Op Wikipedia las ik net dat “kiezen of delen” een oud Germaanse beslissingsvorm is. Wist je dat? Ik niet namelijk.
Het is een methode om een conflict over verdeling op te lossen. De kern is dat als twee partijen iets te verdelen hebben de ene de verdeling maakt, maar dat de ander als eerste mag kiezen.
Uitermate effectief. Ten minste als ik af mag gaan op de ervaring die ik ermee heb met m’n kinderen. Sinds de ene het laatste stuk taart snijdt wetend dat de ander als eerste mag kiezen, is er zelden heibel. Simpel en slim.
Nobelprijs voor kiezen
Iets minder “huis tuin en keuken niveau”, maar uitgaande van dezelfde basis gedachte is de zogenaamde Vickrey veiling. Als je veel joint venture agreements maakt ken je het waarschijnlijk, maar ik stuitte een tijdje geleden voor het eerst op dit model. Dat kwam omdat ik werd gevraagd werd mee te denken over het ontvlechten van een samenwerkingsverband van advocaten. Mij bekende oplossingen werkten niet dus ik moest mij wenden tot de bron van alle wijsheid: google. Daar vond ik dit en de eenvoud en “fairness” trof me. Ik was verbaasd dat ik er in al die jaren niet eerder van gehoord had.
De Vickrey Auction systematiek is bedacht door een Engelse Nobelprijs winnaar William Vickrey. Ook hier betreft het de verdeling van iets gezamenlijks. Het houdt grofweg in dat beide partijen de een gesloten bod uit brengen en dat de hoogste bieder koopt, maar de prijs betaald die de tweede bieder bereid was op tafel te leggen.
Het mooie is dat op deze manier de verliezer ontvangt wat hij zelf vond dat het waard was en dat de winnaar minder betaalt dan hij er eigenlijk voor over had. Beide partijen blij en beiden zijn genoodzaakt om een fair bedrag te bieden omdat als ze dat niet doen en ze de laagste zijn, ze zichzelf benadelen. Simpel en slim.
Alleen kiezen is lastiger
Wat zou het lekker zijn als er ook voor jou en mij als ondernemers een simpele systematiek was om perfecte keuzes te maken. Maar helaas werkt het voor knopen die je in je eentje moet doorhakken niet zo. De een is er goed in. De ander worstelt en analyseert zich een ongeluk, maar komt slechts met moeite tot werkelijke keuzes.
Cruciale succesfactor?
Tot die laatste categorie behoren veel juristen. Ik weet niet hoe dat komt, maar wij hebben meer dan andere beroepsgroepen (accountants mogelijk daargelaten) moeite met de onzekerheid en onvoorspelbaarheid die inherent zijn aan keuzes waarmee je als ondernemer geconfronteerd wordt. De “mitsen en maren” waarmee we als beginnende professionals opgroeiden, zijn niet alleen iets waar veel klanten een bloedhekel aan hebben, ze vormen op het moment dat je zelfstandig ondernemer wordt een ernstige handicap.
Ten minste dat is mijn indruk. Als ik om me heen kijk signaleer ik namelijk dat minder succesvolle juridische ondernemers (te) lang wikken en wegen en keuzes niet werkelijk maken (een keuze is namelijk pas een keuze als je ‘m omzet in actie). Je zou het voor de grap eens moeten navragen bij medewerkers van kantoren die de laatste tijd uit elkaar gevallen, of failliet gegaan zijn.
De dynamiek van het hedendaagse economisch verkeer vereist namelijk dat je snel in speelt op veranderingen. De noodzaak van keuzes maken wordt alleen maar groter.
Misschien kun je inmiddels wel stellen dat het vermogen om te “dealen” met onzekerheid en onvoorzienbaarheid een cruciale succesfactor is geworden voor juridische ondernemers.
