Tony Barshini studeerde tussen 2015 en 2020. Eerst rondde hij zijn bachelor rechtsgeleerdheid af aan het Utrecht Law College (Universiteit Utrecht), en mocht daarna zes maanden lang verschillende vakken volgen aan Oslo University. Bij terugkomst in Nederland volgde hij de master staats- en bestuursrecht aan de Universiteit Utrecht, met de specialisatie recht voor een duurzame leefomgeving/omgevingsrecht.
Wat wilde je vroeger worden?
Ik wist al vrij vroeg dat ik iets met mensen, regels en boeken wilde gaan doen. Lange tijd dacht ik dat alleen advocaten en rechters werken met regels en dikke boeken. Daarom wilde ik vroeger graag advocaat worden. Inmiddels weet ik gelukkig dat er meer is dan alleen de togaberoepen.
Waarom ben je rechten gaan studeren?
Twee redenen. Ik ben allereerst al sinds de onderbouw van de middelbare school geïnteresseerd geweest in de manier waarop regels samenlevingen ordenen en sturen. Bij een studie rechten kon ik mij verder verdiepen in dit onderwerp. De tweede reden is een heel persoonlijke. Mijn ouders zijn in 1997 vanuit Syrië als vluchteling naar Nederland gekomen. Bij aankomst in Nederland begonnen jarenlange procedures om de verblijfsvergunningen te verkrijgen. In al die jaren heb ik verschillende brieven van de Immigratie- en Naturalisatiedienst (IND) voorbij zien komen, volwassenen horen praten over jouw onzekere toekomst in Nederland en heb ik procedures meegemaakt bij asielrechters. Dat allemaal maakt echt indruk op een kind. Ik kon er slecht tegen dat ik niet begreep wat er in de brieven van de overheid stond en waarom wij onszelf moesten verantwoorden bij mensen ‘in lange zwarte jurken’. Een manier om dat wel te gaan begrijpen was door rechtsgeleerdheid (staats- en bestuursrecht) te gaan studeren aan de universiteit. En dat is gelukkig gelukt.
Wat waren je verwachtingen toen je met de studie begon?
Eerlijk gezegd had ik weinig verwachtingen. Ik was de eerste in mijn familie die ging studeren aan de universiteit, tegenwoordig noemen wij dat eerstegeneratie-studenten. Daarom had ik geen idee wat ik kon verwachten. Het zou allemaal wel loslopen, dacht ik. Vooral hoopte ik dat ik mij snel thuis zou voelen in de nieuwe grote stad, nieuwe vrienden zou maken en dat ik de juiste studiekeuze had gemaakt.
En hoe kijk je nu op je studie terug?
Ik heb een heel fijne studententijd gehad en heb mij in al die jaren echt kunnen ontplooien als de mens en jurist. Daar ben ik nog steeds heel blij mee. Dat was overigens allemaal niet gelukt zonder alle fijne mensen die ik heb mogen ontmoeten tijdens mijn studententijd. En ja, de brieven die mijn ouders nu van de overheid ontvangen snap ik gelukkig ook een stuk beter.
Hoe ben je docent geworden?
Ik heb mijn master afgerond in 2020, dat was midden in de coronapandemie. Eerst was ik van plan om nog een master te gaan doen, omdat ik eerlijk gezegd nog steeds niet helemaal wist wat ik wilde doen qua werk. De twee stages die ik had gelopen in de advocatuur waren leerzaam en leuk, maar toch had ik nog mijn twijfels. Toen kreeg ik tijdens de zomervakantie van 2020 een mailtje van één van mijn docenten uit de master of ik wellicht geïnteresseerd was om te beginnen als docent. Tijdens de studie speelde ik wel eens met de gedachte om docent te worden, maar had het nooit serieus overwogen. Ik zou er toch niet geschikt voor zijn, dacht ik. Na het mailtje heb ik geen enkele seconde getwijfeld en aangegeven dat ik graag bij de universiteit zou willen komen werken. Drie weken later was ik docent. 12 maanden later werd ik uitgeroepen tot docenttalent van het jaar 2021 van het departement rechtsgeleerdheid. Soms denk ik: wat als dat ene mailtje niet was verstuurd?
