De jaarwisseling is voor velen een onvermijdelijk moment van bezinning. We laten 2018 achter ons en overdenken tijdens dit moment vaak onze ervaringen die we in het vorige jaar hebben opgedaan. Persoonlijk sluit ik het jaar met gemengde gevoelens af. De leus: ‘Life is a rollercoaster’ heb ik dit jaar aan den lijve ondervonden.
Enerzijds ervaar ik gelukzalige gedachten bij de recapitulatie van de afgelopen 365 dagen. Het tweede jaar van de beroepsopleiding heb ik immers met vlag en wimpel doorlopen en per december jl. ben ik aan een nieuwe uitdaging begonnen in de vorm van een nieuwe baan. Voor mijzelf noemenswaardige prestaties. Minder prettige momenten zijn helaas ook de revue gepasseerd. Zo ben ik dit jaar een aantal dierbaren verloren, waarbij de gevoelens van rouw en verdriet nog prominent aanwezig zijn. Tegelijkertijd krijg ik ook het innerlijk besef dat mij in het nieuwe jaar ook weer nieuwe kansen en uitdagingen te wachten staan. In de huidige maatschappij manifesteert dit innerlijk besef zich in goede voornemens.
Het heeft bij mij wel even geduurd voordat uit dit innerlijk besef een concreet voornemen rolde. Om de banale voornemens maar meteen in de kiem te smoren: Ik ga niet proberen meer te sporten, ik ga ook niet proberen gezonder te eten of te mediteren. Maar wat dan wel? Vragen als: “Hoe gelukkig ben ik?”, “Waar zitten mijn verbeterpunten? en “Wat wil ik nog doen in mijn leven?” doolden door mijn gedachten.
Mijn gedachte dwaalde af naar een van de lesdagen van de beroepsopleiding. Het vak vaardigheden is voor mij, en ik denk ook voor vele andere stagiairs, een steungroep waarbij je als advocaat-stagiair op vertrouwelijk niveau spreekt over je angsten en valkuilen binnen de uitoefening van dit beroep. Ik kan mij nog goed herinneren dat een van mijn docenten op een goed moment zei: “Sheevani, jij moet leren om vaker nee te zeggen.” Elke keer als ik deze cursus had, vroeg deze docent: “En? Heb je al meer nee gezegd?” Soms knikte ik vol overtuiging terug, maar vaak was het mij compleet ontschoten.
Waar ik naartoe wil met dit zijstapje? Als stagiair wil je je elke dag weer bewijzen naar collega’s, naar de partners, maar zeker naar je patroon. Deze constante prestatiedrang op de werkvloer geeft stress. ‘Nee zeggen’ als stagiair lijkt binnen de advocatuur een taboe te zijn. Het Advocatenblad spreekt over een epidemie waarbij advocaten steeds vaker uitvallen door psychische problemen zoals een burn-out. Dit artikel zet ook mij aan het denken. Let ik wel op mijn momenten van rust? Immers, als ik overloop van het werk en er eigenlijk niets meer bij kan hebben, zeg ik toch ja. Desalniettemin merk ik wel dat ik gedurende mijn stageperiode bewuster ben geworden van mijn ‘need to please’. Daarnaast ben ik van mening dat behulpzame collega’s en de open sfeer binnen mijn kantoor bijdragen aan het verkennen en bewaken van mijn grenzen. De kern van mijn verhaal: Een nee op zijn tijd, geeft je op de lange termijn profijt.
