een belangrijke doelstelling is begrijpelijkheid voor de doelgroep. Er moest heel wat werk verzet worden voordat de uitspraken zich leenden voor verspreiding via Twitter, want daar gaat het om. Een voorbeeld van een twittervonnis met een complexe telastelegging in de beta-versie, die over twee weken klaar moet zijn:
- Mijn matties zijn egt chill; ey kil, ik had die eppo gemat! (medeplegen van mishandeling)
- Dude heeft waggie genakt. Moet 1 jaar brommen. (is dat niet wat veel voor een autodiefstal?)
- Vijf kilo wit geript! Bro, jij gaat lang zitten, vijftien jaar! (check met LOVS-orientatiepunten!)
- Ey mafcheese doe normaal. Mafcheese wel helemaal gek in je bol? (TBS of ISD?)
