Het komt regelmatig voor dat een tussenpersoon aansprakelijk wordt gesteld nadat een verzekering niet de gewenste dekking blijkt te hebben. Tussen consument en tussenpersoon bestaat een overeenkomst van opdracht. In dat kader heeft de tussenpersoon een zorgplicht. Deze zorgplicht geldt niet alleen ten tijde van het sluiten van de overeenkomst, maar ook daarna. De tussenpersoon moet actief de verzekeringen in zijn portefeuille in de gaten houden. De tussenpersoon dient de zorg te betrachten die van een redelijk bekwaam en redelijk handelend beroepsgenoot mag worden verwacht. De belangen van de verzekeringnemers moeten centraal staan.
Een tussenpersoon loopt bij een onderverzekering het risico dat hij aansprakelijk wordt gesteld voor de financiële risico’s. Meermaals is geoordeeld dat in het kader van een brandverzekering een tussenpersoon zijn verzekeringnemer informeert over het belang van het hanteren van de juiste waarde. Daarbij is het raadzaam om een deskundige in te schakelen die de waarde van het te verzekeren object zal vaststellen. Een tussenpersoon heeft daarnaast de plicht om te wijzen op de risico’s die kunnen intreden als sprake blijkt te zijn van onderverzekering.
Soms kan een ’accres-clausule’ uitkomst bieden. Hiermee worden schommelingen in het verzekerd bedrag opgevangen. Het gaat meestal om een percentage van 30% aan overdekking die de verzekeraar verleent. Toch blijkt een dergelijke clausule niet altijd toereikend. Dit blijkt uit een zaak bij de Hoge Raad van 6 september 2019.
De tussenpersoon kan gehouden zijn om zorg te dragen voor aanpassing van de verzekerde som. Er moet wel aanleiding zijn om de verzekerde som te verhogen. Een plotselinge omzetstijging is onvoldoende. Een tussenpersoon stelt aan de hand van recente jaarcijfers vast of de (basis)dekking nog passend en toereikend is. Hierbij dient de tussenpersoon een actieve rol in te nemen. De tussenpersoon moet uit eigen beweging vragen om informatie om te onderzoeken of de verzekering nog toereikend is.
In de rechtspraak wordt gesteld dat er vanuit mag worden gegaan dat jaarlijks onderzoek wordt gedaan naar de verzekering om een eventuele onderverzekering of leemte vast te stellen.
De verzekeringnemer heeft ook de verplichting om op eigen initiatief informatie te verstrekken. Echter, de verplichting van de tussenpersoon weegt zwaarder dan de verplichting van de verzekeringnemer.
Wanneer de tussenpersoon tekortschiet in zijn verplichtingen loopt hij het risico dat hij hoofdelijk aansprakelijk wordt gesteld door de verzekeringnemer. In zo’n geval moet de tussenpersoon het volledige bedrag betalen waarvoor een onderverzekering bestond.
