Voor het veroorzaken van de kredietcrisis in 2008 is tot op de dag van vandaag nog maar één persoon veroordeeld tot celstraf, hetgeen Wall Street niet alleen maar te groot maakt om te falen, maar zelfs te groot om aan te klagen.
27 januari 2013, Kareem Serageldin, een 41-jarige managing director bij Credit Suisse met een miljoenensalaris, werd voor dertig maanden veroordeeld tot celstraf. Niets verrassends, hij was per slot van rekening verantwoordelijk voor het op zodanige wijze manipuleren van de economie, dat het uiteindelijk resulteerde in de kredietcrisis van 2008. Verrassend genoeg is het niet het materiële aspect van zijn zaak wat het belang wekt van het publiek, maar het feit dat hij vrijwel de enige bankier is die succesvol veroordeeld is tot celstraf in die periode. Tot op de dag van vandaag hebben er geen veroordelingen plaatsgevonden van zijn mededaders, waardoor Wall Street niet alleen te groot blijkt te zijn om te falen, maar zelfs te groot om überhaupt te veroordelen. Dit geeft de banken in Manhattan een superieure positie tegenover het wetgevende orgaan van de Verenigde Staten, of voor wat dat betreft de hele wereld.
Voor de kredietcrisis in 2008 waren er eerder grote financiële wanpraktijken in de Verenigde staten, namelijk het Enron schandaal in 2001, en de Savings & Loans crisis in de jaren 90. Om verdere inflatie tegen te gaan besloot de voorzitter van de centrale bank, de Federal Reserve, de landelijke fondsen te verhogen met twintig procent in 1981. Vandaag de dag is dat een astronomische hoeveelheid, gezien het feit dat het huidige percentage 2,5 is. Na deze verhogen besloot president Ronald Reagan om een wet door te voeren waarin limieten voor Savings & Loans Associations werden verwijderd, wat als gevolg had dat deze bedrijven extra risicovolle investeringen gingen doen met het spaargeld van hun cliënten, terwijl dit spaargeld verzekerd was door de overheid. In de jaren 90 had dit als gevolg dat er een crisis ontstond, en de totale schuld van de industrie was 150 miljard dollar aan het eind van de jaren 80, terwijl het verzekeringsfonds van de overheid 6 miljard dollar betrof. Tegenover de crisis in 2008 waren er tal van directeuren en investeerders die zijn veroordeeld tot celstraf na aanvang van de crisis.
Witteboordencriminaliteit
Het Enron-schandaal, een energieconglomeraat dat in 2001 failliet ging, waarvan vrijwel alle directeuren werden geprocedeerd en een aanzienlijk deel werd veroordeeld, was zo corrupt en wanstaltig bezig dat Enron een synoniem is geworden voor witteboordencriminaliteit. Veel van hun illegale praktijken betroffen het achterhouden van schulden door ze in SPV’s, special purpose vehicles, te stoppen en als vermogen in hun financiële administratie te zetten. Zoals gezegd zijn er tal van werknemers veroordeeld.
Wat is er veranderd in die vijf jaar tussen het Enron-schandaal en de kredietcrisis? Beide delicten waren gepleegd door grote deelnemers van de Amerikaanse economie, maar kennelijk was Enron niet too big to fail. Kennelijk is het verschil tussen een enkel conglomeraat en het collectief van systeembanken toch groter dan men verwacht had. De Wall Street-banken zijn zo groot dat ze, gelijk hemellichamen die bij een bepaalde grotote een eigen baan om zich heen krijgen, afzonderlijke economische eigenschappen hebben gekregen, waar vertrouwen van het volk en moralisme niet van aanzienlijk belang meer zijn. Deze ontwikkeling zet ze in het rijtje van de Grote depressie in de jaren 30, en de door John Law ontstane eerste economische bubbel in Frankrijk. De vier grote banken moesten voor hun daden enkel 65 miljard ophoesten, ten eerste is dat nog niet eens één procent van hun totale vermogen, ten tweede werd dit betaald met hetzelfde geld waarmee ze door de overheid zijn geholpen, ofwel de boete is door het volk betaald.
Kortom, de banken blijken tegenover eerdere financiële schandalen zich nieuwe economische eigenschappen te permitteren, waardoor wat het volk van hen vindt niet meer van belang blijkt te zijn, en dat kan met het oog op de geschiedenis nooit voor veel goeds zorgen.
