De afgelopen week waren er twee opvallende interviews met advocaten te lezen. Een openhartig interview over hoe het is om als familie aan de slachtofferkant te staan en een interview hoe het is om een kroongetuige bij te staan.
Beide interviews ontlokten uiteraard de nodige reacties, soms begrijpelijk maar in de regel ongenuanceerd zoals tegenwoordig te doen gebruikelijk. Er is nu eenmaal weinig begrip voor de strafpleiter, zelfs niet als ook de andere zijde wordt belicht. En als er van de zijde van het grote publiek begrip is, dan zijn het wel de collega’s die zo hun bedenkingen hebben. Bij de gemiddelde lezer blijft het beeld van gewetenloze zakkenvuller overheersen. Tot men zelf in een situatie belandt waarbij een advocaat onontbeerlijk is. Dan is het uiteraard allemaal anders en dient er alles aan gedaan te worden om het vermeende onrecht te vuur en te zwaard te bestrijden. In mijn optiek komt in beide interviews een genuanceerd beeld naar voren. Een beeld dat de advocaat ook een mens is en wel degelijk begrip heeft voor de andere kant van de zaak en er soms ook zelf mee te maken krijgt. De beste manier om die nuance aan het publiek kenbaar te maken is door open te zijn en waar mogelijk uitleg te geven. Ik hecht er waarde aan dat er begrip is voor de rol van de ander. Dat leidt er vervolgens ook weer toe dat betrokkenen dichter bij elkaar kunnen komen en onderlinge verhoudingen minder verharden. In dat kader mocht ik op een bijeenkomst van ‘de strafrechtketen’ over verbeterpunten praten waardoor de bij de strafrechtspleging betrokken organisaties zaken beter op elkaar kunnen afstemmen. Erg nuttig maar vooral ook verhelderend. Ook hier bleek dat een deel van het onbegrip dat er soms heerst, wordt veroorzaakt door een gebrek aan kennis van elkaars beweegredenen. Door daarover open en eerlijk van gedachten te wisselen ontstaat er vaak een ander beeld waardoor de bereidheid om het anders te doen groter wordt. Een ideale samenleving is door de eeuwen heen onhaalbaar gebleken. Dat is aan de andere kant maar goed ook, want anders zouden rechters, officieren en advocaten overbodig zijn, maar door waar mogelijk elkaar een helpende hand toe te steken, komen we toch een aardig eind in de goede richting. Ik denk erover om een boek te gaan schrijven met als titel ‘Advocaat van goede zaken’, voor een betere beeldvorming en een betere wereld.