Wat houdt je werk in?
Mijn werk is eigenlijk onder te verdelen in twee takken: een onderwijstak en een onderzoekstak. Deze twee takken kun je bij de universiteit heel mooi combineren. Binnen de ‘onderwijstak’ ben je bezig met verschillende taken: voorbereiden van onderwijs, werkgroepen geven, hoorcolleges volgen, toetsenvragen bedenken, de online omgevingen bijhouden enzovoort enzovoort. Sommige docenten zijn ook tutor. Een tutor is het eerste aanspreekpunt van studenten als ze tegen bepaalde problemen aanlopen. Je bent als docent dus ook een soort coach. Ook kun je je bezighouden met onderwijsinnovaties. Zo ben ik momenteel met collega’s van andere faculteiten bezig met het opzetten van een project met als doel om UU-studenten sneller thuis te laten voelen bij de universiteit. Wij geloven er namelijk in dat iedereen het verdient om zich thuis te voelen bij de universiteit en dat ‘een sense of belonging’ op een positieve manier bijdraagt aan de academische vorming. Binnen de ‘onderzoekstak’ ben je bezig met het doen van wetenschappelijk onderzoek: formuleren van onderzoeksvragen, deze vragen beantwoorden aan de hand van juridisch-dogmatisch of juridisch-empirisch onderzoek, adviezen, artikelen en blogs schrijven enzovoort enzovoort.
Wat vind je er zo leuk aan, qua werkzaamheden, organisatie en collega’s?
Zo, hoe ga ik dit zo kort mogelijk opschrijven? Ik zou denk ik tien kantjes vol kunnen schrijven waarom ik dit werk zo leuk vind. Laat ik echter hier één punt nader uitlichten. Het mooiste aan het werk als docent bij de universiteit vind ik de bijdrage, hoe klein soms ook, die je kunt leveren aan de ontwikkeling van jonge mensen. Het werken met studenten geeft veel energie en voldoening. De mooiste reactie die ik misschien wel tot nu toe heb mogen ontvangen van een student is dat ze door het volgen van mijn werkgroepen meer zelfvertrouwen heeft gekregen in zichzelf. Ook daar is het onderwijs voor: studenten stimuleren om alles uit zichzelf te halen. Verder heb ik ook echt het gevoel dat ik met mijn werk een bijdrage lever aan de toekomst van onze rechtsstaat: wij docenten onderwijzen de juristen van morgen en garanderen daarmee (hopelijke) een voortzetting van onze rechtsstaat.
Is er ook iets wat je tegenvalt?
Zeker! Het nakijkwerk kan soms flink tegenvallen. Wat geef nou toe, dertig papers of driehonderd antwoorden nakijken is niet het meest spannende werk. Maar studenten hebben wel recht op zorgvuldig nagekeken werk, dus ik stop er altijd wel veel tijd in.
Waar zie je jezelf over vijf jaar?
Dat vind ik ook een lastige vraag. Tegenwoordig veranderen dingen zo snel dat vijf jaar echt nog ver weg lijkt. Maar als ik nu iets zou moeten zeggen dan hoop ik dat ik over vijf jaar ben gepromoveerd, heb mogen bijdragen aan de kwaliteit van juridisch onderwijs in Utrecht en dat ik nog steeds met veel plezier en passie voor de klas sta, eventueel gecombineerd met een andere baan.
Heb je een tip voor de studenten van ‘nu’?
Probeer tijdens je studententijd zo veel mogelijk tijd te investeren in jezelf en wees tijdens je studententijd ook echt jezelf. Ontdek wie je bent en waar (en van wie) je van houdt. Ga na waar je passies liggen en wat je later wilt bijdragen aan de wereld. Dat is een spannende, confronterende en soms eenzame reis, maar het is het wel meer dan waard!
