Je moet belachelijk hoge prijzen betalen om te adverteren op de media van techbedrijven. Als klant heb je niet bepaald een keuze, want als je niet betaalt, ben je onzichtbaar op het internet. Kan de overheid iets doen om de praktijken van deze grote technologiebedrijven te stoppen?
In plaats van staal en olie is informatie momenteel het belangrijkste gemeengoed in de wereld, waar verschillende typen gegevens geproduceerd worden door verscheidene technologiebedrijven. Waar Facebook en Google toegang hebben tot gegevens over ons persoonlijke leven, heeft Amazon gegevens over onze consumptiepatronen. Met tal van overeenkomsten tussen onze huidige dot-com miljardairs en de negentiende-eeuwse industriëlen, met ‘robber barons’ als geuzennaam, kan men zich afvragen wanneer de overheid zich gaat bemoeien met de technologische industrie. Althans, als dat nog steeds een mogelijkheid is. Het feit dat grote technologiebedrijven al in onze verkiezen interfereren, boezemt weinig vertrouwen in over zulks.
Te entameren met de summiere compensatie die mensen krijgen voor hun gegevens, wat ons de slecht betaalde proleten maakt, helaas zonder vakbond om onze loonrechten te verdedigen. Uiteraard hebben we toegang tot gratis sociale media. Maar is dat wel vergelijkbaar met de waarde van onze gegevens? Het feit dat in een paar decennia een miljardenindustrie gebaseerd is op alleen onze gegevens, doet iets anders vermoeden. Namelijk dat onze gegevens veel meer waard zijn dan we er nu voor terug krijgen. Vergeleken met de toestand van Chinese werknemers in de zogenaamde sweatshops die de technocraten hebben veroorzaakt, begeven wij ons nog aan de comfortabele zijde van de vergelijking met het negentiende-eeuwse proletariaat.
monopoliepositie
Doordat de techbedrijven een monopoliepositie hebben, doen ze zich voor als de roofbaronnen van vroeger, niet de baronnen die hun titel kochten door exorbitante winst van fabrieken, maar de feodale baronnen die tol eisten van reizende kooplieden over de Rijn in de 13e eeuw. Net zoals deze feodale heren, vragen de techbedrijven belachelijk hoge prijzen om te adverteren op hun media. Hun klanten hebben niet bepaald een keuze, gegeven het feit dat ze, indien ze niet betalen, op het internet zo goed als niet bestaan.
Deze bedrijven hebben dus veel invloed. Ze behandelen hun arbeiders en klanten slecht, en, net zoals in de negentiende eeuw maken ze stappen om het democratische systeem te beïnvloeden. In plaats van een aardig bedrag te doneren naar hun gewenste politieke partij zoals eerder gebruikelijk was, gebruiken de bedrijven hun sociale media om kiezers te beïnvloeden, iets wat politieke partijen en het democratische systeem als geheel ondermijnt. Want als je iemand zijn gedachten kan beïnvloeden door iets wat ik propaganda durf te noemen, dan maakt de verkiezing an sich niet veel uit.
In hoeverre zullen deze omstandigheden zich voortzetten in de toekomst? Zal de grondwetgeving aangepast worden, zodat ook onze gegevens tot onze fundamentele rechten behoren? In hoeverre gaat ‘het volk’ vertegenwoordigd worden in deze discussie, wat momenteel niet het geval is? Een organisatie die onze rechten jegens de bedrijven kan verdedigen is van groot belang om verandering te bewerkstelligen.
Of de overheid daadwerkelijk iets kan doen tegen de grote technologiebedrijven is de meest relevante vraag, gegeven het feit dat verkiezingen al beïnvloed zijn. Wat het antwoord ook mag zijn, we kunnen op zijn minst concluderen dat de problemen aangaande de techbedrijven nog ver van opgelost zijn.
