The Quill

Delen:

Zelden zal de eensgezindheid binnen de toch vaak gepolariseerde eilandsraad van Sint Eustatius ( in de caraïbische wandeling Statia genoemd). zo groot zijn geweest: met 15-0 verwiep de raad de gedachte dat de Nederlandse abortuswetgeving en het homohuwelijk nu al in plaats van over 5 jaar op het eiland zouden moeten worden ingevoerd.

Dat zit zo: op 10 oktober a.s. (10-10-10) schuiven de BES-eilanden van de Ned. Antillen ( Bonaire, Eustatius en Saba) aan bij het moederland. Zij worden – zij het eigensoortige – gemeenten van Nederland. En krijgen, in beginsel , daarmee de Nederlandse wetgeving. Wat niet altijd even leuk gevonden wordt. Vandaar de “respijt”- termijn van 5 jaar die bij de onderhandelingen was bedongen. En vandaar de eilandbrede verontwaardiging nu de Nederlandse Tweede Kamer die termijn tot 0 heeft teruggebracht.

Twee kanttekeningen bij dat besluit van de Eilandsraad. De eerste is: wat maakt dat nu uit , die vijf jaar? Abortus is verboden maar in de Antilliaanse gemeenschap als geheel wordt er – op doktersrecept – geaborteerd dat het een lieve lust is. En Statiaanse homo’s zouden – als zij in de kleine gemeenschap al uit de kast zouden willen komen – met formeel trouwen op het eiland nog vijf jaar moeten wachten. Tel uit je winst! Een achterhoedegevecht!

De tweede gaat, zoals zo vaak, niet over de inhoud maar over de vorm. De Eilandsraad voelt zich geschoffeerd: in de onderhandelingen was die termijn van 5 jaar bedongen en nu wordt dat door de Nederlandse Tweede Kamer eenzijdig onderuit gehaal; geen respect!

De wens bij de bevolking van de BES-eilanden om – na ontbinding van het land Nederlandse Antillen – bij Nederland te willen gaan horen is begrijpelijk vanuit de behoefte aan zekerheid die in geval van een Statiaanse autonomie onbestaanbaar is. Maar daarmee voelt men er nog niet voor in één klap het Nederlandse waardenstelsel over te nemen. Het is het eeuwige dilemma van iedere gemeenschap die voor de keus staat in een groter staats- of federaal verband over te gaan.

Neem IJsland. Dit eiland ( kwa bevolkingsomvang trouwens met de Antillen te vergelijken) kiest uiteindelijk – geconfronteerd met zijn kwetsbare positie in de bankencrisis – voor aansluiting bij de EU voor de zekerheid. Maar wil daarvoor weer geen uitzichtsloze terugbetalingsverplichting van de schade door zijn grootste bank aan EU-burgers veroorzaakt, op zich nemen. Een impasse is het gevolg.

Maar hier is Moeder Aarde dan toch voor de IJslanders in de bres gesprongen. Door op een uitgekiend moment as omhoog te spuiten slaagde de vulkaan met de 9ook nog eens) onuitsprekelijke naam erin het vliegverkeer in het westelijk halfrond van de wereld voor een week plat te leggen. Hulpeloze reizigers aan de grond, hulpeloze politici aan de telefoon of op video-conferentie. Het probleem – met name binnen de Europese Unie – was ( net zoals bij de bankencrisis) dat officieel iedere lidstaat over zijn eigen luchtruim gaat. Eigenlijk even begrijpelijk als belachelijk . Begrijpelijk als je ziet hoe moeilijk mensen het hebben om souvereiniteit ( aan wie dan ook) over te dragen. Belachelijk voor iedereen die bedenkt wat het effect, met name in kleine landen, zou zijn van een werkelijk zelfstandige beslissing. Niet voor niets bedankte onze verkeersheld Eurlings België en Frankrijk voor hun medewerking met de afschaffing van het vliegverbod in Nederland enkele uren voordat andere landen daartoe overgingen: als de in Nederland opstijgende vliegtuigen binnen de landsgrenzen hadden moeten blijven zouden ze hun kont nauwelijks hebben kunnen keren. Het zou wellicht een stuk hebben gescheeld als een Europese regering, een Europese minister met het gezag van Blair of Steinmeier ( liever dan van Eurlings) op één moment een voor alle lidstaten geldig besluit had kunnen uitvaardigen. Om zich daarvoor dan daarna in het Europese Parlement te verantwoorden. Maar ( zie de uitslag van het referendum in Frankrijk en Nederlan in 2005) dat wilt U niet lezer: dan maar liever op een vliegveld zitten wachten!

Staat de splinter in het IJslandse oog niet gelijk aan de balk in het Europese?

Sint Eustatius is mijn lievelingseiland van de Nederlandse Antillen. Het is er mooi, het is er stil en het eiland zit boordevol geschiedenis. Tot de Amerikaanse onafhankelijkheidsoorlog was het eiland een toonbeeld van welvaart voor Hollandse en Zeeuwse kooplieden ( niet in het minst moet ik er wel bij zeggen door de overslag van Afrikaanse slaven voor de suiker-eilanden in de buurt). Door die oorlog zag het zich zijn bestaan als overslaghaven ontgaan ( zoals ook inderdaad is gebeurd). In het zicht van het einde werd er tussen 1770 en 1780 tien jaar lang feest gevierd. Toen was alles op!

Vorige week wandelde ik er ( ik had alle tijd want mijn terugvlucht was door omstandigheden vertraagd) rond in die prachtige natuur rond de 600 meter hoge uitgedoofde vulkaan The Quill ( engelse verbastering van “kuil” dat slaat op de steile wanden van de krater). De kraterbodem is begroeid met een schitterend en indrukwekkend tropisch regenwoud met talloze ordchideeën, varens en mahoniebomen. Op het hoogste punt van de oostelijke kraterwand, op de vulkaantop Mazinga legde ik mij in de weldadige namiddagzon voor een wijle te ruste op het harde gesteente. Mijn linkeroor over de kraterwand. En ja hoor: daar hoorde ik uit de diepte het zachte, maar aanzwellende, onmiskenbaar onheilspellende, waarschuwende en wraakzuchtige gebrom van

The Quill.

Delen:

Het belangrijkste nieuws wekelijks in uw inbox?

Abonneer u op de Mr. nieuwsbrief: elke dinsdag rond de lunch een update van het nieuws van de afgelopen week, de laatste loopbaanwijzigingen en de recentste vacatures. Meld u direct aan en ontvang elke dinsdag de Mr. nieuwsbrief.

Meest gelezen berichten

Van onze kennispartners

Juridische vacatures

Ook interessant:

Scroll naar boven