Gemiddeld 1 keer per maand ontmoet ik een jurist, meestal een advocaat (waarom dat is weet ik niet), die samen met enkele collega’s vertrokken is bij z’n vroegere werkgever om samen iets nieuws op te zetten. Je kent het vast uit je eigen omgeving. Enthousiast, gedreven en overtuigd van zichzelf beginnen ze met een paar man een nieuw (niche)kantoor. Samen de opleiding gevolgd, al jaren goede collega’s, dat moet wel een succes worden. Toch?
Not. Na een jaar samen ondernemen is de ‘liefde’ voorbij.
In de meeste gevallen kun je het stuklopen van de samenwerking terugvoeren op verschillen in doelen of visie. De een wil groeien als kantoor en de ander wil groeien als professional. De een vindt het binnenhalen van cliënten het belangrijkste, de ander de kwaliteit van het geleverde werk. Et cetera, et cetera. Als je aan degene vraagt die er als eerste de stekker uit heeft getrokken hoe het nou eigenlijk zo heeft kunnen lopen, dan hoor je bijna altijd dat men het ‘ergens al wel wist’.
‘Deep down’ wisten ze dus al vanaf het begin dat het een beetje scheef zat en dat de basis scheurtjes vertoonde. Ze gingen toch met elkaar in zee omdat ze…
- bang waren om alleen te starten
- geen betere partners konden vinden
- twijfelden aan bepaalde eigen capaciteiten
- grote cliënten tevreden moesten houden met meerdere specialisaties
- gewoon niet nadachten (misschien verbaast het je maar ook dat komt voor).
Noem de redenen maar op. Volgens mij werken samenwerkingen vaker niet dan wel. Dat is ook niet zo gek, want wij juristen zijn meer dan gemiddeld individualistisch ingesteld. Ons vak is in wezen vrij solitair van aard en je wordt als beginnend advocaat dan ook niet geselecteerd op je people skills of teamplayersmentaliteit. Bovendien word je vanaf dag 1 getraind in het conflict, het strategisch en tactisch omgaan met belangentegenstellingen en vooral ook in het bewaken en verdedigen van posities.
Dat maakt ons eigenlijk slecht samenwerkingsmateriaal. Op microniveau tussen advocaten, maar zeker ook als het gaat om samenwerking tussen kantoren. Samenwerkingsrelaties tussen juristen worden bijna altijd gekenmerkt door een hoog ‘wrijvingsniveau’.
Toch hebben de meeste advocaten die voor zichzelf beginnen het gevoel dat het ‘moet’. Dat ze anders niet voor vol aangezien worden. Een groot aantal blijft zelfs zitten in een rotbaan omdat de stap naar zelfstandigheid in hun hoofd niet gezet kan worden zonder samenwerkingspartners.
Begrijp me niet verkeerd. Ik ben VOOR samenwerking, maar laat je niet voor de gek houden. Dat hoeft helemaal niet in een exclusief verband. Het is bovendien echt onzin om te denken dat klanten afkomen op een zelfverzonnen merk. Die paar extra namen op de website, den k je dat die het verschil maken? Je zult het echt zelf moeten doen.
Dus mijn boodschap aan al die advocaten en juristen die hun leven voorbij zien trekken terwijl ze wachten op de ideale samenwerkingspartner. Kap ermee en begin gewoon.
Bovendien: groot voordeel van alleen beginnen is dat je met iedereen kunt samenwerken! Hoe cool is dat 😉
