In plaats van een (voorwaardelijk) recht op x-pensioen, krijgt iemand dan een ‘hard’ (eigen) recht op een (beleggings)kapitaal. Dat kapitaal is dan weer de basis voor de hoogte van het pensioen op de pensioeningangsdatum. De hoogte van het te behalen rendement én de levensverwachting zijn daarna bepalend.
Opgebouwde pensioenrechten bij een verzekeraar of een P(remie)P(ensioen)I(stelling) blijven overigens gewoon staan. Deze zijn of ‘hard’ verzekerd (middelloon) of zijn al een (beleggings)kapitaal (beschikbare premieregelingen).
Sommige pensioenfondsen, met name die gesloten zijn voor nieuwe opbouw, zullen niet invaren. Deze blijven dus in het huidige systeem, waarbij de dekkingsgraad bepalend is voor eventuele indexatie of korting.
De meeste pensioenfondsen zullen de rechten wel invaren. De eerste transitieplannen zijn dan ook al bekend. Deze zijn redelijk overzichtelijk en geven precies aan wat er gebeurt met het overschot aan dekkingsgraad boven de 100%.
Een deel zal gaan naar buffers, zowel naar een kleine operationele reserve als de solidariteitsbuffer. Deze laatste is bedoeld om ingegane pensioenen op peil te houden en, voor zover mogelijk, te kunnen indexeren.
Daarnaast gaat er geld naar het compensatiedepot, om 45-plussers te compenseren voor de afschaffing van de doorsneepremie. Tot slot gaat het ‘restant’, naar verhoging van de opgebouwde pensioenen. Dit zal gemiddeld zo’n 5 tot 10% verhoging van de pensioenen betekenen.
De beoogde transitiedatum is bij de meeste pensioenfondsen 2026 of 2027. Omdat de meeste werknemers bij meerdere fondsen pensioenrechten hebben staan, is het goed om niet alleen de data te checken voordat wordt ingevaren, maar ook de omrekening. Dit kan per fonds verschillen, afhankelijk van de dekkingsgraad én de keuzes. Het is verstandig om ook deze omrekening goed te (laten) checken. Na het invaren staat ‘alles’ vast en is het te laat (in ieder geval lastig om nog te corrigeren).
Kortom, aan de slag met − de controle van − pensioen vanaf nu!
