‘Hoe kun je van anderen verwachten dat ze je serieus nemen, als je dat zelf niet doet?’

Alweer wat jaartjes geleden studeerde Aisha Dutrieux aan de Universiteit Leiden. Nu is ze rechter en heeft ze een roman geschreven: Het leven noemen. Speciaal voor Mr. Studenten kijkt ze terug op haar studententijd.

Delen:

Aisha Dutrieux 'toen'

Aisha Dutrieux (38) studeerde af in Internationaal en Europees recht. Enkele jaren later volgde een studie Fiscaal recht. Nu werkt zij als belastingrechter in de rechtbank Den Haag. Haar roman verscheen vorige week. Het leven noemen gaat over de moeizame relatie van een dochter en haar moeder die lijdt aan het münchhausen-by-proxysyndroom.

Wat is de beste en wat de slechtste herinnering aan uw rechtenstudie?
Ik was begonnen aan een studie Sinologie, ook in Leiden. Hoewel de studie al snel niets voor mij bleek, was het onderwijs relatief kleinschalig zodat er ook veel rechtstreeks contact was met docenten. Ik moest na de overstap naar de studie Rechtsgeleerdheid dan ook erg wennen aan die overvolle collegezalen, en aan het feit dat het niemand iets leek te kunnen schelen of je naar college kwam of niet, en of je je voorbereidde of niet. De eerste tijd nam ik het ervan en voerde ik helemaal niks uit. Maar al snel kwam ik tot de conclusie dat helemaal niets doen nog veel saaier was dan studeren. Ik haalde wat tentamens in de herkansing alsnog en vanaf dat moment ging ik serieus aan de slag. Mijn beste herinnering is de dag waarop ik mijn bul in ontvangst nam, tegelijk met één van mijn beste vrienden.

Aisha Dutrieux ‘nu’ (foto: Anne van Gelder)

Wat was uw meest en wat uw minst favoriete vak?
Ik vond internationaal recht heel interessant, en dan vooral wanneer het mensenrechten betrof. Mijn afstudeerscriptie ging over artikel 5 van het EVRM, met name over de uitzonderingen op het recht op vrijheid. Staats- en bestuursrecht vond ik een verschrikking. En, kan ik achteraf zeggen, geen goede weerspiegeling van het vakgebied, want inmiddels heb ik al heel wat jaren met veel plezier in het bestuursrecht gewerkt.

Wie was voor u een inspiratiebron?
Ik kan me uit mijn studietijd geen inspiratiebron herinneren. Vlak na mijn studie, toen ik als juridisch medewerker bij de rechtbank Amsterdam werkte, schreef een van de vrouwelijke rechters, mr. M. de Rooij, een stuk, verschenen in het NJB, onder de titel: A Woman Is The Judge. Zestig jaar vrouwelijke rechters in Nederland. Het stuk, en het optreden van mr. De Rooij zelf, versterkten de bij mij al bestaande wens om zelf rechter te worden.

Wat zou u achteraf aan uw curriculum hebben veranderd?
Ik zou wat meer tijd hebben genomen. Nadat ik eenmaal serieus van start was gegaan, heb ik de studie in minder dan vier jaar afgerond. Hoewel ik een heel leuke stage heb gedaan, op een advocatenkantoor op Curaçao, had ik achteraf gezien best meer van dit soort dingen willen doen. Bijvoorbeeld een periode studeren in het buitenland, waarom niet? 

Wat zou u de huidige generatie studenten aan advies willen meegeven?
Jaag je dromen na. Zoals de titel van de poëziebundel van Babs Gons luidt: Doe het toch maar. Ook al is het eng, ook al vraag je je af of je het kunt. Nog niet zo heel lang geleden durfde ik nauwelijks hardop te zeggen dat ik een roman aan het schrijven was. Totdat ik ergens las: hoe kun je van anderen verwachten dat ze je serieus nemen, als je dat zelf niet doet? Vanaf dat moment heb ik de ruimte die nodig was voor het schrijven in mijn leven ingeruimd. Dat bleek gewoon te kunnen. En het resultaat? Mijn debuutroman Het leven noemen ligt in de winkel!

Aisha Dutrieux was deze week ook Mr. van de week. Lees hier het interview.

 

Delen:

Het belangrijkste nieuws wekelijks in uw inbox?

Abonneer u op de Mr. nieuwsbrief: elke dinsdag rond de lunch een update van het nieuws van de afgelopen week, de laatste loopbaanwijzigingen en de recentste vacatures. Meld u direct aan en ontvang elke dinsdag de Mr. nieuwsbrief.

Scroll naar boven