Op 11 april 2014 heeft de Hoge Raad een nadere invulling gegeven van de definitie ‘gebouwde onroerende zaak’ in de zin van art. 7:230a BW (ECLI:NL:HR:2014:899, KNVvL/de Staat).
In het KNVvL/de Staat-arrest stond de vraag centraal of een landingsbaan op vliegveld Valkenburg als een gebouwde onroerende zaak kan worden aangemerkt. De huurder (Koninklijke Nederlandse Vereniging voor Luchtvaart) meende van wel (en verzocht om verlenging van de haar in dat geval toekomende ontruimingsbescherming). De Hoge Raad beantwoordt de vraag (in navolging van kantonrechter en hof) echter negatief.
De Hoge Raad stelt voorop dat een zaak in ieder geval als een ‘gebouwde onroerende zaak’ in de zin van art. 7:230a BW kan worden aangemerkt als zich op of onder de grond een gebouw bevindt, tenzij dat gebouw als onderdeel van het gehuurde van verwaarloosbare betekenis is. De Hoge Raad sluit voor wat betreft het begrip ‘gebouw’ aan bij art. 1 aanhef en onder c van de Woningwet, waarin een gebouw is gedefinieerd als een “bouwwerk, dat een voor mensen toegankelijke overdekte geheel of gedeeltelijk met wanden omsloten ruimte vormt”. De Hoge Raad overweegt dat ook een zaak die niet (geheel) aan deze omschrijving voldoet onder omstandigheden kan worden aangemerkt als een gebouwde onroerende zaak. De Hoge Raad tekent daarbij echter aan dat een enkele verharding of bewerking van de grond in de regel niet toereikend is om een zaak aan te merken als ‘gebouwd’ ex art. 7:230a BW. De Hoge Raad overweegt verder dat het hof de omstandigheid dat een landingsbaan naar normaal spraakgebruik is ‘aangelegd’ en niet ‘gebouwd’ niet doorslaggevend heeft geacht, maar heeft opgevat als een aanwijzing dat geen sprake is van een gebouwde onroerende zaak en daarmee de door de Hoge Raad vermelde maatstaven niet heeft miskend.
