Het bericht ‘Rechters omzeilen steeds vaker taakstrafverbod’ dat half januari 2017 in de media verscheen, leidde tot verontwaardigde reacties. Een aantal ‘twitter-advocaten’ schoot uiteraard meteen in de verdediging als reactie op de scheldkanonnades van de massa beroepsreaguurders. De eerste groep probeert veelal tevergeefs tekst en uitleg te geven aan de tweede groep die veelal anoniem scheldend hun ongenoegen uiten over zaken waar ze wel een gevoel bij hebben maar veelal te weinig vanaf weten om genuanceerd te kunnen oordelen.
Het oordelen is nog steeds aan rechters die wel weten waar ze het over hebben. Een van de redenen dat ik mij op Twitter verre houd van dergelijke discussies is dat het veel tijd kost en niets oplevert alsmede het feit dat ik niet masochistisch ben aangelegd. Wat wel eens wil helpen is om de zaak dichterbij de mensen te brengen, want als het hen zelf of hun naasten aangaat, ligt het natuurlijk altijd anders. Het mooiste voorbeeld komt wat dat betreft nog steeds van voormalig korpschef van de politie Bouman. Hij vreesde destijds dat de aanwezigheid van advocaten bij politieverhoren tot minder opgeloste zaken ging leiden, maar voor schietende agenten diende er een lijst met ‘top-advocaten’ te worden samengesteld.
Daar zit ‘m nu precies de nuance. Als het onbekenden betreft die verdacht worden van het plegen van strafbare feiten, moeten ze aan de hoogste boom worden opgehangen en liefst de advocaten een boompje lager. Maar als het iemand betreft uit hun eigen kring, is het van het grootste belang dat diezelfde ‘top-advocaat’ alles uit de kast haalt om een veroordeling of een forse straf te voorkomen. Wat te denken van de oude omaatjes die vanwege hun vergeetachtigheid door de kinderen worden gebudgeteerd maar graag iets lekkers voor bij de koffie willen halen als er weer eens visite langskomt. Ik kom ze tegen in mijn praktijk omdat ze de doos cherry bonbons al voor het afrekenen in hun tasje hebben gestopt omdat ze geen geld hebben om dit oude-dametjeslekkernij te betalen. Moeten die dan bij een tweede vergrijp de gevangenis in? Of een wat gewaagder voorbeeld, de vrijgezelle broer die middels prostitueebezoek in zijn behoeften voorziet en per abuis een minderjarige dame treft. Hij is altijd goed voor iedereen, heeft een keurige baan maar moet volgens de wetgever zonder pardon de bak in. In dat verschil zit ‘m nou net de nuance. De nuance die bij zowel de politiek als bij de reaguurders nog al eens ontbreekt; tot het henzelf betreft. Gelukkig is er ook voor hen altijd een in toga gehulde reddende engel nabij.
