Veelklagers zijn geen nieuw fenomeen. Soms richten de klachten zich enkel tot de (vele) advocaten die de klager hebben bijgestaan, maar het komt ook voor dat een veelklager het hele land bezighoudt. Het begint dan bijvoorbeeld met een klacht tegen de eigen advocaat, gevolgd door een klacht tegen de deken die de klacht onderzoekt en beoordeelt. Bij klachten tegen een deken wordt de klacht voor onderzoek door de voorzitter van het Hof van Discipline verwezen naar een andere deken, die eveneens een klacht aan zijn broek krijgt, totdat er geen deken meer over is om nieuwe klachten naar te verwijzen. In de tussentijd worden verzoeken ingediend om aanwijzing van een advocaat voor bijstand in diezelfde tuchtzaken op grond van artikel 13 Advocatenwet, die na afwijzing direct weer leiden tot nieuwe klachten tegen de deken die het verzoek afwijst. Vervolgens worden klachten ingediend tegen leden van het behandelend tuchtcollege en worden tuchtrechters gewraakt, tot het punt waarop nieuwe klachten of wrakingverzoeken helemaal niet meer in behandeling worden genomen. Tegen die tijd zijn maanden en soms zelfs jaren verstreken en is ieder bestuurs- en tuchtorgaan aan de beurt geweest. Er wordt al langer gekeken naar mogelijkheden om dergelijke veelklagers in een eerder stadium af te remmen, maar dat blijkt lastig te realiseren, aangezien dekens op grond van artikel 46c lid 3 Advocatenwet gehouden zijn onderzoek te doen naar iedere bij hen ingediende klacht.
Kennelijk neemt het aantal veelklagers inmiddels fors toe, zo blijkt uit het jaarverslag. Aan 21 veelklagers is in 2020 te kennen gegeven dat hun berichten voortaan zullen worden genegeerd. Dat sprake is van een veelklager is niet altijd meteen duidelijk, zeker indien er ook wel eens een klacht gegrond is verklaard. Soms blijkt echter duidelijk uit een uitspraak van de tuchtrechter dat een klager zijn hand heeft overspeeld.
Zo ook in deze zaak (ECLI:NL:TADRAMS:2021:95). Oorspronkelijk betrof het een klacht tegen een advocaat die een negatief advies in een letselschadezaak aan de rechtsbijstandsverzekering van een cliënt had verstrekt. Dit was overigens niet de behandelend advocaat, maar degene die de zaak na het vertrek van de behandelend advocaat had overgenomen. Deze advocaat wist kennelijk niet van de afspraak die was gemaakt met de cliënt om het negatieve advies niet aan de rechtsbijstandsverzekeraar te verstrekken. Toen klager de advocaat verzocht om zijn bericht aan de verzekeraar in te trekken, weigerde de advocaat dit met de mededeling dat zijn voormalige kantoorgenoot nog altijd achter het advies stond.
In de daaropvolgende tuchtprocedure werd dit de advocaat (onder andere) verweten. De Raad stelde dat de advocaat actie had moeten ondernemen om de gevolgen van zijn onjuiste handelen ongedaan te maken. De advocaat stelde beroep in van de beslissing en berichtte de verzekeraar dat klager een klacht tegen hem had ingediend en dat de tuchtrechter daarbij had overwogen dat de advocaat het advies wel had moeten intrekken, hetgeen de advocaat, voor zover mogelijk, alsnog deed. Die actie bleek echter aanleiding voor vijf nieuwe klachten. Niet alleen had de advocaat niet aan de rechtsbijstandsverzekeraar mogen mededelen dat klager een klacht tegen hem had ingediend, maar bovendien had de advocaat niet zonder medeweten en toestemming van klager het advies mogen terugtrekken. Dat ging de tuchtrechter echter te ver. Vertellen aan een derde dat er een klacht tegen je is ingediend is namelijk niet tuchtrechtelijk verwijtbaar, en voldoen aan hetgeen een klager van je verlangt evenmin.
