De beelden van de coronarellen in meerdere grote steden in ons land staan bij veel Nederlanders nog altijd in het geheugen gegrift. Winkelruiten die aan diggelen liggen, bakstenen die naar agenten worden gegooid en ME-busjes die in brand worden gestoken. Op meerdere dagen heeft ons land een ongekende hoeveelheid geweld gekend van met name groepen rellende jongeren. Degenen die door de politie zijn opgepakt hebben zeer hoge straffen opgelegd gekregen. De roep vanuit de samenleving was enorm hoog om flink uit te pakken bij de bestraffing van deze daders. Het ziet ernaar uit dat deze boodschap in ieder geval aan is gekomen bij de rechtspraak.
Genadeslag in hoger beroep
In Den Bosch vonden in oktober een aantal hogerberoepzittingen plaats van relschoppers. Hoewel de advocaat-generaal in een van de zaken een onvoorwaardelijke gevangenisstraf van 120 dagen had geëist, heeft het Hof genadeloos hard uitgehaald. Het Hof legt namelijk een gevangenisstraf van ruim 9 maanden op, waarvan 3 maanden voorwaardelijk. Dit is bijzonder, met name gezien het feit dat deze relschopper enkel en alleen aanwezig was bij een groep die aan het plunderen was geslagen. Zelf had deze verdachte geen steen of agent aangeraakt, hij was alleen dom genoeg geweest om op de avond van de rellen mee te lopen met een groep onruststokers.
Generale preventie vs. oog voor de menselijkheid
Dat ongekend geweld ten volle afgekeurd dient te worden is iets waar iedereen zich achter zou moeten scharen. Nu is het wel de vraag of deze afkeuring plaats moet vinden door de mens – in dit geval de verdachte – als middel te gebruiken om dit doel te behalen. De vraag kan worden opgeworpen of de rechtspraak nog wel voldoende oog heeft voor degene achter het beklaagdenbankje. Zou het soms niet beter zijn om met een net iets rooskleurigere bril naar de verdachte te kijken? Staat preventie niet net iets té hoog in het vaandel op dit moment? Zoals Pieter van der Kruijs in zijn opiniestuk ‘Geweld dat je bestrijdt met geweld, dat blijft wringen’ ook wel stelt: “Wat we helemaal niet kunnen horen is dat het uiteindelijk gaat om vergeving aan mensen die spijt hebben, de ultieme daad van liefde voor elkaar. Maar ja, liefde is wel een erg eng begrip, dat komt dichtbij. Vergelden is gemakkelijker, dat doen we rationeel en op afstand.”
De enorm hoge straffen – zowel in eerste aanleg als in hoger beroep – laten in ieder geval een ding zien: als je ook maar een greintje verstand hebt blijf je thuis wanneer het hommeles is in de stad. Doe je dit niet dan is de kans groot dat je als verdachte voor de bus wordt gegooid en als symbool wordt gebruikt in de strijd tegen toekomstige coronarelschoppers.
