De Amerikaanse politieke slaapt nooit en verveelt nooit. Wel is verandering wenselijk. De feiten én bijzonderheden op een rijtje.
Het parlement bestaat uit twee sterk van elkaar verschillende kamers (te weten het Huis van Afgevaardigden en de Senaat). Waar het Huis vele regels en procedures kent, kenmerkt de Senaat zich door grote vrijheden, vrijheden waarvan de honderd senatoren volop misbruik maken in de wetgevingsprocedure van het land. Zo geven de vrijheden in de senaat de senatoren de mogelijkheid de behandeling van een wetsvoorstel nodeloos te vertragen. Dit nodeloze vertragen van de behandeling van een wetsvoorstel noemt men ook wel een ‘filibuster’.
Een ‘filibuster’ kan verschillende vormen aannemen: van het indienen tot belachelijk veel amendementen tot het houden van een onophoudelijke toespraak. Zo’n onophoudelijke toespraak kan meer dan twaalf uur duren en dagen achtereen doorgaan. Op 28 augustus 1957 hield Strom Thurmond de langste filibuster in de Amerikaanse senaat sinds 1900. Duur: maar liefst 24 uur en 18 minuten. Het is niet vereist dat de toespraak over een wetsvoorstel gaat. Een senator zou zelfs uit een gedichtenbundel kunnen gaan voorlezen.
Door het risico van een filibuster kan men enkel bij unanimiteit succesvol een wetsvoorstel behandelen en dat is in de praktijk meestal onmogelijk. Door de dreiging van de parlementaire obstructie moeten alle honderd senatoren ertoe bereid zijn om het wetsvoorstel te behandelen. Het huidige systeem geeft individuele senatoren enorm veel macht. Een enkele senator kan de behandeling van een wetsvoorstel saboteren. En slechts bij een super majority, dat is wanneer zestig van de honderd senatoren het ermee eens zijn, kan een filibuster beëindigd worden door spreektijdbeperking.
De meerderheidspartij heeft in de praktijk zestig stemmen nodig om een wetsvoorstel aangenomen te krijgen in de Senaat. Op dit moment hebben de Republikeinen een nipte meerderheid van 53 senatoren, waardoor het aannemen van wetsvoorstellen op dit moment behoorlijk lastig is. Voor de Democraten daarentegen is het vertragen van de wetsprocedure daarentegen niet lastig. De Republikeinen hebben geen super majority, waardoor zij een filibuster van Democratische zijde niet zonder meer kunnen beëindigen.
Dit systeem zorgt voor veel spektakel in de Senaat. Het zorgt er echter ook voor dat individuele senatoren op een vrij gemakkelijke wijze een wetsvoorstel kunnen blokkeren. Dit systeem bevordert daarom niet de taak van de Senaat: het wetgeven. Dat verandering wenselijk is, kunnen wij kort over zijn. Of die verandering er ook ooit werkelijk gaat komen is maar de vraag. De senatoren zijn immers waarschijnlijk niet bereid om dit machtsmiddel zonder slag of stoot af te staan.
