Hong Kong in chaos?

Delen:

Rare en beangstigende tijden in Hong Kong. De samenleving is verdeeld nu er al 17 weken protesten aan de gang zijn. Voor wie het heeft gemist: sinds juni 2019 zijn er in deze metropool massale demonstraties tegen de overheid, waarbij, weliswaar door slechts een kleine groep demonstranten, het geweld en vandalisme aan het escaleren zijn.

De onlusten begonnen met een uitleveringswet aan China die inmiddels is ingetrokken, maar niettemin gaan de protesten door met aanvullende eisen die -kort gezegd- neerkomen op het verminderen van de invloed van de centrale overheid in Peking op Hong Kong.

Het dagelijkse leven wordt er tegelijkertijd wel en niet door beïnvloed. Iedereen gaat gewoon naar het werk, metrostations worden zo goed en zo kwaad als het kan zo snel mogelijk hersteld, schoonmaakpersoneel ruimt in de getroffen winkelcentra vliegensvlug in de late avonduren aanplakbiljetten, schade en troep van de demonstranten op en de volgende ochtend zie je er weinig meer van… Maar intussen houdt de ‘normale’ bevolking rekening met oponthoud en onregelmatigheden en gaat na het werk zo snel mogelijk naar huis. In het weekend vinden activiteiten geen doorgang meer en waar het normaal gesproken zwart ziet van de mensen zijn de straten leeg. Niet in laatste plaats omdat de toeristen uit het moederland wegblijven. Verder: bijna geen vuilnisbakken op straat, graffiti op de grond en op muren (met kreten als “Bevrijd Hong Kong” en “Hong Kong is geen China”) en elke avond worden er na tienen vergelijkbare leuzen geschreeuwd vanuit appartementen.

Geel versus blauw

Het is onvoorspelbaar wie voor en wie tegen is. Uit beleefdheid spreek je er niet openlijk over, tenzij je elkaar goed kent. Iedereen kent wel een familie waar de meningen zijn verdeeld waardoor de gemoederen hoog zijn oplopen en er zouden zelfs ouders zijn die hun kinderen uit huis hebben gegooid omdat de ouders tegen de protesten en dus ‘blauw’ (kleur van de politie) zijn. Ik heb inmiddels al een sollicitant gesproken die als reden gaf waarom ze haar huidige baan wil verlaten, dat haar collega’s ‘geel’ zijn (kleur van de demonstranten, hoewel ze gekleed gaan in het zwart) terwijl zij als enige ‘blauw’ is.

Heel bizar is ook hoe verschillende media totaal het tegenovergestelde kunnen beweren. Het normale nieuws toont al erg dramatische beelden waardoor het lijkt alsof er een burgeroorlog aan de gang is, maar de onofficiële berichten zijn nog veel erger. Daar wordt beweerd dat de politie jongeren naar Shenzhen (China) ontvoert om ze daar te vermoorden en te verkrachten. Nog nooit zouden er zoveel lijken in zo’n korte tijd zijn opgedoken in Hong Kong. Families van deze vermoorde demonstranten zouden onder druk van de autoriteiten te bang zijn om de waarheid te vertellen en zouden akkoord gaan met berichtgeving door de politie dat er sprake zou zijn van zelfmoord. Veel mensen doen deze berichten af als geruchten maar er zijn er waarschijnlijk net zoveel die diep in hun hart geloven dat de politie echt aan het moorden is geslagen in opdracht van de Chinese overheid.

Dit alles maakt het leven niet makkelijker in Hong Kong en dat leven was voor velen al zeer uitdagend door de torenhoge huur- en onroerendgoedprijzen, dagelijkse files voor woon- en werkverkeer, het juk waar kinderen én ouders onder gebukt gaan door het competitieve en ouderwetse lokale onderwijs en het sterk kapitalistische systeem waar de rijken rijker worden en de gewone man zoveel mogelijk wordt uitgeknepen. Ik moet dan ook bekennen dat dit alles me erg aangrijpt. Het is moeilijk om niet emotioneel te worden van het nieuws op normale nieuwskanalen. In het algemeen kent Hong Kong een vreedzame samenleving waar iedereen hard z’n best moet doen om een normaal bestaan op te bouwen, maar dit plaatje is nu verscheurd en de toekomst is onzeker. Ik heb veel bewondering voor hoe kalm mensen hier toch onder lijken te blijven. Zoals gisteren onderweg naar huis waar ik pas diep in het metrostation op Central besefte dat daar een protest aan de gang was waarbij demonstranten, op zich vreedzaam, zingend voor oponthoud zorgden. Er was geen paniek en reizigers bleven gestaag voetje voor voetje richting de roltrap lopen. De metro vertrok gewoon en ik bereikte mijn eindbestemming zelfs nog sneller dan normaal doordat er minder reizigers waren.

Deze kalmte is nog bewonderingswaardiger nu zo onzeker is hoe dit gaat aflopen. Zal het verder blijven escaleren met (meer) dodelijke slachtoffers? Kan dit nog vreedzaam worden opgelost, of is dat heel naïef gedacht?

Delen:

Het belangrijkste nieuws wekelijks in uw inbox?

Abonneer u op de Mr. nieuwsbrief: elke dinsdag rond de lunch een update van het nieuws van de afgelopen week, de laatste loopbaanwijzigingen en de recentste vacatures. Meld u direct aan en ontvang elke dinsdag de Mr. nieuwsbrief.

Meest gelezen berichten

Van onze kennispartners

Juridische vacatures

Scroll naar boven