De rechtbank besliste dat de Commissie Openbaar Ministerie (Commissie-Fokkens) door de manier waarop het rapport tot stand is gekomen onrechtmatig heeft gehandeld tegenover Van Nimwegen. Ook de inhoud van het rapport is op bepaalde punten onrechtmatig tegenover hem. De onderzoekscommissie is daarvoor aansprakelijk en moet een schadevergoeding betalen aan Van Nimwegen. De hoogte daarvan wordt in een andere procedure vastgesteld.
Liefdesrelatie
Van Nimwegen werd in april 2019 geschorst, naar aanleiding van het rapport van de Commissie-Fokkens. Deze onderzocht de verstoorde verhoudingen binnen het Openbaar Ministerie. De concrete aanleiding was de verzwegen liefdesrelatie tussen Van Nimwegen, eerst lid van het College van PG en later hoofdofficier van het parket Rotterdam, en Marianne Bloos, eerst plaatsvervangend hoofdofficier en later hoofdofficier bij het Functioneel Parket.
In het feitenonderzoek moest de commissie, onder leiding van oud-procureur-generaal bij de Hoge Raad Jan Watse Fokkens, nagaan of er daadwerkelijk aanwijzingen waren dat Van Nimwegen, toen hij procureur-generaal was, een relatie had met Bloos, en hoe het College van procureurs-generaal daarmee is omgegaan. Ook moest de commissie de vraag beantwoorden hoe de aanbesteding van een software systeem aan het bedrijf van de zwager van Van Nimwegen was verlopen.
Normatief oordeel
De rechtbank stelt nu vast dat de commissie niet alleen een feitenonderzoek heeft verricht – het heeft ook de kenmerken van een integriteits- en een disciplinair onderzoek. De commissie heeft een normatief oordeel gegeven over de integriteit van het handelen van Van Nimwegen. Ook heeft de commissie algemene aanbevelingen gedaan naar aanleiding van gevoelens van onvrede en zorgen over cultuur- en leiderschapskwesties die binnen het OM leven. Dat alles viel binnen de opdracht. Wel moest de commissie rekening houden met de belangen van Van Nimwegen.
Verpersoonlijking
Dat is onvoldoende gebeurd, aldus de rechtbank. Zo heeft de commissie in haar onderzoek fouten gemaakt bij de toepassing van hoor en wederhoor tegenover Van Nimwegen. Ook zijn enkele passages in het rapport te ferm geformuleerd – dat is een probleem omdat de Commissie met haar rapport meerdere doelen heeft willen dienen. De Commissie heeft niet alleen feitelijke vragen over het handelen van Van Nimwegen willen beantwoorden, maar ook een oordeel willen geven over de integriteit van dit handelen. En de Commissie heeft met algemene aanbevelingen recht willen doen aan de onvrede en zorgen die informanten bij haar hebben geuit over de cultuur binnen het OM. Hierdoor is het vrijwel onvermijdelijk geworden dat Van Nimwegen de verpersoonlijking is geworden van OM-brede cultuurproblemen in de omgang met integriteitsissues. In die zin heeft de commissie onrechtmatig tegenover Van Nimwegen gehandeld.
